จวิ้นอ๋องกลับจากฝึกทหารรีบรุดขึ้นไปแช่บ่อน้ำพุร้อน ไม่นานนักก็กลับมานั่งชะเง้อคอที่โถงด้านหน้า “พ่อบ้านเกา เย็นป่านนี้แล้ว เหตุใดแม่นางเหอยังไม่มา”
“ข้าน้อยส่งคนไปตามนางแล้ว พะยะค่ะ” อาการท่านอ๋องสี่ห้าวันมานี้ พ่อบ้านเการู้ดี แต่ละวันกลับมาถึงจวนก็เร่งอาบน้ำแล้วมารอแม่ครัวหน้าแฉล้มทำอาหาร ตกค่ำก็สั่งนางไปนั่งเฝ้าทรงงานที่เรือนพระอักษร จนดึกดื่นจึงปล่อยนางกลับไปนอนเรือนเล็ก แต่มีบางวันที่พ่อบ้านเกาเห็นนางนอนหลับอยู่ในห้องทรงพระอักษร ทรงสั่งให้เพิ่มพรมหนาและนุ่มขึ้น ทั้งยังให้เอาผ้าห่มของพระองค์บางผืนออกมาให้นางใช้
เมื่อน้ำหนักของนางในใจท่านอ๋องมีถึงเพียงนี้แล้ว พ่อบ้านเกาย่อมต้องใส่ใจนางเป็นพิเศษ
“ท่านพ่อบ้าน รองแม่ทัพทั้งสองมาขอพบท่านอ๋อง ขอรับ” บ่าวรับใช้เข้ามารายงาน
“ไปเชิญเข้ามา” ท่านอ๋องโบกมือไล
