รักหมดใจนายบอดี้การ์ดหน้านิ่ง

Chapter 9

หลังจากมาถึงที่ทะเลผมก็พาเธอมารับชมบรรยากาศตรงชายหาด คือที่นี่เป็นเกาะส่วนตัวของลุงผมนะ นานๆผมก็มาทีหนึ่งเวลาว่างไปเพราะที่ตรงนี้ไม่ถูกใช้ประโยชน์อะไรลุงบอกผมว่าไว้ให้ผมเวลาเครียดๆแล้วมานอนพักผ่อนคลาย

"นายกวิน"

"ครับ?"

ผมตอนนี้ยืนพิงรถดูเธออยู่ห่างๆเหมือนว่าเธอยังไม่พร้อมจะคุยกับใครเหมือนเธอมีเรื่องให้คิดมากมาย ผมก็เลยยังไม่อยากจะกวนเธอเท่าไหร่

"คือ.. ฉันหิวจัง"

ผมยิ้มออกมาทันที ก็แม่คุณตั้งแต่ที่ไปโวยวายที่บริษัทของตัวเองแล้วออกมาจนมาถึงตอนนี้ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยนะสิ นี่ก็เย็นๆมากๆแล้วด้วยผมว่าจะพาเธอไปพักผ่อนดีกว่า

"งั้นไปที่พักกันเถอะ เดี๋ยวผมทำอะไรให้ทาน"

ผมพูดออกไปเสียงเรียบก่อนจะเดินไปเปิดประตูรถเพื่อให้เธอขึ้นรถไป คือผมจะต้องเอารถไปจอดทิ้งไว้แล้วก็ต้องนั่งเรือข้ามไปอีกที

.

"ว้าวววว สวยจังเลย"

"ชอบมั้ย ที่นี่เป็นเกาะส่วนตัวไม่มีใครได้เข้ามาหรอกถ้าไม่ได้รับอนุญาต"

ฉันเดินไปรอบๆก็เจอป้ายเหมือนแสดงความเป็นเจ้าของ ฉันมองไปยังป้ายชื่อมันเป็นชื่อของนายตำรวจชั้นผู้ใหญ่ยศพันตำรวจเอก วู้ววว

"ยศสูงจังคนนี้"

"อ่อ เจ้าของที่นี่แหละ เป็นผู้บังคับบัญชาการตำรวจนะ ไปกันเถอะมันเย็นมากแล้วเดี๋ยวคุณไม่สบายเอา"

ฉันวิ่งเดินเข้าไปใกล้เขาก่อนจะมองหน้าเขาอย่างสงสัย

"มีอะไรครับ"

"ทำไมนายถึงมาที่นี่ได้หละ เขาอนุญาตให้นายเข้ามาเหรอ"

เขายิ้มไม่พูดอะไรก่อนจะเดินขึ้นไปถึงชั้นบนแล้วก็เปิดประตูให้ฉันเข้าไป คือบ้านพักที่นี่เป็นไม้สักทั้งหลังแกะสลักอย่างสวยราวกับภาพวาด มันเป็นบันไดเดินขึ้นไปชั้นบนแล้วก็ก่อนจะเข้าประตูไปก็เป็นระเบียงเป็นลานกว้างๆเอาไว้ชมวิวสวยๆมองออกไปเห็นทะเลสวยมาก

"เข้าไปเถอะหิวไม่ใช่เหรอ"

"แต่ฉันถามนายอยู่นะไม่เห็นตอบกันเลยอ่ะ ชิ!!!"

