Kiss me please จูบหน่อย นี่อ่อยอยู่นะ

ปฎิบัติการอ่อย ครั้งที่ 4

ตอนนี้ฉันเลิกเรียนแล้ว ส่วนพี่ดอกเบี้ยไม่ได้มารับเพราะฉันห้ามไว้ ตั้งแต่วันที่พี่บ้าเปิดตัวอลังการ ฉันแทบจะกลายเป็นคนดังของโรงเรียน เดินไปทางไหนคนก็ทัก

'พี่โบนัสคนสวย วันนี้พี่สุดหล่อมารับไหมคะ'

'นัสๆ วันนี้พี่ชายเธอมารับป้ะ'

'วันนี้พี่โบนัสน่ารักจัง อยากได้เบอร์พี่(ชาย)จังเลย'

เฮ้อ! ถ้าไม่มีพี่หล่อชีวิตคงไม่วุ่นวายแบบนี้

แกร๊กๆ ตุ้บ!

เข้ามาในบ้านได้ไม่ทันไร เสียงเหมือนใครทำอะไรสักอย่างอยู่ในครัวดังขึ้น ก่อนจะตามมาด้วยเสียงเหมือนอะไรหนักๆ หล่นลงพื้น

"พี่คีย์ทำอะไรคะ" เดินตามเสียงเข้ามาเห็นผู้หล่อของตัวเองกำลังก้มๆ เงยๆ เก็บผลไม้ที่หล่นเกลื่อนพื้น

คนถูกถามไม่ตอบอะไร แค่เงยหน้ามองก่อนจะหันไปสนใจผลไม้ตรงหน้าต่อ

พึ่บ หมับ!

จังหวะที่ฉันใจดีนั่งยองๆ ช่วยเก็บแอปเปิ้ลลูกหนึ่ง พี่คีย์ก็หลอกแต๊ะอั๋งฉัน

งื้อๆ คนบ้า!

"ปล่อย"

"คะ?" กำลังฝันหวานอยู่เลย เสียงทุ้มนุ่มหูก็ดังขึ้น

ก่อนจะมองตามสายตาเฉยชาคู่นั้นถึงได้รู้ความหมายคำว่า 'ปล่อย' ของพี่คีย์

"อุ้ย! นึกว่าลูกแอปเปิ้ล" ยิ้มจนเห็นฟันเรียงสวยเพื่อกลบเกลื่อน เมื่อกี้อุตส่าห์มโนว่าพี่คีย์เป็นคนจับมือเรา ที่ไหนได้ ตัวเองจับมือพี่คีย์ไว้ไม่ปล่อย

ครืดดด

เสียงเลื่อนจานดังขึ้นตอนที่มัวแต่นั่งฝันกลางวันอยู่ท่าเดิม

"เอาไป" ลุกขึ้นมองตามคำพูดถึงได้รู้ว่าเสียงเลื่อนจานเมื่อกี้คือ จานแอปเปิ้ลที่ถูกปอกเสร็จแล้ว "ให้นัสเหรอคะ" หัวใจพองโตอย่างไม่เคยเป็น

ฮือๆ พี่คีย์น่ารัก ปอกผลไม้รอโบนัสด้วย พ่อของลูกชัดๆ

"ของไอ้เบี้ย"

เพล้ง!

ได้ยินมั้ยนั่นเสียงอะไร?

ใช่ค่ะ คุณตอบถูกแล้ว เสียงเศษซากใบหน้าที่แตกเป็นเสี่ยงๆ ของโบนัสเองค่ะ

"พี่คีย์ปอกให้พี่เบี้ยเหรอ?" หน้าแตกครั้งเดียวไม่สะใจ ถามซ้ำไปเลย เจ็บดี

"คิดว่าไง?"

