ปฏิบัติการอ่อย ครั้งที่ 9
1421 Words
"อึก" เผลอกลืนน้ำลายตามเมื่อเผลอคิดอะไรลามกเข้า
อรั้ยยย ไม่ต้องบอกได้ไหมว่าฉันคิดอะไรอยู่
"ขอบคุณค่ะ" รีบยื่นมือไปรับเจ้าพลาสเตอร์ลายแฮมสเตอร์น้อยมาถือไว้ ก่อนจะลงจากรถเพราะเจอพี่เบี้ยเรียกแล้วเรียกอีก
"วันนี้พี่ไม่มีเรียน เดี๋ยวเลิกแล้วก็โทรมาจะรีบมารับ"
"พี่คีย์มาด้วยป้ะ" รีบถามทันทีอย่างระริกระรี้
"ไม่รู้ ถ้ามันว่างคงลากมาได้" พี่เบี้ยตอบแบบนี้นัสก็ใจชื้นค่ะ
แม้จะมีความเป็นไปได้ 50:50 นัสก็จะรอ
"งั้นไว้เจอกันนะคะ" ฉันโบกมือลาพี่ดอกเบี้ยก่อนที่พี่ชายฉันจะพยักหน้าให้ทีนึงแล้วกลับไปที่รถพี่คีย์เหมือนเดิม
"เจ้าหนูน่ารัก แต่เจ้าของแกน่ารักกว่า" ทันทีที่อยู่คนเดียวฉันก็หยิบพลาสเตอร์แผ่นนั้นขึ้นมาระดับอก ก้มลงไปพูดกับมันอย่างยิ้มๆ
พี่คีย์ชอบจู่โจมให้หัวใจเต้นแรง นี่คงไม่ได้อ่อยให้ฉันรีบเอาจูบแรกจากเขาให้เร็วๆ ใช่ไหม ไม่ต้องห่วงค่ะพี่คีย์ขา~ ต่อให้พี่ไม่ส่งสัญญานใดๆ มา โบนัสคนนี้ก็พร้อมลุยเต็มที่ สัญญาว่าการล่าจูบของพี่คีย์จะมาอันดับสองรองจากการตั้งใจเรียนค่ะ
@13.08 น.
ตอนนี้ได้เวลาเลิกคลาสของฉันกับแพนเค้กแล้วแหละ วันแรกก็ไม่มีอะไรมาก แค่มีการทักทายแนะนำตัวกันนิดๆ หน่อยๆ และฟังกำหนดการรับน้องจากรุ่นพี่ในคณะที่อาจารย์ประจำคณะเรียกมาชี้แจง
"แกว่ารับน้องคณะเราจะโหดมั้ย" แพนเค้กสะกิดไหล่ถามฉัน
"ไม่รู้สิ" ฉันตอบนางอย่างอารมณ์ดี
"นี่ยัยนัส ช่วยเก็บมันก่อนได้ไหมไอ้พลาสเตอร์นั่นของแกน่ะ"
"นี่ยัยแพน เอามานะ!" รีบแย่งพลาสเตอร์ที่พี่คีย์ทิ้งไว้ให้ดูต่างหน้ากลับมาจากมือเพื่อนสาวทันที
"อ้าวๆ นั่นกัดอะไรกันอีก" เสียงตุ๊ดลูกน้ำดังขึ้น พร้อมกับร่างบางของเพื่อนสาวอย่างกิมหมวยที่เดินตามมา
"เอาไปเก็บเลยเพื่อนใครก็ไม่รู้ เหม่อมองแต่ไอ้พลาสเตอร์บ้าตั้งแต่เช้าแล้ว"
ฉันหันไปมองตาขวางใส่แพนเค้กทันทีที่ว่าของแทนใจพี่คีย์เป็นพลาสเตอร์บ้าๆ
"ชะนีนัสจะกินหัวเพื่อนแพนแล้วเหรอคะ ข้าวไม่ดงไม่แดกมันแล้ว" ตุ๊ดลูกน้ำปากเสีย "เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเลยนะ น่าจะไปเรียนคณะเดียวกัน"
ฉันแขวะเพื่อนสาวแท้และสาวเทียม
