หมู่บ้านแรดของจริง 3
1050 Words
"แล้วพวกเราไม่คิดถึงกันบ้างเหรอคะ น้อยใจนะเนี่ย" หนุ่มน้อยโจอี้ถามขึ้นด้วยความน้อยใจ เมื่อหนุ่มวินไม่สนใจพวกตนเอาแต่สนใจนัง
"คิดถึงสาวๆ ทุกคนเลยครับ" หนุ่มวินคนหนึ่งพูดเอาใจอย่างมันเขี้ยว
"อุ้ย! ตายแล้ว! สุดหล่อคนนี้คือใครคะเนี่ย ทำไมโจอี้ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนเลย" หนุ่มน้อยแต่ใจเป็นหญิงนั่งลงข้างๆ ชายหนุ่มหน้าคมสันแล้วกะพริบตาปริบๆ อย่างหมั่นไส้เมื่อเจอหนุ่มวินคนใหม่หน้าตาหล่อเหลายิ่งกว่าพระเอกในพระเอก
"วินคนใหม่นะ ซื่อ ภาคิน" ลุงสิงค์แนะนำให้พวกเด็กๆ รู้จัก เพราะตอนนี้คนโดนรุกกำลังดกใจไม่ได้สติ ทำให้เขาต้องแนะนำตัวให้แทน
"ชื่อภาคินเหรอคะ หนูชื่อ โจอิ้ คนสวยแห่งหมู่บ้านแก้วเกล้า ส่วนนั้น ยัยสัมโอ ยัยแตงโม สองแฝดสุดแรด ส่วนนั้นยัยหวาน แล้วคน
สุดท้ายสวยน้อยสุด นังริชซี่ตูดแฟบ ส่วนนู่นน..... ที่ยืนอยู่ข้างลุงสิงค์คือเจ้จันทร์เจ้าคนสวยหัวหน้าแก๊งแรดเองค่ะ" สาวน้อยโจอี้แนะนำเพื่อนๆ ของเธอให้วินคนใหม่รู้จักรวมทั้งพี่สาวสุดแรดของเธอด้วย
"ยินดีที่ได้รู้จักครับ" เขาเอ่ยทักทายพวกเด็กๆ อย่างเป็นกันเองแล้วส่งยิ้มให้
"พี่ภาคิน.... สนใจไปส่งน้องโจอี้ที่บ้านหรือเปล่าคะ เดี๋ยวให้ทิปพิเศษเลย" หนุ่มน้อยจีบปากจีบคอพูดแล้วส่งสายตาหวานฉ่ำเยิ้มให้กับหนุ่มวินคนใหม่อย่างเปิดเผยไม่อายสายตาใคร
"เอ่อ..." ภาคินถึงกับพูดไม่ออกกันเลย เมื่อโดนหนุ่มน้อยใจสาวรกโดยไม่ทันตั้งตัวแถมยังเป็นเสียน้อยเปย์เร็วยิ่งกว่าพร้อมเพย์เสียอีก
"อย่าปฏิเสธตนสวยสิคะ ไปส่งโจอี้ที่บ้านนะคะ เพราะอีกประมาณ 20 นาที พี่ภาคินจะต้องมารับส่งลูกค้าสาวๆ ในหมู่บ้านจนแทบไม่ได้พัก
"ตกลงครับ" ภาคินตอบตกลงอย่างจำใจ เพราะเป้าหมายของเขาคือแม่สาวจันทร์เจ้าต่างหากล่ะ แต่จะให้ปฏิเสธคนสวยอย่างหนุ่มน้อยหน้าสวยก็ไม่ได้อีกเดี๋ยวจะเสียใจค่ะ โจชอบบบบ" หนุ่มน้อยบิดตัวเป็นเกลียวด้วยความดีใจแล้วซับใบหน้าลงไหล่หนาของชายหนุ่มน้อย "นังโจอี้ คุณภาคินนเขาตกใจหมด เล่นไปรุกขนาดนั้นแค่เฉพาะพวกเอ็งเขาก็กลัวกันจะตายอยู่แล้ว"
"ยอมใจความแรดของนังโจอี้เลยจริงๆ รุกจนหนุ่มๆ หน้าซีดกันเลยค่ะ"
"หูยยย เจ๊แรงมาก พวกเรานะเพียงแค่ส่วนน้อยนะ เจ๊ไม่ดูสาวๆ ในหมู่บ้านข้างตอนนี้แทบเป็นง่อยกันทุกคนเดินไม่ได้ต้องนั่งวินมอไซค์เท่านั้น
" พูดก็พูดเถอะนะ! ไม่ว่าจะสาวเล็กหรือสาวใหญ่ ตอนนี้ต่างเป็นง่อยเดินกันไปเป็นแล้วทั้งนั้น ขนาดบางคนบ้านแห่งจากที่วินไมไกลมากนัก ก็ยังต้องใช้บริการเลย ซึ่งปกติถ้าเป็นเมื่อก่อนก็พากันเดินกลับกันทั้งนั้น ตอนนี้นะเหรอ.... นั่งวินอย่างเดียวจ้า.....
