บทที่ 3 อย่าคิดจะหยามข้า
1327 Words
ฮูหยินชราตระกูลฟ่านยิ้มกว้างเมื่อเห็นหลานสาวคนโตชี้ชวนให้ดูอาหารที่วางเรียงรายเต็มโต๊ะ
“ท่านย่า ทุกจานล้วนเป็นฝีมือของข้า”
“พ่อไม่เคยคิดมาก่อนว่า เจ้าจะทำอาหารได้น่าอร่อยเยี่ยงนี้” เสนาบดีฝ่ายซ้ายกวาดตามองอาหารแต่ละจาน
“ท่านย่ากับท่านพ่อลองชิมหน่อยสิเจ้าคะ”
สองผู้อาวุโสสบตากันเสนาบดีฟ่านคีบอาหารใส่ถ้วยข้าวให้มารดา “ท่านแม่ ท่านต้องชิมฝีมือหลานสาวท่านให้มาก”
เมื่อคนอื่นๆ เห็นว่า ทั้งสองท่านเริ่มลงมือแล้ว จึงได้เริ่มลงมือ ฟ่านซิ่วอิงหันไปเอาใจมารดา “ท่านแม่ ข้าอยากให้ท่านชิมจานนี้”
ฮูหยินใหญ่ยิ้มรับ “มิเสียแรงที่พ่อบ้านเหลยนำพี่สาวมาจากเหลาเลื่องชื่อ เจ้าจึงพลอยได้ฝีมือทำอาหารไปด้วย” หลายปีแล้วที่บุตรสาวของนางเพิ่งจะมีโอกาสกลับมายังจวนในเมืองหลวง ร่างกายที่อ่อนแอของคุณหนูใหญ่ทำให้สองสามีภรรยาจำใจต้องส่งนางไปรักษาตัวยังหัวเมือง แต่ละปีเดินทางไปเยี่ยมบุตรสาวได้เพียงหนสองหน
หลังรับประทานอาหารท่านย่าก็เรียกฟ่านซิ่วอิงเข้าไปหาที่ห้องส่วนตัว
“เจ้าคงได้ยินเรื่องที่จวิ้นอ๋องปฏิเสธการหมั้นกับเจ้าแล้ว”
“เจ้าค่ะ”
ฮูหยินชราแห่งตระกูลฟ่านจ้องตรงมายังหลานสาวคนโต แม้นางจะมีบุตรชายถึงสามคน มีหลานชายห้าคน หลานสาวสองคน แต่ฟ่านซิ่วอิงเป็นเพียงคนเดียวที่นางแทบไม่มีโอกาสได้ใกล้ชิด เป็นเพราะหลานสาวคนนี้ร่างกายอ่อนแอ พอเริ่มเดินได้ก็ถูกส่งไปอยู่หัวเมืองที่หมอหลวงแนะนำว่า เหมาะแก่การเจริญเติบโตของนาง เดชะบุญที่ ฮองไทเฮาซึ่งเป็นลูกพี่ลูกน้องของฮูหยินผู้เฒ่าสั่งให้หมอหลวงมาช่วยรักษา มิฉะนั้นยังไม่รู้หลานสาวคนนี้จะยังมีชีวิตเติบโตมาจนถึงวันนี้หรือไม่
“ย่าเองไม่รู้จะช่วยให้พระประสงค์ของฮองไทเฮาสำเร็จได้ยังไง ในเมื่อท่านอ๋องปฏิเสธแข็งขันถึงเพียงนั้น ท่านพ่อของเจ้าก็พยายามไปเจรจาหลายคราว จวิ้นอ๋องก็เอาแต่หลบเลี่ยง”
น้ำเสียงหนักอกหนักใจของท่านย่า ทำให้นางสลดใจลงหลายส่วน แต่ก็ไม่อยากจะเอาชีวิตตนเองไปเสี่ยงกับบุรุษที่ไม่เคยรู้จักนิสัยใจคอ อย่าว่าแต่ความรักความชอบเลย “ทำไมท่านพ่อต้องทำถึงเพียงนั้นด้วย”
“อิงเอ๋อร์ เจ้าไม่รู้หรือว่า ตระกูลฟ่านของเราเป็นหนี้พระคุณฮองไทเฮามากเพียงไหน? หากไม่ได้พระองค์ส่งเสริมคิดหรือว่า ท่านพ่อกับท่านพี่ของเจ้าจะมีโอกาสก้าวหน้า”
คุณหนูใหญ่ตระกูลฟ่านส่ายหน้า นางเติบโตที่หัวเมืองจึงไม่เคยรู้เรื่องราวในจวนเสนาบดี ท่านพ่อและท่านแม่เดินทางไปเยี่ยมนางปีละหนสองหน ส่วนใหญ่นางอยู่ในความดูแลของท่านยายและท่านป้า
“หากเจ้าได้เป็นพระชายาเอกของจวิ้นอ๋อง นอกจากจะทำให้ฮองไทเฮาทรงเบาพระทัยเรื่องฮองเฮา ท่านพ่อกับท่านพี่ของเจ้าก็จะไม่ถูกบีบคั้นจากเสนาบดีฝ่ายขวาด้วย”
“เกิดเรื่องอันใดขึ้นกับท่านพ่อเจ้าคะ?”
