ไอ้เหมคนเหี้ย 25+

====ep02====พิสูจน์

ผมถึงกับอึ้ง เพราะในห้องนี้จะกว้างมาก มีโต๊ะ ตู้ เตียง โซฟา ทีวี อย่างกับไม่ใช่ห้องขัง ด้านหน้ามีผู้ชายใส่ชุดนักโทษ4คนยืนหันหลังให้ผม อยู่หน้าโต๊ะทำงาน

ไอ้เค : นาย!! ผมพาตัวคุณเหมมาให้แล้ว//ไอ้เคเดินไปหยุดข้างๆโต๊ะทำงาน

..?? ..: ไหนกูดูหน้ามันหน่อยสิ//มีเสียงผู้ชายคนนึงพูดมา นักโทษ4คนที่ยืนหันหลังให้ผมเดินหลบไปด้านข้าง ทำให้ผมได้เห็นผู้ชายร่างท้วม รูปร่างเหมือนเสี่ยมีเงินเยอะ ผมขาวไปทั้งหัว ผิวขาวใส่ชุดนักโทษแต่ที่คอใส่สร้อยทองเส้นใหญ่น่าจะหนักสัก10บาท นั่งสูบซิการ์ราคาแพงอย่างสบายใจ ผู้ชายคนนั้นจ้องผมอย่างไม่กระพริบตา พร้อมด้วยพ่นควันสีขาวออกมาจากปาก

ผู้ชายคนนั้น : มึงสินะที่ชื่อไอ้เหม//ผู้ชายคนนั้นถาม มองผมหัวจรดเท้า

ผม : เออกูเอง//ผมพูดน้ำเสียงกวนๆ จ้องสบตามันกลับไปอย่างไม่กลัว

ไอ้เค : คุณเหมพูดกับนายดีๆหน่อย//ไอ้เคพูดแทรกขึ้น ทำสายตาตำหนิผม

ผู้ชายคนนั้น : ไม่เป็นไรๆ กูชอบแววตาและเสียงแข็งๆของมัน พวกมึงออกไปได้แล้ว//ผู้ชายคนนั้นหันไปสบัดมือไล่นักโทษทั้ง4คนและไอ้เคให้ออกไป

ไอ้เค : แต่นาย..//ไอ้เคกำลังจะพูด แต่โดนแทรกซะก่อน

ผู้ชายคนนั้น : ไอ้เคมึงออกไปด้วย อีกอย่างไปเช็คข้อมูลที่กูสั่งมาด้วย//ผู้ชายคนนั้นหันไปไล่ไอ้เค มันเดินอย่างไม่พอใจออกไปจากห้อง

ผม : ให้ไอ้เคไปตามกูมาสินะ มีเรื่องอะไรก็พูดมาสิ//ผมพูดมองหน้ามัน

ผู้ชายคนนั้น : มึงเป็นเด็กของไอ้ผาสินะ ไอ้ผาไม่เคยพูดถึงเงินทุนที่มันได้เลยหรือไง//ผู้ชายคนนั้นพูดจบก็ลุกขึ้นยืน เดินมาข้างๆโต๊ะ

ผม : มะ..มึงรู้ได้ยังไง//ผมถามกลับไป เพราะเสี่ยผาเคยพูดจริงๆแหละ ว่ามีนายใหญ่อีกคนที่อยู่เบื้องหลังเสี่ย แต่เสึ่ยไม่เคยบอกชื่อว่าเป็นใครและอยู่ที่ไหน

ผู้ชายคนนั้น : มันก็เคยพูดถึงสินะ คนที่ให้เงินทุนทั้งหมดก็คือกูเอง กูชื่อโน้ต ใครๆเรียกกูเสี่ยโน้ต//เสึ่ยโน้ตพูดจบเดินมาข้างๆผม ผมมองที่ขาของเสี่ยไม่ได้ล่ามโซ่เหมือนพวกผม

เสี่ยโน้ต : สงสัยสินะว่าทำไมกูไม่ถูกล่ามโซ่ และห้องนี้สุขสบาย มีของใช้ครบครัน//ผมพยักหน้ารับ1ครั้ง

เสี่ยโน้ต : เพราะคำว่าเงินยังไงล่ะ เงินซื้อได้ทุกอย่าง แม้กระทั่งในคุกแห่งนี้//เสี่ยโน้ตพูดอย่างภาคภูมิใจ

