บทที่ 4 รักษาอย่างจริงจัง
1054 Words
ใบหน้าของเวิงอันดูร่าเริงแจ่มใสจนใต้เท้าจิ่งรู้สึกแปลกใจ เมื่อวานสีหน้าของเขายังดูอึมครึมเศร้าสลดอยู่แท้ๆ ตอนที่หลูฉิงซวงเอ่ยปากปฏิเสธ ยิ่งภายหลังเหยียนถังลุกขึ้นแสดงหลักฐานด้วยหยกแทนใจที่คนทั้งสองแลกกันไว้ ทำให้ ใต้เท้าหลูตัดสินใจยกหลูฉิงซวงให้แต่งงานกับคุณชายเหยียน หมอเวิงอันในฐานะผู้ผิดหวังต้องก้มหน้าออกจากจวนสกุลหลูไปอย่างน่าสงสาร
“ท่านหมอ ข้าเกรงใจจริงๆ ที่ท่านต้องมารักษาบุตรสาวข้าในวันนี้” ใต้เท้าจิ่งซึ่งไปเป็นพยานการตกลงเลือกคู่ของหลูฉิงซวงเมื่อวานยิ้มแหยๆ ด้วยความละอายใจ
“ไม่เป็นไรขอรับ ข้าสบายดีแล้ว ใต้เท้าอย่าได้กังวล ข้าตั้งใจมารักษาคุณหนูจิ่งโดยเฉพาะ ไม่ทราบว่านางรออยู่หรือไม่?” ชายหนุ่มชะเง้อชะแง้หาเพราะอยากรู้ว่านางจะอยู่หรือนางจะหลบ ในเมื่อเขาข่มขู่ไปถึงขนาดนั้น หากนางยังรออยู่ก็ถือว่านางเป็นคนจริงผู้หนึ่ง
“ข้าอยู่นี่!” หญิงสาวยืนหน้ามุ่ยรออยู่หน้าห้องโถง
‘เจ้าหมอบ้า! นี่คงคิดจะมาแกล้งข้าเต็มที่สินะ คราวนี้ถึงกับเอาหมอผู้ช่วยมาด้วยถึงสองคนเชียว’
นางกวาดสายตามองผู้ช่วยของหมอเวิงทั้งด้านซ้ายและด้านขวา รู้สึกตกใจเมื่อเห็นกล่องยาที่พวกเขาถือมาด้วย ดูใหญ่กว่าเดิมเสียอีก
“ข้าเตรียมอุปกรณ์มารักษาเจ้าอย่างเต็มที่คุณหนูจิ่ง วันนี้เจ้าคงต้องใช้ความอดทนมากกว่าเดิมสักหน่อย”
จิ่งช่านผงะ สีหน้าของนางเผือดสีลงไปเล็กน้อย ดวงตาไหวระริกด้วยความหวาดวิตก
“เจ้าคิดจะรักษาข้าเช่นไรอีก? พิสดารกว่าเดิมเช่นนั้นหรือ?”
“ปัดโธ่! คุณหนูล้อข้าเล่นหรือ? ข้าก็รักษาธรรมดานี่ล่ะขอรับ! เพียงแต่ครั้งนี้จะเน้นทำให้เจ้าหายป่วยได้เร็วกว่าเดิม”
สีหน้าของเขาทำให้นางรู้สึกไม่ไว้วางใจสักนิด ใต้เท้าจิ่งเชิญหมอเวิงอันให้ไปยังเรือนพักของนาง หญิงสาวจำใจต้องขึ้นไปนอนบนเตียง เมื่อเขาหันไปบอกให้ผู้ช่วยทั้งสองเอาสิ่งที่จะใช้ทำการรักษานางออกมา นางแอบเหลือบมองดูถึงกับหน้าซีด
“นี่มันอะไรกัน?”
“ครอบเซรามิก ใช้แก้อาการเลือดลมเดินไม่สะดวก”
“หา!” นางมองเซรามิกที่ดูคล้ายจอกน้ำชาขนาดใหญ่ที่ส่วนก้นมีจุกด้วยความไม่ไว้ใจ
“คงต้องรบกวนคุณหนูช่วยเปิดแขนเสื้อให้ข้าได้ทำการรักษาด้วยขอรับ”
ชายหนุ่มแสร้งใช้ครอบหนึ่งมาจุดไฟใส่กระดาษเพื่อไล่อากาศภายใน
“พอข้าไล่อากาศออกแล้ว วางลงผิวของท่านมันจะดูดผิวของท่านขึ้นจนกลายเป็นสีแดง คุณหนูต้องอดทนหน่อยนะขอรับ”
“มะ ไม่! ข้าไม่ทำ! ขอเปลี่ยนเป็นฝังเข็มอย่างเดียว”
เวิงอันแสร้งส่ายหน้าเบาๆ ความจริงเขาแค่เอาของสิ่งนี้ออกมาขู่นางเท่านั้น “เฮ้อ! ข้าอุตส่าห์เตรียมมาดูดผิวเจ้าทั้งตัวจะทำให้เลือดลมไหลเวียนได้สะดวกในเมื่อเจ้าไม่ยินยอมข้าก็ฝังเข็มเช่นเดิมก็แล้วกัน”
ชายหนุ่มหันไปสั่งให้ผู้ช่วยเก็บครอบเซรามิกกลับเข้ากล่องแล้วเอาม้วนผ้าใส่เข็มออกมากาง
“เหตุใดไม่ใช่ห่อใส่เข็มอันเก่าเล่า?” น้ำเสียงนางเริ่มสั่น
ชายหนุ่มคลี่ผ้าม้วนยาวออก นางที่เหลือบมองอยู่ถึงกับตื่นตะลึง เข็มขนาดใหญ่กว่าเดิมเรียงอยู่เต็มห่อผ้า
“ไม่เอานะ! นี่มันไม่ใช่เข็มชุดเดิมนี่?”
