ตอนที่6
1173 Words
เมื่อมาถึงลำธารระฟ้าก็อุทานอย่างตกใจเพราะน้ำใสสะอาดทั้งยังไหลตลอดเวลาจึงไม่กักเก็บความสกปรกไว้
“นี่สมุนไพรอาบน้ำ อาบเสร็จแล้วก็เดินไปที่หมู่บ้านนะ”
“ขอบคุณนะ..จริงสิเธอชื่ออะไรฉันชื่อระฟ้า..เรียกฟ้าก็พอ”
หญิงสาวพอได้ยินชื่อก็ยิ้มในหลาย ๆ ความหมายแต่ก็มีความอิจฉาซ่อนอยู่เพราะนอกจากจะเป็นหญิงสาวที่สวยแล้วชื่อก็ยังสูงส่งอีก
“ฉันชื่อว่าละออง”
“ละอองเหรอ”
“อืม...ไม่เพราะเหมือนชื่อเธอหรอก”
“ไม่..ชื่อเธอน่ารักมาก”
ระฟ้าคิดว่าตอนนี้ควรผูกมิตรเข้าไว้แต่ดูเหมือนหญิงสาวทั้งสองจะไม่ค่อยมีไมตรีให้เท่าไรนัก เมื่อละอองและชบาเดินจากไป ฟ้าจึงเริ่มอาบน้ำ อย่างน้อยก็ยังมีสมุนไพรที่คั้นจนเหลือเพียงน้ำใส่ไว้ในขวดแทนสบู่ มันมีกลิ่นหอมจนสดชื่น
“ฉันจะหนียังไง...”
เธอรู้ว่าการหนีย่อมเป็นเรื่องยากทั้งยังไม่รู้ว่าที่นี่ตั้งอยู่ส่วนไหนของประเทศ หากหลงขึ้นมาก็ตายอยู่ดี
“นี่ฉันไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องทำตามคำสั่งของเขา...และรอจนเขายอมฟังคำขอร้องเหรอ”
สูญเสียทุกสิ่งไปจนสิ้นในคืนเดียว ความอ่อนแอย่อมมีแต่ตอนนี้เธอต้องเข้มแข็งเพื่อรอแก้แค้น ไม่อย่างนั้นระฟ้าไม่มีทางตายตาหลับ
“ในเมื่อทางเลือกมีแค่นี้ฉันก็ต้องทำ”
หลังจากอาบน้ำและแต่งตัวจนเสร็จเธอก็เดินกลับไปที่หมู่บ้าน อันที่จริงระฟ้าไม่เคยใส่ผ้าถุงแทนกางเกงมาก่อนซ้ำยังไม่มีกางเกงในให้พอต้องใส่เหมือนหญิงสาวคนอื่นก็รู้สึกไม่มั่นใจแต่แท้จริงยิ่งเสริมให้เธอดูยั่วยวนกว่าเดิม สายตามองเห็นผู้หญิงหลายคนจับกลุ่มคุยกันพลางหัวเราะลั่นแต่พอระฟ้าปรากฏตัวทุกอย่างก็เงียบเชียบ
“เอ่อ..สวัสดี”
แม้จะเอ่ยทักแต่กลับไม่มีใครสนใจทั้งยังเชิดหน้า
ระฟ้าไม่รู้ว่าไปทำอะไรให้หรือจะเป็นเรื่องปกติของหมู่บ้านโจรที่ไร้มนุษยสัมพันธ์ เธอจึงเดินกลับไปยังบ้านไม้หลังเดิมแล้วก็เห็นละอองนั่งอยู่ใต้ถุนบ้านรออยู่ก่อนแล้ว
ชบาก็เท้าเอวอย่างหงุดหงิด
“นี่เธอไปอาบน้ำหรือไปนอนตาย...ฉันคิดว่าหนีไปแล้วซะอีก”
“ขอโทษ..คือแช่น้ำนานไปหน่อย”
“ละอองฉันกลัวว่ามันจะหนี เธอควรให้ฉันจับตามองไว้นะ”
“ชบาฉันบอกแล้วไม่ใช่เหรอหากหนีไปก็ตาย..คนโง่เท่านั้นที่ทำ...ฟ้ามานั่งนี่สิ”
ฟ้าก็เดินไปยังแคร่ไม้ โดยมีหลายสายตามองมาจาก ไกล ๆ
“ฉันจะบอกกฎระเบียบและสิ่งที่เธอต้องทำ..”