ฮูหยินผู้เฒ่าพิจาณาหลานสาวที่อายุล่วงเข้าสิบแปดปี เห็นว่าพอจะเข้าใจเหตุการณ์ได้ จึงเล่าความขัดแย้งที่เกิดขึ้นระหว่างเสนาบดีฝ่ายขวาที่มีฮองเฮาเป็นผู้สนับสนุน กับเสนาบดีฝ่ายซ้ายที่เป็นฝ่ายของฮองไทเฮา ในเมื่อฮองไทเฮานั้นมิใช่มารดาที่แท้จริงของฮ่องเต้ พระนางจึงต้องระมัดระวังพระองค์เมื่อเห็นพระญาติฝ่ายฮองเฮาเริ่มเรืองอำนาจ หากคุณหนูฟ่านซึ่งนับเป็นญาติฝ่ายพระองค์สมรสกับจวิ้นอ๋อง หมิงจิ้นเหอผู้คุมกองกำลังภาคเหนืออันเกรียงไกร ย่อมทำให้คลายพระทัย โอกาสที่ตระกูลเถียนของฮองเฮาจะก่อการกบฏก็ย่อมจะน้อยลง เพราะความยำเกรงในปีศาจภูเขาตนนั้น
เรื่องของฮองไทเฮาฟ่านซิ่วอิงย่อมไม่เอามาใส่ใจ แต่เรื่องที่ท่านพ่อกับท่านพี่ที่ถูกบีบคั้นจนต้องลดตัวลงไปคอยตามตื้อจวิ้นอ๋องเพื่อให้เปลี่ยนพระทัย เป็นเรื่องที่นางขัดเคืองใจ
“หากครั้งนี้ การสมรสไม่เกิดขึ้น หรือหากจวิ้นอ๋องเลือกคุณหนูจากตระกูลที่อยู่ฝั่งฮองเฮา ตระกูลของเราอาจจะมีภัยใหญ่หลวง” น้ำเสียงของท่านย่าเจือไว้ด้วยความหวาดหวั่น
ฟ่านซิ่วอิงเงยหน้ามองท่านย่าของนางด้วยอาการตะลึง นางไม่เคยเห็นฮูหยินผู้เฒ่าที่กร้าวแกร่งและเชิดหน้าอยู่เสมอ มีใบหน้าเศร้าโศกถึงเพียงนี้
“ครั้งนี้ หากจะต้องให้ท่านพ่อกับท่านพี่ของเจ้าไปคุกเข่าอ้อนวอนฝ่ายนั้นก็คงต้องทำ แต่ว่า ท่านอ๋องจะเดินทางกลับเมืองพยัคฆ์เหินพรุ่งนี้แล้ว สิ่งที่ครอบครัวเราทำได้ คงเพียงแต่สวดมนต์อ้อนวอนขอสวรรค์เมตตาให้จวิ้นอ๋องอย่าเลือกพระชายาเอกอยู่ฝ่ายตรงข้ามกับเรา”
“ท่านอ๋องผู้นี้ยิ่งใหญ่เพียงนั้นเชียวหรือท่านย่า”
“นับตั้งแต่จวิ้นอ๋องบอกปัดเรื่องหมั้น ท่านพ่อกับท่านพี่ของเจ้า ไปไหนก็ไม่มีหน้าจะสู้ผู้คน ชาวเมืองยังโจษจันกันด้วยซ้ำว่า เจ้าเป็นหญิงอัปลักษณ์ ไร้การศึกษาและมารยาทผู้ดี ไม่คู่ควรกับจวิ้นอ๋องผู้สูงศักดิ์และงามสง่า ซ้ำร้ายยังกล่าวหาว่า ตระกูลฟ่านต้องพยายามอ้อนวอนเพื่อให้ท่านอ๋องยอมรับเจ้าเป็นพระชายาเอกเพื่อความอยู่รอด”
