หนี้[รัก]วิศวะเถื่อน
ตอนที่7
[เธอหาเรื่องเอง]
แพรไหมยืนเหม่อมองควันสีเทาจาง ๆ ที่พุ่งออกจากปล่องควันของเมรุ ควันสีเทาจางได้ล่องลอยขึ้นสู่ท้องฟ้าที่ห่างไกลสุดมือเอื้อม
“ไหมยืนส่งพ่อขึ้นสวรรค์นานแล้วนะ พี่ว่าเรากลับบ้านกันเถอะ” เสียงทุ้มของชายหนุ่มที่คนในละแวกนี้ เห็นเขายืนเคียงข้างกับบุตรสาวของผู้ที่ล่วงลับไปมาตลอดกระทั่งงานเสร็จสิ้น และทุกคนก็ยังรับรู้ว่า ชายหนุ่มคนนี้อีกเช่นกัน ที่วิ่งเต้นจัดการทุกอย่างในงานจนกระทั่งลุล่วงจบลงอย่างสมบูรณ์
“ไหมคิดถึงพ่อเหลือเกิน…ไหมจะอยู่ต่อไปได้อย่างไร ถ้าข้าง ๆ ไหมไม่มีพ่ออีกแล้ว” เสียงสั่นเครือเอ่ยขึ้น ดวงตากลมโตไหวระริก ทำเอาคนมองได้แต่สัมผัสถึงความอ้างวางในดวงตาคู่สวยนั้น
“ไหม…ไหมอย่าลืมสิ! ว่าไหมยังมีพี่อีกคน พี่จะดูแลไหมนะ ตอนนี้เรากลับบ้านกันก่อนดีไหม” แสงเหนือเอื้อมมือไปดึงมือเรียวมากระชับขึ้น ก่อนจะพาเดินจากไป
“คนนี้เหรอ! ที่คนเขาลือว่าเป็
