“อย่า…ไม่…ได้โปรด” จอมใจดิ้นทุรนทุรายอย่างน่าสงสาร น้ำตารื้นไหลออกมาเลอะดวงหน้าไม่ขาดสาย หน้าผากมนเต็มไปด้วยเหงื่อเม็ดโตที่ผุดออกมา มือบางผลักร่างหนาออกจากกายน้อย เมื่อรู้สึกเจ็บปวดทรมานกับการล่วงล้ำของเขา
“ผมรู้ว่าคุณเจ็บ แต่ขอผมเถอะนะคนดี แป๊บเดียวก็หายเจ็บแล้ว ไว้ใจผม” ปากหนาจูบซับหยาดเหงื่อ และน้ำตาไปทั่วใบหน้างามอย่างอ่อนโยน พร้อมพูดปลุกปลอบให้เธอหายหวาดกลัวและยอมคล้อยตาม
ยิ่งเธอดิ้นรนส่ายสะบัดกายต่อต้านมากเท่าไหร่ กล้ามเนื้อภายในหลืบสาวก็ยิ่งบีบรัดแก่นกายของเขาจนปวดหนึบมากเท่านั้น ก่อนจะกัดฟันดันความกร้าวแกร่งพรวดเดียวจนลึกสุดทางสายสวาท ทลายกำแพงแสนหวานที่หญิงสาวสุดจะหวงแหน เพื่อผ่านเข้าไปลิ้มรสภายใน ลูเซียสไม่ได้อยากทำอย่างนี้เลย แต่มันหยุดไม่ได้แล้ว เพราะเขาเองก็แสนทรมานไม่ต่างจากเธอ
“กรี๊ด!!!” จอมใจดิ้นรนกระเสือกกระสน จุกเจ็บท้องน้อยอย่างแรง ความปวดร้าวฉายชัดออกมาทางแววตา มอง