ผม : มีเงินแล้วทำไมไม่ออกไปข้างนอก

เสี่ยโน้ต : หึ!! มึงคงไม่รู้หรอก ว่าอยู่ในนี้ทำอะไรสะดวกกว่าอยู่ข้างนอกเป็นไหนๆ

ผม : หมายความว่ายังไง//ผมถามกลับไป เสี่ยโน้ตเดินกลับไปที่นั่งเก้าอี้ตัวเดิม

เสี่ยโน้ต : กูอยู่ในเรือนจำก็จริง แต่กูคือพ่อค้ายาเสพติดที่ใหญ่ที่สุดในประเทศ กูไม่ต้องผลิต ไม่ต้องขายเอง แค่ส่งเงินทุนออกไปให้คนข้างนอกทำให้ กูก็ได้เงินกลับมาเป็นกอบเป็นกำแล้ว และ1ในนั้นคือไอ้ผาที่กูไว้ใจ แต่ไอ้ตู่สั่งลูกน้องมาทำลายท่อน้ำเลี้ยงของกู ไอ้เหี้ยนี่ถือว่าเป็นคนใหญ่คนโต กูจะต้องเก็บมันทิ้งให้ได้//เสี่ยโน้ตกัดฟันพูดด้วยความโกรธ

ผม : แล้วเรียกกูมาทำไม

เสี่ยโน้ต : เพราะกูให้ไอ้เคสืบมาแล้วว่ามึงทำงานให้ไอ้ผาจนมันไว้ใจ กูแค่อยากจะช่วยมึง กูทำให้มึงมาอยู่ในโซนvได้

ผม : จริงเหรอ ผมก็อยากมาอยู่ที่นี่ ดูสิที่นี่ออกจะสบายดีกว่าที่ผมมาเยอะ//ผมเปลี่ยนน้ำเสียงและคำพูดทันที ใครจะอยากอยู่ที่โซนนรกนั่นวะ

เสี่ยโน้ต : จริง!! กูจะให้มึงมาช่วยกูทำงานที่นี่ แต่มีเงื่อนไข//เสี่ยโน้ตเอามือ

ท้าวคางตัวเอง มองผมด้วยสายตาจริงจัง

ผม : ทำอะไร//ผมยกคิ้วถามไป

เสี่ยโน้ต : กูอยากให้มึงพิสูจน์ความสามารถตัวเอง โดยการไปฆ่าไอ้เดชที่มันคุมอยู่โซนa

ผม : หึ!! ง่ายมาก ผมเองก็อยากจะฆ่ามันเต็มแก่

เสี่ยโน้ต : มึงคงไม่รู้สินะ ในเรือนจำแห่งนี้ การฆ่าใครสักคนไม่ใช่เรื่องง่าย เพราะญาติที่อยู่ข้างนอกของพวกมันต้องโวยวายเอาเรื่องกับทางเรือนจำ และเรือนจำจะต้องมาทำคดีใหญ่โต สืบหาความจริง ลงโทษคนที่ฆ่าไอ้เดช ดังนั้นถ้ามึงจะฆ่าใครสักคน มึงต้องเนียนๆ ฆ่าคนให้เหมือนเป็นอุบัติเหตุ

ผม : ผมเข้าใจ แต่ผมจะฆ่ามันยังไง อาวุธสักชิ้นก็ไม่มี

เสี่ยโน้ต : กูมีตะปูยาว3นิ้วให้มึง1อัน มึงจะไปทำยังไงก็เรื่องของมึง//เสี่ยโน้ตหยิบตะปูออกมาวางบนโต๊ะ

ผม : เข้าใจแล้ว รับรองงานนี้ไอ้เดชจะหายไปจากเรือนจำแน่//ผมยกยิ้มขึ้นนึงข้าง เอื้อมมือไปหยิบตะปู มากำไว้แน่น

เสี่ยโน้ต : เดี๋ยวกูให้ไอ้เคไปส่งมึง

หลังจากนั้นไอ้เคมาส่งผมที่อาคารเดิมแล้วมันก็กลับไป ตอนนี้เป็นช่วงพักรอบเย็นพอดี พวกนักโทษทุกคนออกมาผ่อนคลายที่สนามบาส บางคนเล่นบาส บางคนเตะบอล แต่พอผมเดินผ่านเท่านั้นแหละ เสียงโห่ร้องแซวดังมาทันที

