7 เด็กดื้อ
1422 Words
7 เด็กดื้อ
เธออึดอัด เนื้อตัววูบวาบหากไม่ใช่หวามหวิว มันคือความรังเกียจที่ถูกแตะต้อง แม้จะเป็นแค่การโอบเอวแตะไหล่ขณะเคลื่อนไหวไปตามจังหวะเพลงเนื้อหาซาบซึ้งที่เธอแทบไม่รู้สึกรู้สาเพราะมัวแต่สะอิดสะเอียน อยากจะหนีไปจากสถานการณ์ชวนอ้วกนี้โดยเร็ว
“ร้อนเหรอครับหนูมะลิ เหงื่อเต็มหน้าเชียว”
“สงสัยเต้นหลายเพลงแล้วเหนื่อยค่ะ วันนี้มะลิทำงานกลางแดดทั้งวันคงจะเพลีย ลิว่าเราไปนั่งพักเหนื่อยดีกว่าไหม”
“จริงสิ งานวันนี้สนุกหรือเปล่า”
ธัชธรรมประคองร่างนุ่มให้นั่งบนโซฟาตัวใหญ่แทนโต๊ะอาหาร มองพริตตี้สาวสวยด้วยแววตากรุ้มกริ่ม เขาเข้าใจว่าเธอคงประหม่า เห็นว่างานนี้เป็นครั้งแรกของเธอ
“ดื่มสักหน่อย”
แก้วไวน์ถูกเลื่อนมา มัลลิกากานต์ยกขึ้นดื่มไม่อิดออด
“สนุกดีค่ะ”
“พอมะลิได้เป็นนางเอกละคร จะสนุกกว่านี้ ค่าแรงมากกว่าวันนี้ไม่รู้กี่สิบเท่า”
“น่าสนุกดีนะคะ”
“ถ้ามะลิชอบ อยากเป็นนางเอกกี่เรื่องผมจัดการให้ได้”
“แหม... จะดีเหรอคะ”
ธัชธรรมเลื่อนกายเข้าแนบติดกายนุ่ม ถือวิสาสะวาดมือมาโอบไหล่สาว ลูบไล้ผิวเนียนเล่นเบาๆ
มัลลิกากานต์ปรายตามองมือใหญ่
“หนูมะลิสวยขนาดนี้จะไม่ดีได้ยังไงครับ ผมรับรองว่า คุณได้แจ้งเกิดในฐานะนางเอกหน้าใหม่ยอดนิยมแน่นอน”
เขาโน้มหน้าลงมาใกล้ กระซิบเสียงพร่าแบบที่ทำให้เธออยากเบือนหน้าหนี หากที่ทำได้เพียงแค่ยิ้มหวาน ยกมือข้างหนึ่งขึ้นลูบลำไหล่กว้าง เอ่ยยิ้มๆ
“ฟังดูแล้ว ลิช่างโชคดีจริงๆ ที่ได้รับโอกาส”
นายทุนคนดังยิ้มกว้าง ถูกใจในท่าทางตอบรับของหญิงสาว ก้มหน้าเข้าไปหาใกล้ๆ หวังจะได้ประทับปากลงบนกลีบปากเต็มตึงอวบอิ่มงาม
มัลลิกากานต์กลั้นลมหายใจ เบี่ยงหน้าหลบในท่าทีเอียงอาย เพื่อให้ปลายจมูกและริมฝีปากยิ้มๆ นั้นกดลงกับแก้มนุ่ม
ทว่า... หัวใจที่เต้นไม่เป็นส่ำด้วยความขยะแขยงของเธอพลันระเบิดตูมกลับกลายเป็นความโล่งอก โทรศัพท์ของธัชธรรมร้องลั่นขึ้น ท่าทางเขาไม่อยากรับแต่หลังจากเห็นชื่อคนโทร.มาก็รีบรับรวดเร็ว
“ครับ... อะไรนะครับ”
เธอใช้โอกาสนั้นถอยออกห่างแนบเนียน ไม่ต้องพยายามแอบฟัง ก็ได้ยินว่า ฝ่ายที่โทร.เข้ามานั้นคุยเรื่องรถซูเปอร์คาร์ ธัชธรรมสนใจมาก ฝ่ายนั้นเชิญเขาไปคุยเรื่องรายละเอียด เขาลังเล มองมาที่เธอบอกให้รู้จากสายตาว่า เสียดายถ้าจะปล่อยเธอแค่นี้แต่ก็สนใจรถ
“วันนี้เหรอครับ”
