เมธาพัฒน์วิ่งตามพวงชมพูขึ้นมาชั้นบน ชายหนุ่มคว้าเอวบางของเด็กสาวเอาไว้ได้ พวงชมพูเม้มปากเป็นเส้นตรง ก้มหน้าไม่ยอมสบตากับเขาแม้แต่นิดเดียว
“ปล่อยชมพูนะ อาต้น” เด็กสาวพยายามดิ้นรน
“ทำไมต้องวิ่งหนีมาแบบนี้ด้วย ชมพูรับสิ่งที่ตัวเองทำลงไปไม่ได้หรือไง อาไม่คิดเลยนะว่าชมพูจะเกเรได้ถึงขนาดนี้” คำพูดของเขาทำให้พวงชมพูถึงกับต้องเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยสายตาผิดหวัง ทั้งๆ ที่เมื่อครู่นี้พึ่งจะดีใจที่เขาวิ่งตามมา
“ก็ใครล่ะที่ทิ้งขว้างชมพู ทำเหมือนกับชมพูเป็นตัวน่ารังเกียจน่ะ” ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาอย่างยอมแพ้ เมื่อเห็นว่าสาวน้อยตรงหน้าไม่ยอมหยุดง่ายๆ
“โอเค อาผิดเองทุกอย่าง แค่นี้ชมพูพอใจหรือยังครับ เลิกพยศเสียทีได้ไหม” เขาพูดอย่างอ่อนใจ แต่เด็กสาวตรงหน้ากลับเชิดหน้าใส่ เรียวปากอิ่มของหล่อนยื่นออกมาอย่างแง่งอน
เมธาพัฒน์ถอนหายใจออกมาอย่างสิ้นสุดความอดทน นิสัยเอาแต่ใจไร้สาระของพวงชมพูควรจะต้องยุติลงสัก