ไอ้เดช : เมียจ๋า ฝั่งโน้นเค้าเฉดหัวมึงกลับมาหรอจ๊ะ//ไอ้เดชมันตะโกน แซวมา ผมหยุดเดินจ้องไปที่มันทำตาดุ

ลูกน้องไอ้เดช : เมียพี่เดชโกรธว่ะ555//พวกมันต่างหัวเราะเยาะอย่างสนุกสนาน ผมยืนกำตะปูในมือไว้แน่น แค้นมันมาก กูจะฆ่ามึงให้ได้ไอ้เดช

ปรี๊ด!! เสียงนกหวีดจากผู้คุมดังขึ้น ให้ทุกคนแยกย้ายไปเข้าห้องรวมของตัวเอง

ทุกคนค่อยๆทยอยเดินไป ไอ้เดชและลูกน้องมันอีก2คนเดินมาหาผม

ไอ้เดช : ล้างตูดมึงรอกูไว้ดีๆล่ะ//หมับ!! ไอ้เดชเอื้อมมือมาบีบตูดผม ผมยืนกำมือและกัดกรามไว้แน่นเพื่ออดทน

ลูกน้องของมัน : 555//พวกมันต่างหัวเราะ แล้วพากันเดินออกไป ผมเดินเข้าไปยังห้องนอนรวมของตัวเอง ในห้องนี้อยู่กันประมาณ10คน ผมนอนด้านในสุดติดกับกำแพง ผมรีบเอาตะปูซ่อนไว้ใต้หมอน แล้วไปอาบน้้ำตามปกติ

ตัดมากลางดึก ผมรู้สึกเหมือนมีคนมาลากผมไปจากที่นอน พาผมไปใกล้ๆกำแพง ผมลืมตาดู หมับ!! มีมือมาปิดปากผมไว้แน่นเพื่อไม่ให้เสียงผมดังออกมา ผมพยายามคว้าหาตะปูที่ซ่อนไว้ใต้หมอน แต่หมอนของผมอยู่ตรงโน้นที่เดิม และมีคนมาจับมือผมกดล็อคไว้กับพื้นแน่น ผมพยายามดิ้นแต่สู้แรงพวกมันไม่ได้ มีคนนึงมาคร่อมตัวผมไว้ สายตาผมเริ่มชินกับความมืด มองไปที่คนนั่งคร่อมตัวผม มันคือไอ้เดช ผมพยายามดิ้นสุดแรงแต่มีลูกน้องมันอีก2คนจับแขนผมไว้แน่น

ไอ้เดช : พวกมึงจับมันพลิกตัวสิ//ไอ้เดชพูดเบาๆสั่งลูกน้องของมัน ไอ้เดชลุก

ออกจากตัวผม ลูกน้องมันพลิกตัวผมนอนคว่ำลง

ผม : ปล่อยกูไอ้สัส พวกมึงไม่ตายดีแน่//ผมพูดเสียงดัง แต่นักโทษคนอื่นในห้องรวมกลับนอนนิ่งไม่มีใครสนใจผมสักคน ไม่มีใครคิดมาช่วย ลูกน้องไอ้เดชเอามือกดหัวผมแนบกับพื้นไว้แน่น อีกคนก็จับล็อคแขนผมไว้ ผลับ!! ไอ้เดชดึงกางเกงผมลง แล้วมันก็เสียบท่อนเอ็นเข้ามาในรูตูดผมทันที

ผม : อึก!! //ผมกำมือไว้แน่น แข็งตัว ถึงแม้ไม่ใช่ครั้งแรกผมยอมรับว่ามันเจ็บ ตับ!! ตับ!! ไอ้เดชซอยเอวมาไม่หยุด ผมได้แต่นอนกัดกรามด้วยความแค้น

ผม : "กูจะไม่ปล่อยให้มึงรอดหรอกไอ้เดช พรุ่งนี้มึงต้องตายไอ้สัส" //ผมคิดใน

ใจ จนมันทำจนเสร็จกิจมันปล่อยน้ำเหี้ยๆของมันมาเต็มตูดผมจนรู้สึกขยะแขยง

ไอ้เดช : เมียกูเด็ดที่สุดแล้วว่ะ//แปะ!! แปะ!! มันเอามือมาตบแก้มผมเบาๆ แล้วก็ลุกออกไปจากห้องนอน ผมดึงกางเกงขึ้นใส่ปกติ ลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปห้องอาบน้ำ ผมอาบน้ำอีกรอบ เน้นๆทำความสะอาดที่ตูดตัวเอง เพราะขยะแขยงมาก จากนั้นผมมานอนคิดแผนจะฆ่ามันทั้งคืน จะทำยังไงให้มันมาเจอผมตัวต่อตัวไม่ให้ลูกน้องมันตามมาด้วย และแล้วผมก็คิดออกว่าจะทำยังไง

