รักหมดใจนายบอดี้การ์ดหน้านิ่ง

Chapter 4

"นายพักที่ไหน เดี๋ยวฉันไปส่ง"

ฉันมาถึงที่รถหลังจากพาอิตาขี้เก๊กไปหาหมอเสร็จ ฉันว่าจะไปส่งเขาดีกว่าไม่ได้เป็นห่วงหรอกนะก็แค่รับผิดที่ชอบในสิ่งที่ฉันควรจะทำเฉยๆ ไม่อยากเป็นหนี้บุญคุณยะ

"ไม่เป็นไรครับผมไปส่งคุณเอง "

"แต่นายเจ็บอยู่นะ ไปส่งฉันแล้วนายจะกลับยังไง"

ฉันถามออกไปอย่างหงุดหงิดหมอนี่มันดื้อด้านซะจริงๆเชียว ทีตัวเองนะสั่งๆๆๆๆแถมยังข่มขู่ฉันอีก ทีกับฉันนะไม่เห็นจะว่าอะไรเขาได้เลย นี่ตกลงใครเจ้านายใครลูกน้องกันแน่นะ

"คุณเลือกเอาเลยว่าจะนอนที่ไหน คอนโดผมหรือคอนโดคุณ"

เขาเอ่ยมาเสียงเรียบเหมือนเป็นเรื่องปกติแต่ฉันนี่สิยะช็อคไปแล้วจ้าาาาา บ้ารึเปล่าให้ฉันเลือกระหว่างนอนที่ห้องตัวเองกับที่ห้องเขา เหอะ

"กล้ามากนะยะที่ถามคำถามนี้ ผู้ชายคนอื่นยังไม่ได้แม้แต่จะมาจับมือฉัน นายเป็นใครกันจะมานอนกับฉันกัน"

ฉันพูดออกไปแบบว่าไม่มีทางแน่นอนที่ฉันจะไปนอนกับเขา แต่เขาไม่พูดอะไรกดโทรศัพท์แล้วยื่นมาให้ฉัน

"อะไร"

"คุยกับคุณพ่อของคุณเลยครับ ท่านจะตอบได้ "

เขายื่นโทรศัพท์มาตรงหน้าฉันโดยหน้าจอปรากฎเบอร์โทรของพ่อฉัน เขากดเปิดลำโพงพร้อมฉันก็เลยได้ยินเสียงของพ่อฉันที่ดังมาจากปลายสาย

(ว่าไงกวิน?)

"คุยสิครับคุณพลอยไพลิน"

เขาเร่งเร่าให้ฉันรีบโทรศัพท์มาคุย ฉันรับมาอย่างจำยอมก่อนจะกดปิดลำโพงโทรศัพท์แล้วเอ่ยถามคุณพ่อ

"ทำไมหนูต้องนอนกับอิตาขี้เก๊กนี่ด้วยคะคุณพ่อ!"

(ไม่ได้ให้นอนด้วยซักหน่อย หนูก็นอนที่ห้องกวินเขาจะนอนที่โซฟาเอง)

"แต่ว่าทำไมต้องทำถึงขนาดนี้หละคะ หนูนอนที่คอนโดหนู เขาก็นอนที่บ้านเขามันก็จบ ทำไมจะต้องเฝ้ากัน24ชั่วโมงด้วยคะ"

(เชื่อพ่อนะลูกมันคือความปลอดภัยของหนู แล้วพ่อจะบอกทุกอย่าง อีกอย่างกวินเขาไว้ใจได้เขาไม่มีทางทำอะไรลูกพ่อแน่นอน)

ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ หงุดหงิดชะมัดเลยนี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี้ย! โอ๊ยยยยย

"งั้นแค่นี้แหละค่ะหวังว่าเขาจะไว้ใจได้นะคะ!"