เวิงอันยิ้มน้อยๆ ส่ายศีรษะหันไปทางผู้ช่วย “เสี่ยวเผิง เจ้านี่เลอะเลือนจริง หยิบห่อเข็มให้ข้าผิดขนาดแล้ว ทำเอาคุณหนูจิ่งตกอกตกใจหมด”
จิ่งช่านเผลอถอนหายใจออกมาตอนที่เขากำลังเก็บม้วนผ้าเข็มขนาดใหญ่พวกนั้น ชายหนุ่มก้มหน้าอดยิ้มน้อยๆ ไม่ได้ เขาสังเกตเห็นว่ามือนางสั่นน้อยๆ จึงให้สาวใช้ทั้งสองช่วยจับแขนของนางไว้ แล้วเริ่มการฝังเข็ม หญิงสาวรู้สึกราวกับมีมดกัดไปทั้งตัว ตลอดระยะเวลาการฝังเข็มนางไม่กล้าลืมตามองพวกมันสักนิด
“เจ้านี่นะช่านเอ๋อร์! ดาบ กระบี่ ทวน หอก เจ้าก็ไม่กลัว แต่กับเข็มเล็กๆ พวกนี้กลับกลัวเสียได้” บิดายืนหัวเราะร่วนอยู่ด้านหลังท่านหมอเวิง
“ก็มันน่ากลัวกว่านี่เจ้าคะท่านพ่อ” นางหลับตาเถียงข้างๆ คูๆ
จิ่งเฉิงเดินตามเข้ามาดูการฝังเข็มให้น้องสาวด้วยความสนใจ
“ไม่ยักกะรู้ว่าเจ้าอาการหนักถึงขนาดต้องฝังเข็มด้วย”
หมอหนุ่มรูปงามสะอึกเล็กน้อย ความจริงอาการของนางเขาสั่งยาดีหน่อยให้กินต่อเนื่องก็หายได้ แต่เพราะ....เพราะเขาอยากจะมารักษานางบ่อยๆ จะได้โต้คารมให้คลายความเครียดที่ถูกหลูฉิงซวงปฏิเสธต่างหาก!
“ท่านหมอเวิงเจ้าคะ ชาหลงจิ่งเจ้าค่ะ” สาวใช้นำน้ำชาร้อนๆ มาบริการถึงโต๊ะกลางห้อง
เวิงอันจึงหันไปรินน้ำชาดื่มสองจอกด้วยความกระหาย ขณะนั้นสองพ่อลูกตระกูลจิ่งเดินออกไปปรึกษากันหน้าเรือน ปล่อยให้ท่านหมออยู่กับจิ่งช่านและสาวใช้อีกสองคน เมื่อชายหนุ่มดื่มเสร็จ สาวใช้ก็รีบกาน้ำชาชุดนั้นออกไปเก็บและนำชุดใหม่ออกมาวางบนโต๊ะ
“ชาหลงจิ่งของช่านเอ๋อร์ช่างหอมจริง!” จิ่งเฉิงเดินมานั่งแล้วรินน้ำชาพร้อมหยิบขนมบนโต๊ะใส่ปาก
เขารอดูจนหมอเวิงเก็บเข็มทั้งหมดออกมาให้ผู้ช่วยทำความสะอาดและเก็บเรียบร้อย จากนั้นเดินไปส่งเวิงอันที่หน้าประตู
“ท่านหมอคงไม่คิดมากเรื่องน้องรองแล้วกระมัง?”
“ไม่แล้วขอรับคุณชาย เรื่องความรักผู้ใดจะบังคับจิตใจผู้อื่นได้? ในเมื่อนางพบคนที่รักนางอย่างจริงใจแล้ว ข้าเองก็หวังจะได้พบสตรีที่ผูกด้ายแดงกับข้าเช่นกัน หวังว่าผู้เฒ่าจันทราคงจะเมตตา”
า*************************
- Writer