หูย คนหล่อทำไมใจร้าย ไม่ตอบตรงๆ แต่ให้คิดเองอีก ถ้านัสคิดเข้าข้างว่าพี่คีย์กำลังเข้าทางพี่ดอกเบี้ยจะผิดไหมล่ะ

"ค่ะ ของพี่เบี้ยเนอะ" ไอ้ประโยคก่อนหน้าได้แต่คิดในใจแหละไม่กล้าพูดหรอก กลัวจากหน้าแตกจะกลายเป็นหัวใจแหลกสลายแทน

กึก... พี่คีย์ที่เดินผ่านฉันเพื่อออกจากครัวหยุดชะงักก่อนจะพูดขึ้นเสียงเรียบ

"ถ้าอยากกินก็กินได้ ไม่คิดเงิน"

อีกแล้ว ทำไมชอบแอคแทคแบบเย็นชา จะบอกว่าซื้อมาเผื่อเขาตรงๆ ก็ไม่บอก

พี่คีย์!!!

หลังจากที่พี่คีย์หายไปจากในครัวแล้ว ฉันก็ยกจานผลไม้ที่พี่คีย์ไหว้วานเอามาให้พี่เบี้ยเดินขึ้นมาชั้นสอง เคาะห้องแรกที่ติดบันไดก่อนจะเปิดเข้าไป

"พี่เบี้ย พี่คีย์ให้เอามาให้" เป็นนักศึกษามหาลัยนี่ดีเนอะ นอกจากจะได้หยุดหลายวันแล้วยังมีเวลามานั่งเล่นเกมโดดร่มอีก(PUBG)

"แอปเปิ้ล? เอามาไม พี่ไม่กิน"

เออ ลืมไปเลย พี่เบี้ยเกลียดแอปเปิ้ลที่สุด พี่แกบอกกินแล้วเสียวฟัน หรือว่าพี่คีย์จะไม่รู้เรื่องนี้?

"พี่เบี้ยไม่ได้บอกเพื่อนล่ะสิ ว่าไม่ชอบกินอะ" ฉันนั่งลงข้างๆ พี่เบี้ยบนเตียงนอน ก่อนจะหยิบแอปเปิ้ลที่ปอกเปลือกออกหมดเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ

จะว่าไปแล้ว รสนิยมการกินของฉันกับพี่คีย์คล้ายๆ กันนะ

ฉันชอบกินแอปเปิ้ลปอกเปลือกที่สุด

"เพื่อนพี่รู้ทุกคน"

"แค่กๆ" แทบสำลัก

พี่เบี้ยบอกว่าเพื่อนเขารู้เรื่องไม่ชอบกินแอปเปิ้ล แต่พี่คีย์ที่เป็นเพื่อนสนิทพี่ดอกเบี้ยปอกแอปเปิ้ลให้แกเนี่ยนะ

"อ้าว ไม่กินต่อ นั่นของโปรดแกนี่" พี่เบี้ยละสายตาจากเกมโดดร่มในคอมฯ ก่อนจะเหล่ตามองฉัน

"พะ พี่เบี้ย" ฉันอึกอักจนเรียบเรียงคำพูดไม่ทัน

"ทำไม แอปเปิ้ลติดคอเหรอวะ มานี่ เดี๋ยวช่วย"

"ไม่ๆๆๆ" ฉันรีบโบกมือห้ามพี่เบี้ยที่กำลังลุกมาเตรียมจะลูบหลัง ให้นั่งลงที่เดิม

"แล้วพี่คีย์บอกให้นัสเอามาให้พี่ทำไมอะ?" ยังสงสัยเรื่องนี้ไม่หาย

"จะไปรู้มันเหรอ แค่มันซื้อแอปเปิ้ลมาก็ผิดปกติละ”

“กลุ่มพี่ไม่มีใครชอบแอปเปิ้ลกันสักคน"

ฉันนั่งฟังพี่ดอกเบี้ยเล่าแบบมึนๆ

คนไม่ชอบกินแต่ดันซื้อติดมือมา แถมยังเป็นของโปรดฉันอีก "พะ พี่เบี้ย!"

"เฮ้ย! อย่าเขย่าดิวะ เล็งปืนอยู่"

โถ่... ไอ้พี่เบี้ย น้องมีเรื่องร้อนใจจะถาม ยังจะมัวห่วงเกมอีก

ติ้ด! พรึ่บ!

"เฮ้ย!!"