"ก็กลัวแกจะเหงาเลยลงเรียนเป็นเพื่อนหรอก" แพนเค้กว่าให้
"ระดับโบนัสไม่มีคำว่าเหงาจ๊ะ" ฉันตีคิ้วใส่เหล่าเพื่อนรักที่กำลังมองมาอย่างหน่ายๆ "พลาสเตอร์ลายน่ารักดี หมวยขอมาติดแผลหน่อยสิ"
"เฮ้ย! ไม่ได้นะ"
รีบแย่งพลาสเตอร์ลายหนูน้อยน่ารักกลับมาจากกิมหมวยอย่างไว
"ชะตาชะนีหมอย เอ้ย หมวยเกือบขาดมั้ยนั่น" ลูกน้ำรีบดึงตัวกิมหมวยที่นั่งทำหน้างงๆ เอ๋อๆ ไปลูบหัวลูบแผ่นหลังปลอบใจ
"ทำไมเหรอ เราทำอะไรผิด" ยังมีหน้ามาถามอีกนะ หมวยเพื่อนรัก
"ไม่ผิดหรอก แต่โคตรจะผิดเลย" แพนเค้กพูดขึ้นบ้าง
ยิ่งทำให้กิมหมวยมองฉันสลับเธออย่างงงๆ
"นี่น่ะของแทนใจพี่คีย์เลยนะ" ฉันเฉลยขึ้นพร้อมทำหน้างอนใส่กิมหมวย
"อ๋อ เราไม่รู้ ขอโทษทีนะ" กิมหมวยยื่นมือมาลูบไหล่ฉันเพื่อเป็นการขอโทษ
ที่นิ้วเธอมีพลาสเตอร์ปิดไว้เหมือนกันสงสัยจะโดนอะไรบาดมา
"ผัวในมโนหล่อนตายแล้วเหรอถึงได้ให้ของแทนใจไว้"
ป้าบ!!
รีบตบปากตุ๊ดลูกน้ำทันทีที่ปากพล่อยแช่งพี่คีย์ฉัน
"โอ้ยชะนี! ลิปหลุดหมด" แทนทีนางจะโกรธเพราะเจ็บ แต่กลับรีบหยิบกระจกออกมาเช็คลิปสติกบนหน้าตัวเองแทน
"ผัวรวยทำไมใช้ของก๊อป" ฉันเอาคืนที่มาแช่งสุดหล่อฉัน
"เขาเรียกคนมีหัว ผัวรวยก็เอาเงินมาเก็บสิ จะเอาไปใช้ให้ฟุ่มเฟือยทำมะเขือยาวอะไรยะ" ฉันส่ายหัวให้กับคำตอบเพื่อนเทียม
"พวกแกเป็นไงบ้าง รับน้องกันวันไหน" แพนเค้กคงเห็นว่าพวกเราเริ่มจะเลอะเทอะไปกันใหญ่เลยเปลี่ยนเรื่องคุย
"อาทิตย์หน้า / อาทิตย์" ทั้งกิมหมวยและตุ๊ดตอบพร้อมกัน
"เหมือนกัน น่าจะทุกคณะเปล่า" แพนเค้กพูดขึ้นอีก
"แต่ได้ข่าวว่าเขาแจกคำใบ้พี่รหัสกันแล้วไม่ใช่เหรอ" ลูกน้ำถามขึ้น
นี่ลืมไปเลย กระดาษคำใบ้อยู่ไหนหว่า?
"หาไรอะ" แพนเค้กถามตอนที่ฉันกำลังค้นหาของสำคัญในกระเป๋าสะพาย
"กระดาษคำใบ้" ฉันตอบเธอแต่ไม่ได้หันไปมอง
อยู่ไหนเนี่ย จำได้ว่ายังไม่ได้เปิดอ่านด้วยซ้ำว่าข้างในมันเขียนไว้ว่าอะไร
"เอ้า! ของสำคัญดันทำหาย" ลูกน้ำแขวะ
ก็ตอนนั้นฉันมีแค่พลาสเตอร์ลายหนูแฮมฯ ของพี่คีย์อยู่ในหัวเต็มไปหมดเลยไม่ได้จดจำหรือใส่ใจสิ่งอื่นยังไงล่ะ
"หาให้ตายก็ไม่เจอหรอก" เสียงแพนเค้กดังขึ้นทำให้ฉันหยุดหา เงยหน้าขึ้นไปมองเพื่อนรักอย่างไม่เข้าใจ
แปะ!