ฉันสะบัดหน้าใส่เขาอย่างงอนๆก่อนจะเดินเข้าไปข้างใน ว้าวววว สวยมากกกก กริ๊ดดดดดด

"คุณอยู่ที่นี่จนกว่าจะสบายใจเลยนะ เดี๋ยวจะมีตำรวจนอกเครื่องแบบมาตรวจเวรยามยี่สิบสี่ชั่วโมง ตอนนี้ชีวิตคุณไม่ปลอดภัยตราบใดที่เรายังหาตััวคนผิดไม่ได้ คุณต้องอยู่ที่นี่ "

ฉันมองสบตากับเขาเราสองคนมองสบตากันโดยต่างฝ่ายต่างไม่ยอมเอ่ยออกมา ฉันมีคำถามมากมายอยากจะถามเขาแต่เขากับคุณพ่อทำเหมือนมันมีความลับตลอดเวลาเหมือนไม่อยากให้ฉันรับรู้

"ฉันจะต้องไม่รู้อะไรแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหนกัน"

ฉันเอ่ยออกไปเสียงเบา มองสบตาเขาเหมือนจะถามลอยๆแต่ฉันก็ต้องการคำตอบ เขาถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะเดินเข้ามาตรงหน้าฉัน

"ฟังผมนะคุณหนูพลอยไพลิน คุณพ่อคุณเขามีคุณแค่คนเดียว คุณต้องรักษาชีวิตของตัวเองไว้แล้วรอวันเอาคืนคนที่มันทำร้ายคุณ ทำร้ายครอบครัวคุณ "

"แล้วฉันจะปลอดภัยได้ยังไง อยู่ที่ไหนก็คงไม่ต่างกันหรอกเพราะยังไงพวกเขาก็ต้องมาเอาชีวิตฉันอยู่ดีถ้าพวกเขาต้องการ แล้วแบบนี้ให้ฉันกลับไปอยู่ตรงนั้นไม่ดีกว่าเหรอ "

เขาส่ายหน้าเบาๆ เหมือนเขาจะเริ่มเหนื่อยๆในการอธิบายอะไรให้ฉันฟังแล้วหละมั่ง

"ทำไมคุณเข้าใจอะไรยากจัง คุณอยู่กับผมที่นี่คุณจะปลอดภัย ถ้าคุณกลับไปอยู่ตรงนั้น ผมดูแลคุณยาก"

"จิ๊! วุ่นวายกันจริงๆ ทำไมชีวิตฉันจะต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย"

ฉันบ่นออกไปก่อนจะเดินไปนั่งลงตรงโซฟาแล้วกอดอกแน่นด้วยท่าทีที่หงุดหงิดสุดๆ เขายิ้มขำๆก่อนจะเดินเข้ามานั่งคุกเข่าลงตรงหน้าฉัน เขายื่นมือมาลูบผมฉันเบาอารมณ์เหมือนพี่ชายปลอบน้องสาว

"เดี๋ยวก็ผ่านไปด้วยดี เชื่อผมนะ"

ฉันมองสบตากับเขาด้วยหัวใจที่เต้นรัว ทำไมเขาถึงทำให้ฉันใจเต้นแบบนี้นะ แล้วสายตาที่มองมาอย่างอ่อนโยนและอบอุ่นแบบนั้นมันคืออะไรกัน

"อะ.. อือ ชะ.. เชื่อ หิว ใช่ๆหิวแล้วไปทำอะไรให้ทานหน่อยสิ"

ฉันเบี่ยงตัวหลบเขาก่อนจะเบือนหน้าหนีไปอีกทาง เขินโว๊ยยยยยยยย

"ครับ งั้นรอแปปนะเดี๋ยวไปทำอะไรง่ายๆให้ทานนะ"

เขาเอ่ยยิ้มๆก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินตรงไปยังห้องครัว พอพ้นจากประตูไปฉันนี่ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกสุดๆ อร๊ายๆๆๆๆๆ ฉันเขิน!!! กริ๊ดดดดด มันเกิดอะไรขึ้นกับหัวใจของฉันเนี้ย

