17
“ได้ พี่จะทำตามที่ปิ่นขอร้อง ต่อไปนี้พี่จะเรียกนิว่าปิ่นถูกต้องมั้ย” รอยยิ้มหวานด้วยความดีใจ กระจ่างเต็มใบหน้าของสาวรุ่นน้อง
“ขอบคุณพี่ตั้มมากค่ะ”
“ว่าแต่ว่าปิ่นมาอยู่ที่นี่อยู่ที่ไหนเหรอ” เขาเปิดหัวข้อสนทนาใหม่
“ปิ่นอยู่ที่ไร่เทียมฟ้าค่ะ ไร่กาแฟพันธุ์ดีที่ใหญ่ที่สุดในจังหวัดนี้” เสียงใสตอบอย่างมีความสุข
“อ๋อ ไร่ของพ่อเลี้ยงคิมหันต์”
“พี่ตั้มรู้จักคุณคิมด้วยเหรอคะ”
“รู้จักสิเค้าดังจะตาย ใครๆ ก็รู้จัก” อลงกตรู้จักเพียงแต่ชื่อเท่านั้น หากแต่ไม่เคยเห็นหน้า การพูดคุยของทั้งสองดำเนินต่อไปนานนับชั่วโมง จนปิ่นปักลืมเรื่องเวลาที่รถสองแถวจะพาคนงานเดินทางกลับไร่เสียสนิท
คนงานทุกคนต่างก้มหน้านิ่งนั่งตัวลีบอยู่บนรถสองแถว ต่างเกิดอาการเกร็งขึ้นมาทันที เนื่องจากสายตาของพ่อเลี้ยงหนุ่มฉายวับถึงความหงุดหงิด โกรธ ใบหน้าเรียบตึงคล้ายกับว่าถูกขึงตึงด้วยเชือก มองทุกคนที่อยู่ในรถตาขวาง
“มากันครบแล้ว