[ถ้าคุณธัชไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรครับ ผมเห็นว่าเราได้ข้อเสนอมาดีมาก คุณธัชสนใจตัวนี้อยู่เลยไม่อยากให้พลาด นี่มีลูกชายนักการเมืองกับลูกชายคุณหญิงจรัสก็จ้องตัวนี้อยู่เหมือนกันนะครับ ซูเปอร์คาร์ตัวนี้เป็นตัวลิมิเต็ดได้มาแค่สี่คันเอง ถูกจองไปแล้วสาม สาขาในไทยมีแค่โชว์รูมผมคนเดียวด้วยนะครับ]
“จะให้ผมไปเจอที่ไหนดี”
[คุณธัชรู้จักโรงแรมK ไหมครับ ที่นั่นมีภัตตาคารญี่ปุ่นอร่อยมาก ห้องรับรองข้างบนสวยมาก ผมเป็นสมาชิกที่นั่นพอดี ผมกำลังจะถึงโรงแรมแล้ว]
ธัชธรรมรู้ว่า ภัตตาคารที่ว่าเป็นแบบไหน เขาเองก็เป็นสมาชิกอยู่ด้วย
ห้องรับรองส่วนตัว อาหารรสเลิศที่ถูกเสิร์ฟบนเนื้อตัวเปลือยเปล่าของสาวสวย พร้อมสาวเสิร์ฟแสนสวยที่สวมเพียงบิกินีและผ้ากันเปื้อนสุดเซ็กซี่พร้อมจะให้เขาเล่นสนุกอย่างไรก็ได้เท่าที่ใจอยากรังสรรค์
“โอเคครับ ผมอยู่ที่นี่พอดี อีกเดี๋ยวเจอกัน”
มัลลิกากานต์ลอบถอนใจ ไม่นึกเสียใจสักนิดเมื่ออีกฝ่ายบอกกับเธอว่ามีธุระด่วน ไว้นัดกันวันหลัง
“ผมขอโทษหนูมะลิด้วยนะครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะ โอกาสหน้ายังมี” เธอโปรยยิ้ม “ลิขอตัวกลับเลยนะคะ”
นายทุนคนดังมองตามเรือนร่างระหงสะโอดสะองอย่างเสียดาย คืนนี้เขาคิดจะจัดหนักให้สมกับการรอคอย ใช่ว่าธัชธรรมเพิ่งติดต่อขอนัดพริตตี้สาว เขาเคยนัดหลายครั้งแต่ผู้จัดการเธอปฏิเสธ ครั้งนี้ที่สำเร็จเพราะเขานัดผ่านเจ้าของโมฯ โดยตรง ที่สำเร็จก็เพราะมีตำแหน่งนางเอกเป็นของสมนาคุณ
“ไว้พรุ่งนี้เถอะหนูมะลิ ฉันไม่ปล่อยหนูง่ายๆแน่”
ร่างกายที่ยังสมส่วนไร้ส่วนเกินแม้อายุเพิ่มมากขยับตามออกไปหลังทิ้งระยะพอสมควร ยังดีว่า ผู้จัดการศูนย์โชว์รูมนัดเขาที่ภัตตาคารสุดพิเศษนั่น ถึงวันนี้จะชวดการลิ้มเนื้ออ่อนนุ่ม เขายังมีสาวสวยรู้งานให้เบาบางความเสียดาย
มัลลิกากานต์ออกจากห้องรับรองก็ลงลิฟต์มาชั้นที่จอดรถ ตั้งใจว่าจะกลับห้องพักไปอาบน้ำล้างเนื้อล้างตัวจากสัมผัสชวนสะอิดสะเอียนพวกนั้น โชคดีที่หมอนั่นมีธุระด่วน มันทำให้เธอไม่เปลืองตัวมาก ร่างระหงสมส่วนกำลังจะออกไปขึ้นรถ พนักงานหญิงคนหนึ่งเข้ามาทัก
“ขอโทษค่ะ ใช่คุณมัลลิกากานต์หรือเปล่าคะ”
“ใช่ค่ะ”
“ว่าแล้ว หนูเป็นแฟนคลับของพี่ค่ะ ตามดูมัลลิกาพาเช็กอินตลอดเลยค่ะ ขอถ่ายรูปไว้เป็นที่ระลึกได้ไหมคะ”
ท่าทางดีอกดีใจนั้นทำให้หญิงสาวยิ้มรับ พนักงานสาวคนดังกล่าวรีบล้วงสมาร์ตโฟนออกมาถ่ายรูปคู่กับขวัญใจ
