Stranger Next Door

CHAPTER 20

We settled everything before Keith can come back.

Sinensyasan ko na lang si Yani bago siya tuluyang nakalabas. I was about to sleep when the door opens. Iniluwa nito si Keith, may dalang pagkain.

"How's your talk with Yani?" he asked, "By the way, here's your food."

"Well, okay naman. Sana, huwag mo ring makalimutan na dalhan siya ng pagkain." I sighed, "Pinakain ko siya kanina, gutom na gutom na raw siya."

"Okay. Meron ka pa bang gustong hilingin?" tanong niya ulit pero umiling na lang ako.

Meron akong gustong hilingin pero alam kong hindi mo naman yun mabibigay, ang palayain ako.

"Nothing. I just want you to take care of Yani like you did to me." I said.

He nodded and closed the door.

I forgot to ask him if how many hours did I almost stay here. Nakakabagot ng talaga.

Hindi ko alam kung may nag aalala pa ba samin. What if Yani's family is looking for her? Buti ako, kahit mamatay ako wala namang may pakialam.

Mom only worries about her casino. She knew that we are in the Philippines but she never dare to ask me if I'm okay here. Kaya ko nga piniling lumayo sa kanya kasi akala ko maiisip niyang may anak siya.

I thought she will miss me but all this time, she thinks about her casino.

I understand she's in pain, but ai hope she still remember that she have me. She still have a daughter who's waitinh for her guidance.

Ipinilig ko ang ulo ko bago pa ako umiyak. Nangyari na lahat. Ang kailangan ko na lang gawin ay ang magpakatatag.

I suddenly remembered me and Yani's conversation.

"Yani. Kailangan na nating makatakas dito sa lalong madaling panahon." sabi ko sa kanya. "Kapag nagtagal pa tayo rito, mamamatay tayo. Hindi natin alam kung anong plano sa atin ni Keith. This is not the life that I want, Yani. When I moved here, all I want is to study hard, and finish my studies so that I can prove something to Mom. I have so much plans for myself and I don't want to end my life in this way."

I can't help myself but I'm crying right now. I said I'm not going to cry but I can't help it. Sakal na sakal na ako.

Hinawakan naman ako ni Yani sa kamay saka ngumiti sakin. I can feel that she's also afraid but she's trying to be strong here.

"Huwag kang mag alala. Sa oras na magawa natin yung plano, makakaalia tayo dito. Malaki ang pasasalamat ko sayo dahil hanggang ngayon, buhay pa rin ako. Kung alam ko lang, sana nung pagkamatay pa lang ni Andrei nagsalita na ako para hindi na namatay pa si Harris at Herlyn." Yani started to cry and my eyebrows met.

"No! That's not true. Kung nanahimik ka man, just because you think about your family's safety." I took a deep breath, "Now I understand why Herlyn chose to be silent for a long time. Kaya wala akong na ikagalit dahil kung ako rin mismo sa ganong sitwasyon, pareho rin tayo ng gagawin."

"But still, I feel guilty. Kasi kung nung una pa lang nagsalita na ako, sana nahuli ng mga pulis si Keith. Hindi na sana nakadamay pa ang mga inosenteng tao." she replied.

Natigilan kaming pareho ng marinig namin ang kumukulong tiyan ni Yani.

She looked at me with embarrassment and smiled awkwardly.

"I'm sorry, I haven't eat for almost a day. Nakakalimutan yata akong dalhan ni Keith ng pagkain." saka siya yumuko.

Nakita ko yung dinalang pagkain kanina sakin ni Keith.

"Eat mine. Alam kong dadalhan niya ako mamaya. Kainin mo na yan. Kakausapin ko siya mamaya na huwag kang kalimutan na dalhan ng pagkain." kinuha ko yung tray na pagkain saka binigay sa kanya.

She didn't hesitate and she eat a lot. Para siyang bata na hindi pinakain ng ilang araw. Paano niya nagagawang hindi maawa sa lagay ni Yani? He's such a heartless person. He's a murderer. I loathe him!