สมน้ำหน้า ให้เวลาน้องปรึกษาแปบเดียวไม่ได้ ชักปลั๊กทิ้งเลย

"ไม่ต้องมามองแบบนั้นเลย" ฉันอมลมพองปากก่อนจะชี้หน้าพี่เบี้ยที่ทำหน้ายักษ์ใส่ "เล่นอะไรเป็นเด็กๆ พี่เล่นเกมอยู่ไม่เห็นหรือไง"

พี่เบี้ยว่าให้ฉันเสียงฉุน ก่อนจะส่ายหน้าไปมาอย่างเอือมนิสัยเสียๆ ของฉัน

ฉันรู้ว่าเรื่องแค่นี้ไม่น่าทำถึงขั้นนี้ แต่คนมันกำลังตื่นเต้นน่ะ ผู้ชายที่แอบชอบมาตั้งหลายปี ทำเย็นชาใส่ตลอด แต่มาวันหนึ่งเขาเหมือนทำเซอร์ไพรส์ด้วยการซื้อของโปรดเราแต่เป็นสิ่งที่เขาเกลียดมาให้จะไม่ให้ตื่นเต้นได้ไหมล่ะ

แถมเมื่อกี้ก็อุตส่าห์เรียกพี่เบี้ยดีๆ แล้วนะ แต่ทำไม่สนใจน้องเอง

"เออๆ พี่ผิดเอง มีไรว่ามา" ฉันยิ้มให้พี่ชายผู้แสนดี ก่อนจะเขยิบเข้าไปนั่งเกาะแขนกำยำนั้นใกล้ๆ

"หรือว่าพี่คีย์จะรู้ว่านั่นของโปรดนัส" ฉันนั่งทำตาปริบๆ รอคอยคำตอบจากพี่ชาย "แล้วไม่ไปถามมันล่ะ" แทนที่จะออกความคิดเห็น ดันพูดแบบนี้มาซะได้

"ก็ถามพี่อะ พี่เป็นเพื่อนสนิทพี่คีย์ เผื่อพี่คีย์เล่าไรเกี่ยวกับตัวนัสให้ฟังบ้าง"

หลังฉันพูดจบพี่เบี้ยก็ทำหน้าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดออกมา

"ไม่นะ นิสัยไอ้คีย์คือเกลียดเด็ก"

"แต่นัสไม่ใช่เด็กนะ" รีบเถียงกลับทันที

"แล้วจะมาขึ้นเสียงใส่พี่ทำไม นู้น! ไปคุยกันเองเลย มันคงอยู่สวนหลังบ้าน"

อีพี่เบี้ย! พี่ชายแล้งน้ำใจ ช่วยพูดให้น้องมีความหวังหน่อยก็ไม่ได้

"มองหน้า?" เหมือนพี่ชายฉันอยากไฝว้น้องสาวยังไงไม่รู้

"เออ ไปก็ได้ เล่นไปเลยนะเกม ขอให้แพ้ทุกรอบ" แช่งเสร็จฉันก็รีบเดินลงมาชั้นล่าง ยืนทำใจอยู่ประตูด้านหลังว่าจะออกไปหาพี่คีย์ที่สวนหลังบ้านอย่างที่พี่ดอกเบี้ยบอกดีหรือเปล่า

สุดท้ายก็ได้แต่เดินถอยหลังกลับมาหุงข้าว ล้างจานทำงานบ้านอย่างเช่นทุกวัน

#ตกเย็นวันเดียวกัน

วันนี้วันจันทร์ แถวท้ายซอยฉันจะมีตลาดนัดที่ใหญ่ที่สุดมาลงทุกเย็นวัน จันทร์ พุธ เสาร์ ฉันเลยกะจะไปเดินซื้อของใช้นิดหน่อย

"จะไปไหน นี่จะทุ่มแล้วนะ" ลงมายังไม่ถึงชั้นล่างดี พี่เบี้ยที่กำลังจะสวนบันไดขึ้นไปข้างบนเลยหยุดถาม

"ตลาดนัด" ฉันตอบเสียงยังติดงอนๆ พี่ชายอยู่

"ทุ่มนึงเนี่ยนะ?" พี่เบี้ยขมวดคิ้วทำหน้าดุใส่

"แค่ท้ายซอย เดินเหมือนเต่าสิบนาทีก็ถึง"

โป๊ก!