กระดาษขนาดเล็กกว่าฝ่ามือที่ถูกพับครึ่งเย็บแม็กซ์ไว้ถูกวางไว้ตรงหน้าด้วยฝีมือเพื่อนสาว "ของนัสนี่ ไปอยู่กับแพนได้ไง"
ที่รู้ว่าเป็นของฉันเพราะด้านหน้าจะเขียนเลขลำดับชื่อไว้ไง
"ยอมรับในความเหม่อแกจริงๆ" แพนเค้กส่ายหน้าอย่างเอือมๆ
"ชะนีแพนน่าจะโยนทิ้งไปนะ" ตุ๊ดลูกน้ำเสริมจนถูกกิมหมวยส่ายหน้าห้ามว่า
ไม่ดีอย่าซ้ำเติมเพื่อน อะไรทำนองนั้น
"ตอนแรกก็คิดแหละ แต่ไม่อยากแกล้งเด็กน้อยตาดำๆ" แพนเค้กยิ้มเย้ยให้ฉัน
"ไหนดูสิ ข้างในเขียนอะไร" ลูกน้ำรีบหยิบกระดาษแผ่นนั้นไปดูทันที
"มันฝรั่งทอด?" ลูกน้ำอ่านข้อความในกระดาษก่อนจะมองฉันสลับเพื่อนอีกสองคนในกลุ่ม "ชื่อคนเหรอ?" กิมหมวยถาม "ต้องฝรั่งจ๋าไหมวะ?" แพนเค้กเอ่ย
"แต่ที่แน่ๆ พวกเราแม่งแดกทุกครั้งที่กินไก่" ลูกน้ำพูดตาม
"สรุปคือ?" ฉันถามทั้งสามคน
"โง่หรือแกล้งเนียนคะชะนี" ลูกน้ำหลอกด่าฉัน
เอ้า! ก็คนไม่รู้อะ
"อ้อ หมวยคิดออกแล้ว หมายถึง อื้อๆ" กิมหมวยบอกว่าเธอรู้ว่าคำใบ้ที่ว่าคืออะไร แต่ถูกตุ๊ดกับแพนเค้กปิดปากไม่ให้บอก
"พวกแกทำร้ายหมวยทำไม ปล่อยเลยนะ ฉันจะได้หาพี่รหัสตัวเองเจอ"
รีบเข้าไปดึงหนึ่งหญิงแท้กับหนึ่งเทียมออกจากกิมหมวยทันที
"แฮ่กๆ อี๋! มือใครเค็มน้ำปลาจัง" กิมหมวยทำหน้าแหยะๆ เธอลูบปากไปมาก่อนจะรีบดื่มน้ำตาม
"น้อยๆ หน่อยยัยหมวยบ้า แค่พริกน้ำปลาหกเลอะมือทำเหมือนรถน้ำปลาหกใส่มือไปได้" ตุ๊ดรีบออกตัว
"หมวยคนสวย ไม่ต้องไปสนใจตุ๊ดบ้า สรุปชื่อพี่รหัสนัสคืออะไร"
ฉันรีบกุมมือกิมหมวยที่กำลังจะเถียงลูกน้ำต่อให้มาสนใจตัวเอง
"ก็..."
"ยัยหมอย"
"กิมหมวย"
กิมหมวกถูกตุ๊ดกับแพนเค้กเจ้าเดิมขู่ไว้จนเธอไม่กล้าพูดต่อ
"เออ ไม่ต้องบอกแล้วคิดเองได้ ก็แค่เฟรนซ์ฟราย" ฉันตอบอย่างยืดอกจนได้รับคำชมต่างๆ นานา
"เลิศจ้า" ลูกน้ำตบมือประชด
"มีสมองนี่เพื่อนนัส" แพนเค้กเอาบ้าง
"เยี่ยม" มีแค่กิมหมวยนี่แหละที่ไม่ขี้ประชดเหมือนสองคนนั้น
"แล้วพวกแกล่ะ หาพี่รหัสกันเจอยัง" ฉันถามคืนบ้าง
"ระดับไหนแล้ว" ลูกน้ำเชิดหน้ายืดอกที่เรียบแบนอย่างเชิดๆ
"หมวยก็เจอแล้วรอแค่ให้พี่เขายอมรับเซ็นต์ชื่อให้แค่นั้น" กิมหมวยยิ้มกว้าง
"แล้วแกล่ะ" ฉันหันไปถามแพนเค้ก
"เพิ่งได้คำใบ้พร้อมกันไหมยัยนัส" เออลืม
สรุปถึงฉันจะรู้ชื่อพี่รหัสแล้วแต่หน้าตายังไงยังไม่รู้เลย
ทำไมทีสองคนนั้นมันถึงได้เจอเร็วนักหว่า
- Writer