ฉันนั่งอยู่ตรงนั้นเกือบสิบนาที ได้กลิ่นอะไรหอมๆจนทนไม่ไหวก็เลยลุกขึ้นแล้วเดินตามกลิ่นไป ไปถึงห้องครัวก็เจอนายกวินกำลังทำอาหาร บนตัวใส่ผ้ากันเปื้อนฉันแอบมองเขาที่กำลังทำอาหารแล้วยิ้มออกมาทันที แบบนี้ก็ดูดีไปอีกแบบนะเนี้ย

"แอบมองผมทำไมครับ"

ฉันสะดุ้งตกใจจนเกือบจะหงายหลัง เขาเห็นดังนั้นก็หัวเราะขำๆก่อนจะตักสปาเก็ตตี้ผัดขี้เมาใส่จานสองใบ ฉันเห็นอาหารในจานแล้วกลืนน้ำลายลงคอทันที

อึกกกกกกก

'ทำไมน่าทานจัง'

ฉันคิดในใจก่อนจะทำเป็นไม่มอง เขายิ้มหวานให้ฉันถอนผ้ากันเปื้อนออกแล้วถือจานสองใบเดินออกมาจากห้องครัวแล้วเดินไปตรงห้องอาหาร เขาวางจานให้ฉันแล้วก็เดินกลับไปอีกรอบพร้อมกับถือแก้วเปล่าสองใบแล้วก็เหยือกน้ำเย็นในมือ

"ทานเถอะครับเดี๋ยวจะเย็นหมด"

ฉันนั่งลงตรงข้ามกับเขาก่อนจะหยิบช้อนส้อมแล้วเขี่ยสปาเก็ตตี้ในจาน ฉันตักมาชิมคำแรกก่อนจะอึ้งไปเมื่อรสชาติมันดีมากๆ อร่อยสุดๆ

"พอทานได้มั้ยครับ"

เขาเอ่ยถามยิ้มๆก่อนจะตักสปาเก็ตตี้เข้าปาก ฉันพยักหน้าเบาๆแล้วก็จัดการก้มหน้าก้มตาทานไม่สนใจเขาอีก อร่อยมากกรี๊ดดดด

"ว่าแต่คุณทำอาหารเองเป็นมั้ย"

แค่กๆๆๆๆๆๆๆๆ

ฉันถึงกับสำลักน้ำทันทีเมื่อเจอคำถามที่ไม่คิดว่าจะมีคนกล้าถามฉัน ฉันรีบยกน้ำขึ้นดื่มก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึกๆ

"อิตาบ้ามาถามอะไรแบบนี้เนี้ย!!!"

"หมายความว่าคุณทำไม่เป็น"

ฉันอ้าปากค้างทันทีก่อนจะรีบส่ายหน้าปฎิเสธทันที ใครว่าฉันทำไม่เป็นหละยะ ฉันทำเป็นนะเฟ้ยยย

"ทะ..ทำไมจะทำเป็นหละ ทำเป็นสิ"

"ก็ดีงั้นพรุ่งนี้เช้าคุณลองทำดูสิ ของสดเต็มตู้เลยนะ"

ฉันทำหน้าเหมือนจะร้องไห้แต่ต้องจำใจบอกว่าทำเป็นเพราะกลัวว่าจะเสียหน้า ฮือออออ แค่ทอดไข่ยังไหม้เลย อาหารอย่างอื่นจะเหลือเหรอ ฮือออ เสียของหมด

"แหะๆ แล้วนายอยากทานอะไรอ่ะ"

ฉันถามออกไป ขอให้เขาอยากทานมาม่าต้มนะฉันยังพอทำได้ ไข่ต้มก็ได้ฉันต้มเป็นนะ

"ผมอยากทานข้าวผัดกุ้ง แล้วก็ต้มจืด พรุ่งนี้เช้าคุณทำให้ผมทานนะ"

ฉันพยักหน้าเบาๆน้ำตาตกใน ฮืออออ ที่นี่มีอินเตอร์เน็ตมั้ย ฉันจะเปิด youtube