เช้าต่อมา พวกนักโทษทุกคนจะต้องตื่นแต่เช้า ไปทำความสะอาดบริเวณต่างๆของเรืิอนจำ ผมไปหยิบไม้กวาดเพื่อมากวาดใบไม้ที่ร่วงลงพื้น ขณะที่กวาดอยู่นั่น ไอ้เดชและลูกน้องมันเดินมาพอดี ผมรีบวางไม้กวาดแล้ววิ่งไปหามัน

ผม : พี่เดชๆ//ผมเรียกมันเสียงดังทำหน้าตื่นเต้น

ไอ้เดช : ว่าไงจ๊ะเมียหรือเมื่อคืนยังไม่พอ//ไอ้เดชหันมามองผม เอามือลูบปากตัวเอง และก้มมองมาที่เป้ากางเกงของผม

ลูกน้อง : หูย~~ฮิ้ว~~//ลูกน้องทั้ง2คนของมันร้องแซวผมขึ้น

ผม : มีเรื่องขอคุยกับพี่เดชหน่อย//ผมพยายามทำเสียงเรียบที่สุด แต่ในใจอยากฆ่ามึงซะตอนนี้เลย

ไอ้เดช : มีอะไรก็พูดมาเลย กูรอฟังอยู่ ร้อยวันพันปีมึงไม่เคยคิดมาคุยกับกู

ทำไมวันนี้ถึงอยากจะคุยวะ//เหมือนไอ้เดชจะรู้ทันผม

ผม : จะมาคุยเรื่องอย่างว่า//ผมพูดเบาๆ

ไอ้เดช : หือ!! เมื่อคืนมึงยังไม่พอใจสินะ//ไอ้เดชยกยิ้มอย่างพอใจ

ผม : ก็ทำนองนั้นแหละ เลยมาชวนพี่เดชไง//ผมทำหน้าเขินๆ บิดตัวนิดหน่อย

ไอ้เดช : 555แล้วไม่บอกตั้งแต่ทีแรก//มันเดินมากอดคอผมทันที

ไอ้เดช : งั้นไปหาที่สงบๆคุยกันเลย//ไอ้เดชเดินได้2ก้าว ลูกน้องมันเดินตามมา

ไอ้เดช : พวกมึงจะตามมาทำไม//ไอ้เดชหันไปพูดกับลูกน้อง

ผม : นั่นดิ//ผมพูดเสริมขึ้น

ลูกน้อง : ผมอยากไปดูอะไรบ้างสิ//ลูกน้องคนนึงมันพูดขึ้น

ไอ้เดช : ไม่ต้องตามมากูจะอยู่กับเมีย2ต่อ2//ไอ้เดชกอดคอผมพาเดินออกมาทันที ระหว่างทาง

ผม : ไปห้องเชื่อมไหมพี่เดช ตอนนี้ห้องนั้นคงไม่มีใครเข้าไปหรอก พวกเราจะได้ทำอะไรแบบเสียงดังได้//ผมพูดชวนมัน

ไอ้เดช : นั่นสินะ//แล้วพวกผมก็เดินกันมาที่ห้องเชื่อม เป็นห้องที่มีไว้สำหรับฝึกวิชาชีพในการเชื่อมเหล็ก ในห้องมีอุปกรณ์เกี่ยวกับเหล็กมากมาย แต่เครื่องไม่ได้เปิดใช้งานหรอก เพราะจะเปิดให้ใช้เฉพาะเวลานักโทษมาเรียนรู้งานเท่านั้น

ไอ้เดช : บ๊วบให้กูก่อนสิ//ไอ้เดชพูดขึ้น

ผม : ได้สิ//ผมยกยิ้มขึ้น เดินไปข้างหน้ามัน แล้วนั่งด้วยเข่า ถอดกางเกงมันลงมา ผมเอามือของผมจับท่อนเอ็นที่ยังเล็กอยู่ รูดขึ้นรูดลงด้วยมือ

