หนี้[รัก]วิศวะเถื่อน
ตอนที่10
[หวั่นไหว]
วายุมาดักรอนวินดาหลังเลิกงานนานถึงสัปดาห์ วันนี้ก็เช่นกันเขาไม่ยอมแน่ถ้าเธอยังคงเอาแต่ปฏิเสธเขา
วายุจอดรถดักรอเธออยู่ห่างจากที่ทำงานไม่ถึงร้อยเมตร พอนาฬิกาชี้บอกว่าสี่ทุ่มครึ่งทำให้สายตาคมเหลือบมองเห็นร่างระหงกำลังก้าวเดินอย่างมั่นคง
หนุ่มหล่อเปิดประตูรถก้าวลงไปหาสาวน้อย ที่เขาตามเฝ้ามาตลอดทั้งสัปดาห์ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำแบบนี้เพื่ออะไร
“ขึ้นรถพี่จะไปส่ง”
“หนูเดินไปเองได้ค่ะ” เด็กดื้อเงียบรั้งตัวเอาไว้ ไม่ยอมทำตามคำสั่งของอีกฝ่าย
“ขึ้นรถ! พี่จะไปส่ง อย่าดื้อไม่อย่างนั้นพี่จะอุ้ม” วายุเอ่ยจบทำท่าจะช้อนร่างตรงหน้า ทำให้นวินดารีบก้าวขึ้นรถในทันที
วายุกระตุกยิ้มบางอย่างพอใจ ก่อนจะเดินอ้อมไปขึ้นฝั่งคนขับ และขับเคลื่อนออกไป
ไม่นานรถสปอร์ตหรูมาจอดหน้าห้องเช่า นวินดาเปิดประตูลง
“ขอบคุณมากนะคะที่มาส่ง” เอ่ยขึ้นพร้อมพนมมือไหว้ชายหนุ่ม ก่อน