"Kumain ka lang ha. I don't want you to be hungry. Don't worry, I will talk to Keith about it." sagot ko sa kanya.

Tinanguan niya lang ako saka siya dali daling kumain. She's eating three pieces of friend chicken, dalawang hita at isang drumstick. Meron ring spaghetti, kanin, lasagna at milktea.

If she's not hungry maybe she can't eat all of it. Hindi naman marami kung kumain si Yani.

"Dahan dahan lang naman sa pagkain, baka mabilaukan ka." natatawa kong sabi.

"I'm sorry, gutom na gutom na talaga ako. Akala ko nga, mamamatay na ako sa sobrang gutom." sagot niya habang hawak hawak sa kabilang kamay yung drumstick.

"I know, but take a little slower. Baka mamaya, mabulunan ka." sabi ko naman. "Do you want more? Pwede pa akong humingi kay Keith kung gusto mo."

"Huwag na. Sobra sobra na nga to. Salamat." she smiled at me.

Pinagmasdan ko lang siyang kumain. I'm happy knowing that Yani is safe.

"By the way, hindi pa ba nagpunta dito ang parents mo? I'm sure she's worrying about you." sabi ko sa kanya, "Kapag nagpunta sila dito, may chance na makita ka nila. Makakalabas tayo."

"Pero ayokong pumunta sila dito." she replied. "Kapag nagpunta sila dito mapapahamak sila. Ayokong madamay pa sila dito. Baka mamaya, saktan sila ni Keith."

I shook my head then I sighed.

"May parte naman talaga na ganon, Yani but atleast they would know that you are in danger. May chance na makapagsumbong sila sa mga pulis." pagkontra ko naman.

"No. Malabong mangyari yun. Malabong patakasin sila ni Keith. Hindi mo alam kung anong kayang gawin ni Keith kaya mo yan nasasabi. Kaya nga dapat na magstick na lang tayo sa plano natin, dahil hindi ko kakayanin kapag nadamay pa ang pamilya dito." I just hugged her.

Hindi ko na rin naman alam ang sasabihin ko. I get her point that's why I decided not to argue with her.

"What are you doing?" I came back to my senses when I heard Keith's voice.

"What do you mean?" taka kong tanong.

"Nakita kitang tulala. Ang lalim ng iniisip mo." sabi niya.

Napairap na lang ako ng palihim. Talagang nag iisip ako kung paano ako makakatakas. Hindi ko na kayang magtagal sa impyernong to.

"Keith. I want to ask you something." seryoso kong sabi habang nakatingin sa kanya na nilalagay yung tray ng pagkain sa may mesa.

"Go on. I'm listening." he said.

I took a deep breath before continuing to speak.

"What are you going to do if I didn't love you?" I asked.

He froze for a moment and face me.

"Simple," then he smiled, "I'll kill you."

Napalunok ako dahil sa narinig ko. Why do I have to be shocked? Dapat inexpect ko na yon. Ganon ang ginawa niya kay Gwen at hindi malabong gawin niya rin yun sakin.

"Para ka lang namang bagay, Bella. Kung hindi ko makukuha, didispatsahin ko na lang para walang ibang manginabang." he started to smile and that literally make me have some goosebumps.

What the hell. Sana pala hindi ko na yun naisipang itanong sa kanya.

"By the way, kumain ka na. You don't have to worry. I bring Yani her food just like what you ask." he said, "After you eat, I want you to take a bath. I'm going to sleep here. Malamig lamig ang gabi na to kaya kailangan magpainit."

After what he said, he just left. Bigla namang nanlaki ang mata ko saka ako napayakap sa sarili.

What do he mean by that? Does ge going to rape me? What am I going to do? I don't want him to own me.

Walang ibang pwedeng umangkin sakin kundi si Harris lang.

Naglakad ako ng pabalik balik para mag isip ng plano. Kinakabahan ako. Ayokong may mangyari samin, swear I can't forgive him if ever he will do that.