"โอ้ย! ไรพี่เนี่ย" ตอบดีๆ ดันถูกมะเหงกกลับมา

"ถ้าเดินอย่างเต่าสิบนาทีถึงคงไม่ใช่ท้ายซอย รออยู่นี่แหละ เปลี่ยนชุดแปบ"

พี่เบี้ยไม่เข้าใจว่าฉันประชดหรือไง ถ้าให้เดินเหมือนเต่าจริงๆ คงเป็นชั่วโมง เพราะท้ายซอยที่ว่าห่างออกไปอีกเกือบกิโล ฉันตั้งใจจะขับ Click-i สีเหลืองคันโปรดไปต่างหาก

สุดท้ายก็ได้แต่นั่งรอพี่เบี้ยที่หน้าบ้าน ก่อนที่สายตาจะเหลือบไปเห็นเทพบุตรสุดหล่อในดวงใจ "พี่คีย์สนใจไปเดินตลาดนัดไหมคะ" ลุกขึ้นอย่างไวพร้อมโพล่งถาม

"ไม่" พี่คีย์ตอบคำเดียวก่อนจะเดินสวนเข้าไปในบ้าน

ฉันเอ๋อไปชั่วขณะก่อนจะสะบัดหัวไล่ความหน้าแตก

นั่งรอพี่เบี้ยเกือบสิบห้านาทีแต่ก็ไร้วี่แวว

พึ่บ

เหมือนมีวัตถุอะไรสักอย่างหล่นกระทบหัว พอใช้มือคลำดูถึงรู้ว่าเป็นหมวกแก๊ปสีดำของใครสักคน

"อะไรคะ" ดึงหมวกนั้นออกมาถือไว้ก่อนจะถามเจ้าของการกระทำ

แต่แทนที่จะตอบ พี่คีย์เดินเฉียดไหล่ฉันไปยืนรอที่รถเรียบร้อยแล้ว

อย่าบอกนะ ทำแบบนี้คือจะไปด้วย

"พี่คีย์จะไปด้วยเหรอ"

วิ่งตามไปยืนข้างๆ มอเตอร์ไซค์คู่ใจก่อนจะเหล่มองพี่คีย์ทางหางตา

"..." ไร้การตอบกลับใดๆ พี่คีย์สื่อสารทางสายตาแค่มองไปที่รถก่อนที่เรียวคิ้วดกดำจะเลิกขึ้น เข้าใจความหมายดี พี่คีย์คงบอกให้ฉันขึ้นรถได้แล้ว

ฉันเลยต้องรีบบอกพี่คีย์ "พี่เบี้ยยังไม่ลงมาเลย"

"มันไม่ไป เล่นเกม"

อะไรวะ ไอ้พี่บ้า บอกให้ลงมารอ นึกว่าจะอาบน้ำแต่งตัว ที่ไหนได้...

หลอกกันชัดๆ "งั้นนัสไปคนเดียวก็ได้"

เมื่อกี้ถามแล้วพี่คีย์บอกไม่ไปเลยไม่กล้าคะยั้นคะยออีกรอบ

"ช้า เสียเวลา" คิ้วฉันขมวดก่อนจะถามออกไปให้หายแครงใจ

"พี่คีย์จะไปด้วยเหรอ ไหนตอนแรกบอก อุ้บ!"

ยังพูดไม่จบไหนเขาบอกไม่ไปไง แต่ตอนนี้มาเร่งเหมือนจะไปด้วย คนหลายใจ นัสไม่ชอบเลย

"ขับ รีบ" พี่คีย์สั่งสองคำก่อนจะปล่อยมือออกจากปาก คว้าหมวกที่ตอนแรกสวมให้ฉันไปใส่เอง แมนมาก ว่าที่พ่อของลูก แต่ไม่เป็นไร ดีแล้วที่เป็นแบบนี้

หมวกจะได้ช่วยบดบังออร่าความหล่อพี่คีย์ให้น้อยลง