ไอ้เดช : เหี้ย~~เสียวว่ะ ซี๊ดส์!! อ๊าส์~~//ไอ้เดชทำหน้าเคลิ้ม ผมใช้มือรูดและขยำไปที่ลูกตุ้มของมันทั้ง2อย่างมันส์มือ ท่อนเอ็นของมันก็ค่อยๆใหญ่ขึ้น

ไอ้เดช : ไอ้เหมมึงใช้ปากเลย กูอยากเสียว//ไอ้เดชพูดเสียงกระเส่า เงยหน้าไปมองข้างบน จังหวะนั้นผมเอื้อมมือหยิบตะปูที่ซ่อนอยู่ที่ขอบกางเกงออกมา กำไว้ในมือขวาแน่นๆ

ผม : กูจะทำให้มึงเสียวไม่มีวันลืมเลย//ผมพูดจบใช้ตะปูในมือทิ่มเข้าไปที่ท่อนเอ็นของมันเต็มๆแรงจนมิดตะปู จึก!! แล้วผมดึงตะปูออก เลือดจากท่อนเอ็นของมันไหลออกมาทันที

ไอ้เดช : โอ๊ย~~ไอ้เหมไอ้เหี้ยมึงทำอะไรกู//ไอ้เดชร้องขึ้นเสียงดัง เอามือกุมท่อนเอ็นตัวเองไว้

ผม : มึงจะร้องทำไม มามีความสุขกับกูดีกว่า//ผมใช้ตะปูในมือ ทิ่มลงไปที่

หลังเท้าขวาของมันทะลุลงพื้น แล้วผมดึงตะปูออก

ไอ้เดช : สัส!! โอ๊ย!! //ไอ้เดชผลักผมหงายหลังพยายามเดินขากระเผลกเพื่อหนี ผมลุกขึ้นยืน เดินไปหามันอย่างไว หมับ!! ผมจับไหล่มันให้หันมา แล้วใช้ตะปูทิ่มเข้าไปที่ตาซ้ายของมันเต็มๆแรง

ไอ้เดช : อ๊ากกกตากู โอ๊ย~ช่วยด้วย ช่วยกูด้วย//ไอ้เดชนั่งทรุดลงกับพื้น จับตาตัวเองที่มีตะปูทิ่มคาอยู่ ผมนั่งลงยองๆตรงหน้ามัน

ผม : ไอ้เดชที่อวดเก่งกับกูไปไหนแล้ววะ//แปะ!! แปะ!! ผมตบไปที่แก้มของมัน

ไอ้เดช : ขอร้องอย่าทำอะไรกูเลย กูกลัวแล้ว//ไอ้เดชยกมือไหว้ ผมเหลือบสายตาหันไปเห็นโซ่เส้นหนาห้อยอยู่ใต้เครื่องเชื่อม

ผม : กูจะไม่ทำ...//ผมพูดและหยุดไป ไอ้เดชยกยิ้มขึ้นเหมือนกับว่ามันรอดแล้ว

ผม : กูจะไม่ทำให้มึงมีชีวิตอยู่อีกต่อไป//ผมลุกขึ้นไปที่โต๊ะ แล้วดึงโซ่ออกมา จังหวะนั่นไอ้เดชมันจะลุกขึ้นหนี ผมรีบเอาโซ่เหล็กในมือมัดคอมันไว้ แล้วดึงเหล็กแน่น ไอ้เดชเริ่มดิ้นทุรนทุราย ลิ้นจุกปาก ตาเริ่มเหลือก ผมไม่รอช้าดึงโซ่ด้วยแรงทั้งหมด จนไอ้เดชมันแน่นิ่งไป ร่างมันหนักจะล้มลง ผมรู้ทันทีว่ามันตายแล้ว ผมดึงโซ่ออกจากคอมัน ร่างของมันร่วงลงพื้นทันที ผมเดินไปหยิบค้อนในตู้ แล้วเดินกลับมาคร่อมศพไอ้เดชไว้ ดึงตะปูที่เสียบคาอยู่ที่ตามันออกมา เลือดจากตาพุ่งกระฉูดออกมาทันที ผมหยิบตะปูในมือจ่ออยู่ที่กลางแสกหน้าของมัน กำลังจะใช้ค้อนทุบตอก