I didn't even eat. Atleast kapag dumating siya may idadahilan ako.

Few hours passed, and still I'm nervously sitting on my bed. I didn't eat and take a shower. I just sit here the whole time.

He door opened. Iniluwa nito si Keith na nakangiti sakin ngayon. He's wearing a bathrobe.

My heart keeps on beating faster as he walks toward me. Hindi dahil sa kilig, kundi dahil sa takot. He's wearing his creepy snile then he sit beside me.

Kumunot ang noo niya ng mapansin niyang hindi pa rin ako nakakakain at nakakaligo.

"You didn't ate that? And you didn't take a shower?" nag aalalang tanong ni Keith.

I acted that I'm coughing.

"I'm feeling unwell today," then I cough again, "I just want to sleep."

Umakto akong ubo ng ubo at nanghihina. He looked at me with a worried expression.

"Do you have a fever?" he touched my forehead, "Medyo mainit ka. Do tou want me to call a doctor?"

Umiling lang ako saka umubo ubo ulit.

"Mahiga ka na diyan. Magdadala ako ng masustansyang pagkain. Baka nasobrahan ka na sa kakakain ng mga unhealthy. Ipaghahanda kita," kinumutan niya ako bago siya tuluyang lumabas.

Napangiti naman ako ng palihim. Thank God, my plan worked. Hindi ko talaga maimagine ang sarili ko na nakikipagtalik sa kanya. I really can't make out on a murderer.

After few minutes he came back with a tray of food. Merong gamot, goto at gatas.

Pinainom niya sakin yung gamot pero hindi ko nilunok. I stucked it at the back of my tongue. Pagkaalis niya, kaagad akong napunta sa CR para iluwa yung gamot.

Geez, I can't believe that I am doing this.

Nakatulog na ako pagkatapos non. I woke up the next morning. As usual, I am here. Alone. Still thinking if my life still have a purpose.

Minsan, naiisip kong magpakamatay na lang para matapos na. Pero gusto ko pang magpatuloy. I'm going to do everything just to get out of here. Kailangan ko lang tamang oras.

Keith came again with a tray of food. Sinangag, bacon, hotdog, egg, and coffee naman ang hinanda niya.

Keith's a good cook, but a dangerous enemy. Kahit pa gaano kasarap ang luto niya, kung mamamatay tao siya, wala rin.

"Are you feeling okay?" he asked.

I nodded. Kasabay non ay naalala ko ang plano namin ni Yani.

"Makinig ka sakin, Bella. Kailangang makalabas ka dito. Umisip ka ng kahit na anong paraan para pilit kang makalabas dito. Dapat ilabas ka niya." suggestion ni Yani, "Kapag nangyari yon, tumakas ka na at humingi ka ng tulong. Naintindihan mo ko?"

"P-paano ko gagawin yun? Diba nga ayaw niya akong palabasin?" naguguluhan kong tanong.

Yani hold my hand.

"Bella, makinig ka sakin. Ikaw na mismo ang may sabi na kahit anong sabihin mo, pinakikinggan niya diba? Then tell him that you want some fresh air. Sabihin mo, hindi ka naman tatakas. Okay lang kubg hindi siya pumayag atleast nagsabi ka." nakatingin siya sakin ng diretso.

I close my eyes and took a deep breath. Saka ko ibinaling ang paningin ko kay Keith na nakatingin sakin ngayon.

"Keith." I called his name and he raised his eyebrows. "Can we go on a date? Just like what couples do?"

Gusto kong bawiin ang mga sinabi ko. Hindi ko gugustuhing makadate ang isang mamamatay tao.

"D-do you want us to date?" His eyes is sparkling.

Kung nakikita lang talagang kumikintab ang mata, siguro kumikinang kinang na ang mga mata niya ngayon.

"Kung gusto mo lang naman." saka ako yumuko, kunwari nahihiya. "Hindi naman kasi pwedeng dito lang tayo lagi. Mag uusap."