ฟ้าก็พยักหน้า พลางเหลือบมองหญิงสาวคนอื่นที่เดินมา
“หัวหน้าให้เธอเป็นนางบำเรอเหมือนกับพวกเรา”
“พะ..พวกเรา..หรือว่า..พวกคุณทั้งหมด”
“ใช่...พวกเราคือนางบำเรอของหัวหน้า...หัวหน้าจะเลือกคนที่ต้องการในคืนต่าง ๆ และเธอก็คือหนึ่งในนั้น...จริงสิถึงเวลาที่ควรกินยานี้ได้แล้ว” พูดจบหญิงสาวคนหนึ่งก็เดินถือแก้วไผ่เดินมาวางให้
“นี่คือยาต้านการตั้งครรภ์แม้สีจะไม่ดีรสชาติแย่แต่จะระงับการตั้งครรภ์ได้ผลอย่างมาก”
ระฟ้ามองน้ำสีดำและกลิ่นที่เหม็นเหมือนถูกหมักจนเน่าก็แทบอาเจียนแต่ในเมื่อถูกบังคับเธอก็จำใจยกดื่มรวดเดียว หากไม่กลั้นหายใจคงจะพ่นมันออกมาจนหมด
ต้องกินแบบนี้ทุกครั้งเลยเหรอ แต่หญิงสาวที่เป็นนางบำเรอมีหลายคนเธอคงไม่ต้องกินบ่อย
“หน้าที่นางบำเรอก็คือการร่วมรัก...พวกเราจะต้องทำทุกอย่างเพื่อให้หัวหน้ามีความสุขห้ามทำให้โกรธไม่อย่างนั้นจะถูกลงโทษ..และฉันคือหัวหน้าของทุกคนจึงรับหน้าที่สั่งลงโทษ”
ระฟ้าก็เม้มปาก ไม่คิดว่าจะมีกฎระเบียบถึงขนาดนี้ จากนั้นละอองก็บอกเรื่องการใช้ชีวิตต่าง ๆ ให้ และบ้านที่ฟ้าจะอยู่นั้นเป็นกระท่อมเก่า ๆ ไม่ใช่บ้านหัวหน้า
ฟ้าก็ตกใจเมื่อมาถึง บ้านไม้หลังอื่นว่าเก่าแล้วพอเจอกระท่อมที่ใกล้พังหากลมมาคงไม่รอดแต่กลับเป็นที่อาศัยของเธอ หากปฏิเสธเกรงว่าหญิงสาวเหล่านี้คงไม่พอใจเพราะแค่สายตาก็ทิ่มแทงจนแทบจะทำตัวเธอทะลุ
ทำไมพวกเธอถึงไม่ชอบฉันกันนะ
“คือ..ทุกคนฉันถูกลักพาตัวมาจึงกลัวมาก..หากเป็นเพื่อนกันได้..ก็ดีนะ..”
“ลักพาตัวมาอะไร ได้ข่าวว่าเธอเป็นเด็กเสี่ย!” หญิงสาวคนหนึ่งก็เอ่ยขัดทันที
“ฉันได้ยินว่าเป็นเด็กขายตัวตามข้างทางต่างหาก”
“ไม่ ๆ ฉันรู้มาว่านังนี่เป็นเมียน้อยคนอื่น แล้วเมียหลวงก็เลยสั่งให้คนลักพาตัวมาไว้ที่นี่”
ระฟ้าที่ได้ยินคำให้ร้ายต่าง ๆ ก็นิ่วหน้าตกใจ รีบลุกยืนทันที
“ใครบอกกับพวกเธอแบบนี้ โดยเฉพาะเรื่องเมียน้อย ฉันต่างหากที่เป็นแฟน ส่วนนางผู้หญิงที่สั่งให้คนจับตัวมาคือชู้ต่างหาก!”
พอพวกเธอเห็นว่าระฟ้าเถียงกลับทั้งยังตวาดใส่ก็ตกใจ เพราะคิดว่าจะเป็นคนให้รังแกง่าย
หากเป็นเมื่อก่อนใยไหมจะต้องคอยกระตุ้นเตือนให้ระฟ้าสู้คนแต่ตอนนี้ในเมื่อเจอเหตุการณ์บ้า ๆ และถูกใส่ร้าย ก็ต้องเปลี่ยนตนเองเสียใหม่
“สาว ๆ จับกลุ่มคุยอะไรกัน” เหล่าชายหนุ่มที่เปลือยท่อนบนเผยให้เห็นกล้ามเป็นมัดเดินมาหา สายตาต่างจ้องมองอย่างหยาบโลน ต่อให้เป็นผู้หญิงของหัวหน้าแต่ใช่ว่าจะไม่สามารถหลับนอนกับคนอื่นได้เพียงแต่คืนนั้นต้องให้หัวหน้าเลือกก่อน
พอพวกมันเห็นระฟ้าก็พากันมองอย่างหื่นกระหาย
“คืนนี้ฉันจองเธอไว้ ยังไงปกติหัวหน้าก็ไม่เรียกติด ๆ กันอยู่แล้ว”
ระฟ้าที่ได้ยินก็ตกใจ นี่เธอต้องไปบำเรอคนอื่นด้วยเหรอ
“ไม่! ฉันยอมแค่เขาคนเดียวเท่านั้น!”
เหล่าผู้ชายก็ขมวดคิ้ว “ละอองเธอไม่ได้บอกเรื่องนี้เหรอ”
ละอองก็คิดว่าตนลืมบอกไปจริง ๆ
“ฟ้าพวกเราเองก็ต้องบำเรอคนอื่นด้วย..หากคืนนั้นหัวหน้าไม่ได้เรียก”
“อะ..อะไรนะ..ไม่! ฉันไม่ยอม!”
“โอ๊ย! เธอต้องยอม คิดว่าสูงส่งนักหรือไง หัวหน้าเขามีพวกฉันจะไปนอนกับเธออะไรแค่คนเดียวล่ะ!” ชบาก็ชี้นิ้วว่าผู้หญิงคนอื่นก็ยิ้มเยาะ
ระฟ้ากำมือแน่น หากนอนกับคนอื่นเธอขอตายแล้วเป็นผีไปหลอกแก้แค้นพวกมันดีกว่า!
Great novels start here
- Writer