"เห้ย! พวกเราเตรียมตัว! สาวๆ มากันแล้ว" หนุ่มวินคนหนึ่งตะโกนขึ้นเมื่อหันเป็นสาวๆ ในหมู่บ้านเริ่มทยอยกลับมาจากที่ทำงาน ไปส่งพวกเราก่อนค่ะ เดี๋ยวจะไม่ได้เข้าบ้าน เร็วๆ ค่า....' พวกเด็กๆ แก๊งแรดรีบกระโดดคล่อมรถทันที เมื่อสาวๆ ในกลับมา ดังนั้นแล้วพวกเธอต้องรีบกลับก่อน ไม่อย่างนั้นได้นั่งรถจนหลับไปแน่ๆ
"ครับๆ"
"ปรื้นๆ ๆ ๆ"
หนุ่มวินมอไซค์รีบประจำการรถของตนเองแล้วขับออกไปทันที เดี๋ยวจะกลับมารับลูกค้าไม่ทัน แค่สาวๆ แก๊งนี้พวกเขาก็ปวดหัวจะแย่อยู่แล้วยังไม่รวมสาวๆ คนอื่นในหมู่บ้านอีกนะ ต้องพึ่งยาพาราแทบทุกวัน
"ฮ่า ฮ่า เกิดมาหล่อก็ต้องทำใจแบบนี้แหละสาวๆ เยกใช้งานไม่ขาดสาย ฮ่า ฮ่า ฮ่า" ลุงสิงค์หัวเราะขึ้นอย่างชอบแต่ละคนรีบบึ่งรถไปส่งเด็กแก๊งแรดก่อนจะกลับมารับลูกด้าที่ทยอยกันเดินทางกลับมาจากที่ทำงาน
"ลุงสิงค์ไม่สงสารพวกเขาบ้างเลยหรือไงคะ" เธอหันมาถามลุงสิงค์ขึ้นเมื่อเห็นแกหัวเราะออกมาอย่างชอบ
"ลุงตลกมากกว่าครับคุณจันทร์ ไม่เคยเจอสาวๆ ที่ไหน แซ่บ และ แรดได้เท่านี้มาก่อน ลุงไปประจำหัวหน้าวินหลายหมู่บ้านมาเยอะ ยังไม่เคยเจอผู้หญิงในหมู่บ้านไหนเป็นแบบนี้มาก่อนเลยครับ" อันนี้คือเรื่องจริงเลยก่อนหน้าที่จะมาประจำการที่หมู่บ้านนี้ เขาเจอผู้คนมาหลากหลายรูปแบบทั้งดีและไม่ดี ส่วนใหญ่จะแบ่งชนชั้นและไม่ค่อยจะพูดคุยสนิทสนมกันแบบนี้สักเท่าไร มีแต่หมู่บ้านนี่แหละที่แปลกกว่าที่อื่น ต้อนรับพวกเขาดีแล้วยังมีของมาแบ่งปันกันอีก
"เป็นเรื่องปกติค่ะลุงสิงค์ เมื่อก่อนวินมอไซด์หมู่บ้านมีแด่คนแก่ๆ ทั้งนั้น พอได้มาเจอกันหนุ่มหล่อล่ำแบบนี้ เป็นใครก็อดใจไม่ไหวหรอก
"ลุงก็คิดแบบนั้นเหมือนกันครับ แต่ก็ถือว่าเป็นการผ่อนดลายความเครียดอย่างหนึ่ง แล้วคุณจันทร์จะเดินกลับหรือรถครับ"
"รถดีกว่าค่ะ จันทร์คงเดินกลับไม่ไหวแล้ว เมื่อกี๊ว่าจะนั่งรถกลับเจอพวกเด็กชะก่อนเลยต้องมาเดินแบบนี้แหละค่ะ" เธอนั่งคุยกับลุงสิงค์เพื่อฆ่าเวลารอวินมอไซค์มารับ ตอนแรกว่าจะเดินกลับเองแหละ ทว่าดูจากสภาพชุดของเธอแล้ว.... ขอบายดีกว่าส้นสูงสี่นิ้วอาจจะทำให้ขาเรียวๆ ของเธอบูดขึ้นมาแล้วยังมีของแถมมาอีกเธอไม่กล้าเสี่ยงพอในตอนนี้ ยิ่งมีงานเยอะ! ต้องไปจัดการให้เสร็จอีก นั่งรอหนุ่มหล่อล่ำมารับไปส่งถึงบ้านเพียงแค่10 บาท ไม่กี่นาที ยังดีกว่าเดินกลับแล้วต้องนอนซมซานเพราะปวดขาเดินไม่รอด ยิ่งตัวคนเดียวอยู่ด้วยเป็นอะไรขึ้นมาคงไม่มีใครรู้แน่นอน
"นี่แหละชีวิตแรดโสดแบบจันทร์เจ้า ชอกช้ำใจเหลือเกินไม่มีใครมาสอยสักที"
- Writer
