37 นอนด้วยกัน
“เรานอนกับน้ามะลิได้ไหมฮะ” ลูก้าเห็นน้องจะร้องไห้ก็หน้าเสีย
“ได้สิครับ ลูก้ากับลูน่าชอบฟังนิทานก่อนนอนไหมน้าลิมีนิทานสนุกๆ เล่าด้วยนะ”
“ลูน่าอยากนอนกอดแม่อร...”
คมคายนั่งขัดสมาธิอยู่ข้างเตียง โดยมีเจ้าหญิงตัวน้อยๆ กอดคอไม่ปล่อย แล้วเริ่มน้ำตาไหล ไม่ยอมให้มัลลิกากานต์อุ้มไปนอนบนเตียง
“ไม่ร้องนะครับ ลูน่าคนเก่ง ไหนใครบอกว่าเป็นเด็กดีของลุงคาร์ลเอ่ย”
“ลูน่าเป็นเด็กดี แต่ลูน่าคิดถึงแม่อร...”
“เดี๋ยวแม่อรก็กลับ ไม่ร้องนะลูน่า” ลูก้าพยายามปลอบน้องสาว
มัลลิกากานต์โอบกอดเด็กชายลูบหลังลูบไหล่เพราะเกรงจะร้องตามน้อง กระซิบกับชายหนุ่มเสียงเบา
“เอาไงดีคะ สงสัยลูน่าจะติดแม่นะคะคุณ”
คมคายครุ่นคิด อรปรียาเลี้ยงลูกมาตามลำพังหลายปี ไม่ใช่เรื่องแปลกที่เด็กๆ จะติดแม่มาก เขาเองก็ไม่เคยเลี้ยงเด็กมาก่อน เด็กคนเดียวที่คลุกคลีด้วยเมื่อยี่สิบปีก่อน เวลาเขาโอ๋ก็เลิกร้องซะด้วย
“งั้นเราม