ฟ่านซิ่วอิงกัดริมฝีปากจนห้อเลือด นางเคยภาคภูมิใจในวงศ์ตระกูลมาโดยตลอด บัดนี้กลับพบว่า ตระกูลของนางต้องอ้อนวอนคนผู้หนึ่งเพื่อให้รับนางเป็นภรรยาแลกกับความปลอดภัย แต่ฝ่ายนั้นยังไม่แลเหลียว
“ท่านย่าโปรดวางใจ เรื่องนี้ข้าจะจัดการเอง”
ฮูหยินผู้เฒ่าเงยหน้าที่แสร้งซับน้ำตา มองหลานสาวคนโตอย่างมีความหวัง
“เจ้าจะทำเช่นไรได้ ในเมื่อท่านอ๋องประกาศให้คนทั้งเมืองหลวงรู้ชัดเจนแล้วว่า เขาไม่มีวันจะแต่งกับเจ้า”
สีหน้าของฟ่านซิ่วอิ่งเริ่มมีสีแดงเรื่อด้วยความโกรธ เมื่อนึกถึงเรื่องที่เขาประกาศในหอนางโลมคืนนั้น และยังหัวข้อที่คนสนทนากันสนุกปากที่ตลาดเมื่อเช้า
“ท่านย่าโปรดวางใจ ภายในหกเดือนนี้ ข้าจะทำให้จวิ้นอ๋องต้องรับข้าเป็นพระชายาเอกให้จงได้”
ฮูหยินผู้เฒ่าลุกจากเก้าอี้ปราดเข้ามาจับมือทั้งสองข้างของหลานสาว
“เจ้าพูดจริงนะ”
คุณหนูฟ่านดวงตาลุกโรจน์ด้วยความแค้น ‘จวิ้นอ๋อง ท่านกล้าหยามท่านพ่อและตระกูลฟ่าน ข้าจะทำให้ท่านต้องมาเยือนที่จวนแห่งนี้เพื่อคารวะท่านย่ากับท่านพ่อของข้าให้ได้’ นางจ้องนัยน์ตาท่านย่าอย่างแน่วแน่
“ข้า ฟ่านซิ่วอิง คำไหนคำนั้น ท่านย่าโปรดอนุญาตด้วย”
หญิงชรายิ้มทั้งน้ำตาที่รื้นแทบหยาดหยด นางรู้ดีว่า หลานสาวของนางฉลาดรอบรู้และเจ้าแผนการเพียงใด ทุกย่างก้าวของการเติบโตที่หัวเมืองถูกรายงานให้นางรับรู้มาตลอด นางให้บุตรชายส่งอาจารย์ที่เก่งกาจหลายคนไปสอนหนังสือให้หลานสาว ไม่มีสิ่งใดขาดตกบกพร่องหรืออาจจะเรียกได้ว่า ฟ่านซิ่วอิงได้ร่ำเรียนมากกว่าพี่น้อง คนอื่นด้วยซ้ำ อีกทั้งเพราะร่างกายนางอ่อนแอนางจึงเก็บตัวอยู่ในจวนหัวเมืองอ่านหนังสือเพื่อเป็นเพื่อนในทุกวันที่เงียบเหงา ความเฉลียวฉลาดของนางนั้นเป็นที่พึงพอใจของเหล่าอาจารย์ทุกท่าน
“ได้ หากเจ้าทำสำเร็จ ย่ายินดีให้ทุกอย่างที่เจ้าปรารถนา”
****************
- Writer