..?? ..: พี่เดชเป็นอะไรไหม//มีเสียงพูดขึ้น ผมเงยหน้าไปดูต้นเสียง เป็นลูกน้องของไอ้เดชที่มองผมด้วยสีหน้าตกใจ หน้าพวกมันซีดมาก ผมไม่สนใจ ใช้มือที่จับค้อนตอกตะปูลงไปทันที ผัวะ!! ตะปูฝังมิดที่หน้าผากของมันในครั้งเดียว

บริเวณกะโหลกแถวนั้นบุบลงไปอย่างเห็นได้ชัด

ผม : หึ!! กูว่ามึงตายง่ายไปว่ะไอ้เดช//ผมลุกขึ้นยืน เอาค้อนไปเก็บที่เดิมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น จากนั้นเดินไปหาลูกน้องไอ้เดชทั้ง2คน

ผม : ถ้าพวกมึงปากโป้ง รับรองพวกมึงได้ตายตามไอ้เดชแน่//ผมพูดขู่ไป พวกมันหน้าซีดกว่าเดิม ผมเดินออกไปที่ประตูทางเข้า

ผม : ผู้คุมๆ มีคนตาย ผู้คุมมีคนตายอยู่ในห้องนี้//ผมตะโกนเสียงดัง ผู้คุมประมาณ3คนวิ่งมาหาผมทันที

ผู้คุม : เกิดอะไรขึ้น//ผู้คุมคนนึงถาม

ผม : มีคนตายในห้อง//ผู้คุมทั้ง3คนเดินเข้าไปอย่างไว ผมเดินตาม ผู้คุมทั้ง3คนไปดูที่ศพไอ้เดช

ผู้คุม : เกิดอะไรขึ้น//ผู้คุมถามลูกร้องทั้ง2คนของไอ้เดช

ผม : พี่เดชได้รับอุบัติเหตุ ใช่ไหมพวกมึง//ผมพูดแทรกขึ้น หันไปหาลูกน้องไอ้เดช

ลูกน้อง : ชะ..ใช่ พวกผมเข้ามาก็เห็นพี่เดชโดนเครื่องยิงตะปูเข้าไปที่แสกหน้าพอดี พี่้เดชคงหลับในเลยทำให้ตะปูยิงเข้าหัวตัวเอง//ลูกน้องคนนึงของไอ้เดชพูดขึ้น

ผู้คุม : อุบัติเหตุสินะ พวกมึงกลับไปที่อาคารเดิมได้แล้ว//ผู้คุมไล่พวกผมกลับมา ถึงเรื่องที่ลูกน้องไอ้เดชพูดไป มันไม่น่าจะเป็นความจริงได้ แต่ผู้คุมก็เชื่อ เพราะพวกผู้คุมไม่ได้สนกากเดนอย่างพวกผมหรอก พวกผมจะตายก็ตายไปแค่อย่าทำให้เป็นเรื่องใหญ่ก็พอ เรื่องไอ้เดชพวกผมบอกว่าเป็นอุบัติเหตุพวกผู้คุมก็ลงในสำนวนว่าเป็นอุบัติเหตุทำให้เรื่องจบเร็วที่สุด ผมเลยไม่โดนลงโทษอะไร ระหว่างทาง

ผม : ต่อไปพวกมึงอย่ามายุ่งกับกูเองเข้าใจไหม//ผมพูดขู่ลูกน้องมันไป

ลูกน้อง : ผมขอเลือกว่าลูกพี่เหมได้ไหม//ลูกน้องคนนึงพูดมองหน้าผม

ผม : มาเรียกกูลูกพี่ทำไม//ผมถามมันกลับไป

ลูกน้อง : พวกผมต้องมีพรรคพวกถึงจะอยู่รอดในคุกแห่งนี้ ไม่มีพี่เดชแล้ว พวกผมก็ต้องหาคนมาคุ้มหัว

ผม : มิน่าพวกมึงเลยตามไอ้เดชตลอด

ตัดมาตอนเย็นไอ้เคมาตามผมที่โซนaเพื่อไปหาเสี่ยโน้ต ผมมาถึงหน้าห้องเสี่ยได้ยินเสี่ยโน้ตกำลังคุยอยู่กับใครสักคน ไอ้เคเปิดเข้าไปในห้องทันที ผมเห็นผู้ชายวัยกลางคนตัวสูงในชุดกากีกำลังหันมามองผม