ฉันกดวางแล้วยื่นโทรศัพท์ส่งคืนเขา หมอนี่ก็กวนประสาทชะมัด ทั้งๆที่เขาไม่ได้พูดหรือเถียงอะไรเลยแต่ฉันกลับคิดว่าหมอนี่มันกวนประสาท อีกอย่างที่ฉันหมั่นไส้เพราะฉันเถียงกับเขาไม่เคยชนะเลยนะสิ

"ตกลงว่าไงครับ นอนห้องผม หรือนอนห้องคุณ"

เขาเอ่ยยิ้มๆ เป็นยิ้มที่นานทีปีหนจะได้เห็นแต่ฮันกลับมองว่ามันเป็นยิ้มที่กวนประสาทชะมัด

"ห้องฉันสิยะ"

พูดจบฉันก็เปิดประตูรถแล้วเข้าไปนั่งในรถทันที เขาเดินเข้ามานั่งตรงข้างๆคนขับฉันแอบเห็นนะว่าเขายิ้มมุมปาก ไอ้บ้า!! กวนประสาท!! ชิ

"ส่งผมที่คอนโดก่อนได้มั้ย ผมจะเอาเสื้อผ้าไม่มีใส่"

เขาเอ่ยขึ้นมาพร้อมกับชี้นิ้วให้เลี้ยวไปทางซ้าย ดระชั้นชิดจนแทบจะเลี้ยวไม่ทัน

"ตาบ้า!! บอกไวๆสิเดี๋ยวก็ได้รถชนพอดี"

ฉันบ่นออกไปอย่างไม่จริงจังนัก แต่ก็ยอมไปแต่โดยดี หลังๆมานี้ฉันรู้สึกแปลกๆถึงจะไม่รู้ว่ามันคืออะไรแต่ตอนนี้ฉันควรจะเชื่อคุณพ่อไว้ก่อนดีที่สุดแล้ว

"บ้านนายอยู่ไหน"

"อยู่คอนโดครับ ตรงนั้น"

เขาชี้เข้าไปตรงคอนโดหรูติดถนน หืมมม เป็นแค่บอดี้การ์ดแต่อยู่คอนโดหรูขนาดนี้เลยเหรอเนี้ย ท่าทางอาชีพบอดี้การ์ดจะได้เงินเยอะแหะ

"คอนโดหรูจัง "

ฉันพูดออกไปไม่เชิงพูดหรอกบ่นกับตัวเองมากกว่าเขาลงจากรถแล้วโย้มตัวลงมาคุยกับฉัน

"ลงมากับผมครับ"

"รออยู่เนี้ยแหละไปเอาเสื้อผ้านี่นาแปปเดียวเองมั่ง"

"ลงมา"

"เอ๊ะนี่นาย ฉันบอกว่าจะรออยู่ตรงนี้ไง"

ฉันบอกเขาออกไปแต่เขาไม่สนใจปิดประตูรถแล้วเดินวนมาทางฝั่งคนขับ เขาเปิดประตูแล้วทำท่าเหมือนจะเข้ามาอุ้มฉัน

"นายจะทำอะไร!"

"ก็คุณไม่ยอมไปดีๆ ผมก็จะอุ้มไปไงครับ"

ฉันตีมือเขาที่จะมาจับตัวฉันทันที ไม่มีทางยะฉันไม่ให้เขามาอุ้มฉันแน่นอน ชิ! เขาคงเห็นว่าฉันนิ่งไปก็เลยฉวยโอกาสอุ้มฉันทันทีตกลงใจหมด อร๊ายยยย

"อร๊ายยย อิตาบ้า!! ปล่อยนะ!"

ฉันดีดดิ้นอยู่ในอ้อมกอดของเขาเขาก็เลยแกล้งฉันโดยการจะโยนฉันลงไป ฉันรีบกอดคอเขาทันที ถึงจะโกรธแต่ฉันก็กลัวตายนะ

"คนบ้า"

"ก็คุณดื้อ"

"ปล่อยเลยนะจะเดินเอง! ปล่อยนะ"

เขามองสบตากับฉันฉันทำตาแป๋วใส่เขาเพื่อให้เขาเอ็นดูและเห็นใจฉัน เขาถอนหายใจออกมาเบาๆแล้วก็ปล่อยฉันลงกับพื้น ลงเสร็จฉันก็เดินดุ่มๆเข้าไปด้านในคอนโดทันที บ้าจริง

"รู้เหรอครับว่าห้องผมอยู่ชั้นไหน"

เขาเอ่ยถามยิ้มๆ ฉันหันไปถลึงตาใส่เขาแล้วก็กอดอกเชิดหน้าใส่เขา

"ก็นำไปสิยะ"

เขาหัวเราะขำๆก่อนจะเดินตรงเข้าไปข้างในไม่ลืมที่จะจับมือฉันเข้าไปด้วย บ้าจริง!! ทำไมต้องเขินด้วยนะ