He's still looking at me. Naiirita ako sa mga tingin niyang ganyan. Gusto ko siyang tusukin ng tinidor.

"The moment I told you that I'm giving you a chance, I'm serious about that." sagot ko sa kanya, "Kaya huwag mong isipin na tatakasan kita. Kailangan ko na lang sigurong tanggapin na tayo talaga."

He hugged me and I hug him back tho deep inside, I want to push him away.

"Thank you so much, Bella. Alam mo, hindi ako nagkamaling gustuhin ka. Ibang iba ka kay Gwen. Sa dami ng nangyari, nagawa mo pa rin akong tanggapin," kumalas siya sa pagkakayakap saka nginitian ako.

I also smile at him.

Sorry Keith, but you are wrong. I will never love a murderer like you!

"Okay then, kailan mo gustong magdate?" tanong niya sakin.

"Pwede namang ngayon." agaran kong sagot.

This is it. Things are happening according to our plan.

"But you are still sick. Maybe we can go out tomorrow?" he asked, "Ayoko lang na mabinat ka."

Nag isip isip muna ako bago nagpatuloy magsalita. Hindi muna siguro ako kailangang magpumilit dahil baka makahalata siya.

We will make this plan slowly.

"Okay, ikaw ang masusunod." then I smiled at him.

"Sige, pero magplano na tayo kung anong mga gusto mong gawin natin sa date para naman makapagpareserve na ako at maihanda ko na ang lahat." excited na sabi niya.

Wala naman akong gustong gawin pero sige, magchachamba na ko.

"Well, I want to watch some movies. Then, ate in a fine dine restaurant, then shopping, and then go to an amusement park. What do you think?" nakangiti kong tanong.

He looked so shock. Sinadya ko talagang damihan para naman mas maraming gagawin, mas maraming chance na tumakas.

"That's okay! Don't worry, magpapareserve na ako sa restaurant." he smiled.

"What about our outfits?" tanong ko ulit.

"Uh, I'll just order now. Huwag kang mag alala. Sisiguraduhin kong magiging the best ang date natin." hinawakan niya ang kamay ko saka ako tinitigan. "You know that I love you so much, Bella. I'm willing to do anything for you. I am thankful because you gave me a chance. Pangako, magpapakabait na ako."

"That's good to hear." saka ako tumayo, "Well, how about Yani?"

"What about her?" he sounds annoyed, "Don't tell me you want to bring her on our date? No."

"Well, I want to but I know that you would say no." then I laughed, "I want you to make her feel relaxed. Dalhin natin sa massage spa. Para naman marelax ang isip niya."

"Paano kung tumakas siya? Wala akong tiwala sa kanya." pagmamatigas niya.

"How about me? Do you trust me?" I touched his arms in a seductive way. "You don't have to worry about Yani, Keith. Kinausap ko na siya. Besides, mas lalo lang lalala ang sitwasyon kung manlalaban pa kami. Iisipin na lang namin na ito na ang magiging setup namin. Kailangan na naming masanay."

Nakita ko naman kung paanong napangiti siya sa sinabi ko.

Tanga, mabilis naman nagpapaniwala. At talagang tingin niya kaya ko siyang magustuhan pagkatapos ng lahat lahat? No. Never.

"Okay. Habang nagdedate tayo, dadalhin natin siya sa spa. Babalikan na lang natin siya pagkatapos ng date natin, okay ba yun?"

Tumango naman ako saka ngumiti ngiti.

"Thank you, Keith! You're the best!" then I hugged him.

Syempre, kailangan ng yakap. I need to pretend that I'm starting to have feelings for him.

"By the way, can I talk to Yani? Kahit 2hrs lang? I want to talk to her about our plan. Matutuwa yun kapag nalaman niyang dadalhin natin siya sa spa!" I acted like an excited kid.

"Okay. Dadalhin ko na siya ngayon. Wait for me." then he left.

That's right. Fall for me harder, Keith so that I can make our plan.

Hindi ka lang ang mautak dito.