เสี่ยโน้ต : อ้าวไอ้เหมมึงมาพอดี มาฝากเนื้อฝากตัวกับพัศดีสิ//ผมได้ยินว่านั่นคือพัศดีของเรือนจำก็ตกใจ เพราะไม่คิดจริงๆว่าขนาดพัศดียังมาหาเสี่ยโน้ตถึงที่

ผม : อ่อครับ สวัสดีครับ//ผมพูดด้วยคำสุภาพ

พัศดี : ชื่อเหมสินะ//พัศดีมองผมหัวจรดเท้า

เสี่ยโน้ต : ต่อไปกูจะให้ไอ้เหมไปคุมที่โซนaแทน//เสี่ยโน้ตหันไปคุยกับพัศดี น้ำเสียงไม่ได้เกรงใจสักนิด

พัศดี : เข้าใจแล้ว//พัศดีทำเสียงอ่อน

เสี่ยโน้ต : เรื่องคราวนี้ไอ้เหมทำดีมาก แต่มึงต้องชอคุณพัศดีเค้าด้วยที่รีบปิดคดีของไอ้เดช

ผม : ขอบคุณครับ//ผมยกมือไหว้ไป

ตั้งแต่นั้นผมก็ได้คุมโซนa หน้าที่ที่เสี่ยโน้ตให้ทำคือ ขายย***าให้นักโทษพวกนี้ ข้างนอกอาจจะขายเม็ดละ200-300บาท แต่ในคุกแห่งนี้ขายเม็ดละ500บาท พวกนักโทษเอาเงินมาจากไหนนะหรอ? พวกมันก็เอามาจากญาติๆของมันที่อยู่ด้านนอกโน้นไง เรื่องผมฆ่าไอ้เดชกลายเป็นข่าวลือพูดต่อๆกันในเหล่านักโทษ พวกมันแต่ละคนกลัวผม เรียกผมว่าลูกพี่เหมทั้งนั้น ผมกลายเลยกลายเป็นคนคุมที่นี่ไปซะแล้ว เวลามีเด็กใหม่มาพวกนักโทษก็จะอัดถั่วดำเป็นธรรมดาเพื่อระบายความเงี่ยน ส่วนผมเหรอก็ระบายกับนักโทษใหม่เหมือนกัน แต่จะเลือกที่หน้าตาผิวพรรณดีๆหน่อย ผมได้ลองเป็นฝ่ายรุกเสียบทางรูตูดก็ดีเหมือนกัน

2ปีผ่านไป ตัดมาปัจจุบัน ในขนาดที่ผมนั่งมองกำแพงสูงอยู่นั้น ไอ้เคเดินมานั่งข้างๆผม

ไอ้เค : คุณเหมรู้ยังว่าจะมีงานการกุศลมาจัดที่คุกของเรา//ไอ้เคพูดขึ้น ควับ!! ผมหันไปมองหน้าไอ้เคทันที

ผม : จะบ้าหรือไง ใครวะ ที่คิดโง่ๆมาจัดงานในคุก//ผมถามมันกลับไป

ไอ้เค : ก็แค่คนรวยอยากสร้างภาพแหละ พวกนั้นมาก็แค่เอาของกินของใช้โน้นนี่นั้นมาให้พวกเรา

ผม : ที่อื่นเยอะแยะทำไมมันต้องเลือกคุก แถมยังนักโทษแดนชายอึก

ไอ้เค : เพราะไม่มีใครกล้ามามั่ง พวกนั้นเลยอย่าสร้างข่าวดังๆ

ผม : พวกมันจะมาเมื่อไหร่//ผมถามไอ้เคกลับไป

ไอ้เค : อีก2วัน งานนี้คงมีผู้หญิงมาเยอะด้วย ผมล่ะกลัวพวกหื่นจริงๆ

ผม : นั่นสินะ ไอ้เสือพวกนี้ึคงเห็นผู้หญิงเป็นเหยื่อแน่ๆ

ไอ้เค : ดังนั้นคนที่ต้องคุมพวกนั้นคือคุณเหมยังไงล่ะ

ผม : เฮ้อ~~น่าเบื่อจริงๆ//ผมถอนหายใจและส่ายหัวเบาๆ

ผม : ทำไมมึงยังเรียกกูว่าคุณอีก เรียกกูเหมธรรมดาก็ได้ เรียกคุณแล้วขนลุกวะ//ผมหันไปถามไอ้เค

ไอ้เค : ผมเรียกซะชินแล้ว ให้ผมเรียกอะไรก็ตามใจผมเถอะ

ผม : เออๆ