“ฝากติดตามเพจแล้วก็ช่อง YouTube ด้วยนะคะ”
“ติดตามแน่นอนค่ะ พี่มะลิตัวจริงสวยมาก อ้อ ที่นี่มีร้านอาหารญี่ปุ่นขึ้นชื่อนะคะ ลูกค้าชอบมาก มีแบบโอมากาเสะด้วย พี่มะลิสนใจอยากลองเข้าไปชิมดูไหมคะ ราคาไม่แพงด้วยนะคะ”
พนักงานสาวแนะนำอย่างกระตือรือร้น มัลลิกากานต์คิดว่าน่าสนใจเหมือนกัน ไหนๆ ก็มาถึงที่นี่แล้ว เมื่อครู่เธอกินอะไรนิดเดียวยังสามารถรับได้อีก
“เอาสิ ว่าแต่ต้องจองหรือเปล่าคะ”
“เดี๋ยวหนูดูให้ว่ามีที่ว่างมั้ย”
ส่วนใหญ่แล้ว ร้านอาหารญี่ปุ่นที่มีโอมากาเสะจะต้องจองก่อน แต่ละร้านหรือแต่ละรอบนั้นรับลูกค้าไม่มาก เพราะเป็นการปรุงสดใหม่ๆ จากเชฟในเดี๋ยวนั้นเลย
รอไม่นาน พนักงานคนดังกล่าวกลับมาแจ้งว่า มีที่ว่าง เธอพามัลลิกากานต์ไปที่ร้าน ติดต่อกับพนักงานที่รับผิดชอบให้ ก่อนจะแยกตัวไปทำงาน เธอยังบอกด้วยว่าสามารถถ่ายรูปถ่ายวิดีโอได้ เธอสอบถามมาแล้ว มัลลิกากานต์ไม่ลืมขอบคุณด้วยความดีใจ
ภายในร้านยังไม่มีลูกค้าสักคน ซึ่งเธอได้รับแจ้งว่า มีบริษัทหนึ่งเหมาจองไว้ แต่เกิดเหตุบางประการจึงยกเลิกไป นั่นทำให้รอบนี้ว่าง
“เหมือนเหมาร้านเลย”
เธอเอ่ยยิ้มๆ กับเชฟตรงหน้า เขาก็ยิ้มกลับมา ก่อนจะเก็บภาพบรรยากาศแบบภาพนิ่ง ใช้ความรู้ที่ร่ำเรียนมาเลือกโฟกัสที่เหมาะสมจึงได้ภาพสวยทุกช็อต เปลี่ยนมาถ่ายวิดีโอเพื่อบรรยายไปด้วย
“สวัสดีค่ะทุกคน วันนี้มัลลิกาพาเช็กอิน เราจะมาเช็กอินกันที่ร้าน...ที่นี่มีอาหารแบบโอมากาเสะด้วยนะคะ...”
โอมากาเสะ คือ รูปแบบการกินอาหารอย่างหนึ่งตามแต่ที่เชฟจะรังสรรค์ให้ ลูกค้าจะไม่รู้ว่ามีเมนูอะไรบ้าง
ตรงหน้าเธอตอนนี้แค่เชฟหนึ่งคนปรุงอาหารจากวัตถุดิบที่แค่มองก็เห็นถึงสดใหม่และสะอาดตามมาตรฐานโรงแรมหรู
นอกจากทำงานพริตตี้ อีกอย่างที่มัลลิกากานต์ชอบมากก็คือ การถ่ายรูป เมื่อไม่ได้ทำงานด้านนี้โดยตรง เธอจึงเลือกถ่ายรูป ถ่ายคลิปสถานที่สวยๆ คาเฟ่น่ารักๆ โพสต์ลงเพจและช่องยูทูปที่มีชื่อว่า มัลลิกาพาเช็คอิน เธอทำเองถ่ายภาพเอง บางครั้งก็มีบุญยวีร์เป็นผู้ช่วย งานตรงนี้สร้างรายได้จำนวนไม่น้อยและพบว่าผู้คนมากมายชอบคอนเทนต์ที่เธอทำ ดูจากจำนวนแฟนเพจและผู้ติดตามหลักล้าน และมีผลิตภัณฑ์หลายชนิดติดต่อเข้ามาจ้างเธอรีวิวสินค้าให้ แต่เธอไม่รับ ด้วยความคิดเห็นส่วนตัวที่ว่า สินค้าพวกนั้นเธอไม่ได้ใช้จริง
- Writer
