12 คนของศิลาลักษณ์
“เต้นบนฉันดีไหมรับรองตื่นไปทั้งตัว”
“นี่คุณ ฉันแค่ทำงาน”
“แบบนั้นไม่เรียกว่างานหรอก”
“ทำไมคะ มันก็เป็นงานสุจริต เป็นงานที่ทำให้ฉันรับผิดชอบตัวเองได้ คุณมีธุระอะไรก็พูดมาเลยค่ะ พี่แหวนคงตามหาฉันแล้ว”
“ฉัน? หึ!”
“ฉันขอ...”
“มะลิ...” เสียงห้าวทุ้มลากยาวขัดขึ้น ตาคมเปล่งประกายอารมณ์ “เธอควรแทนตัวว่ามะลิ ...กับฉัน”
“...” หน้าสวยงอง้ำขัดใจ
“ถึงเวลาเลิกทำงานพวกนั้นแล้ว”
“คุณไม่มีสิทธิ์มาบังคับฉัน”
“มะลิ...”
เสียงเขานิ่ง แววตาเคร่งขรึมจริงจัง รังสีข่มขวัญแผ่ขยายชัดเจน มัลลิกากานต์จำยอมเสียงขัดใจ
“ลิโตแล้ว”
กลีบปากอิ่มสวยเม้มเข้าหากันบอกความอวดดีตกเป็นจำเลยแก่ตาคมกล้า ก่อนเจ้าของใบหน้าคมสันจะตวัดไปมองสบดวงตาแวววาวดื้อรั้น
“25 ปีแล้ว” เธอบอกย้ำราวกับกลัวเขาจะลืม
“ฉันควรคุยกับเธออย่างที่คนโตๆ แล้วเขาคุยกันงั้นสินะ”
กายสูงสง่าผึ่งผายเกินชายไทยก้าวเนิบนาบขณะที่ตา
