ปรารถนาเถื่อน

ตอนที่ 11

หลังจากเมธาพัฒน์ออกไปไม่นาน พวงชมพูก็เดินลงไปยังห้องอาหารเพื่อดูผลงานของตัวเอง แต่ความสะอาดสะอ้านของพื้นห้องทำให้หล่อนรู้ว่ามีคนทำความสะอาดให้แล้ว และนั่นก็คงจะเป็นคำสั่งของเมธาพัฒน์นั่นเอง

เมื่อออกจากห้องอาหารพวงชมพูก็เดินเล่นเรื่อยเปื่อยไปยังไร่องุ่นกว้างตรงหน้า การที่หล่อนมาเดินเล่นในไร่แบบนี้อาจจะมีโอกาสได้เห็นเมธาพัฒน์บ้าง แค่ไกล ๆ ก็ยังดีน่า พวงชมพูคิดในใจ

แดดร้อนแรงยามบ่ายแก่ ๆ ทำให้ผิวขาวเนียนของหล่อนแสบร้อนและเป็นผื่นแดง แต่ภาพธรรมชาติที่งดงามเบื้องหน้านั้น ทำให้เด็กสาวลบเลือนความร้อนแรงของแสงแดดไปได้ในทันที

“ชมพูจะอยู่ที่ไร่องุ่นกับอาต้นตลอดไป...” พวงชมพูพูดออกมาอย่างเพ้อฝัน เท้าบอบบางก้าวเดินไปตามทางเดินข้างหน้าด้วยความสนใจ

ภาพคนงานหลายร้อยชีวิตกำลังก้มหน้าก้มตาทำงานกันอย่างแข็งขันมันเป็นสิ่งแปลกใหม่สำหรับหล่อนไม่น้อย เพราะปกติชีวิตของหล่อนตลอดหลายปีที่ผ่านมาวนเวียนอยู่แค่โรงเรียน ห้องนอนเท่านั้น มีบ้างบางครั้งที่หล่อนและเพื่อน ๆ แอบหนีออกไปท่องราตรีกัน แต่ทุกครั้งก็จะมีมารคอยคาบข่าวไปฟ้องคุณครูฝ่ายปกครองตลอดทุกทีซิน่า...

แพรวา! เชอะ! ยายซาลาเปาเน่า พวงชมพูคิดอย่างโกรธเคืองวันคืนในอดีตย้อนกลับมาในความทรงจำอีกครั้งหนึ่ง

แพรวาเด็กสาวหน้าตาน่ารัก สวยคมเหมือนแขก ผิวขาว จมูกโด่ง ริมฝีปากอิ่ม หล่อนเป็นลูกสาวของนายอัมรินทร์ วราพร เจ้าของไร่องุ่นที่มีเนื้อที่ติดต่อกับไร่ดวงตะวัน เด็กสาวไม่เคยชอบขี้หน้ายายแพรวาคนนี้สักนิด เพราะเจ้าหล่อนนั้นช่างฟ้องเสียยิ่งกระไร แถมยังชอบหาเรื่องชวนทะเลาะทุกครั้งที่เจอหน้า

พวงชมพูนึกไปถึงตอนที่หล่อนและแพรวายกพวกเข้าตบตีกัน คิดแล้วก็อดขำในความเป็นนักเลงของตัวเองไม่ได้ ขณะที่เรื่องราวเมื่อครั้งก่อนกำลังร้อยเรียงเข้าสู่ห้วงคำนึงนั้น พลันเสียงแตรรถก็ดังขึ้น เด็กสาวสะดุ้งสุดตัวพร้อม ๆ กับหันกลับไปมองอย่างตกใจ

รถแลนด์โรเวอร์สีดำคันหนึ่งแล่นเข้ามาจอดอยู่เบื้องหน้าของหล่อน เด็กสาวหรี่ตาจ้องมองรถยนต์คันนั้นอยู่นาน ก่อนที่ประตูรถคันนั้นจะเปิดออก และผู้หญิงคนหนึ่งก็ก้าวลงมา ต่อให้ตายไปกี่ชาติ... หล่อนก็ไม่มีวันลืมยายซาลาเปาเน่าคนนี้ได้

“แพรวา!” พวงชมพูครางในลำคออย่างเหลือเชื่อ หล่อนไม่เคยคิดเลยว่าหลังจากจบจากโรงเรียนแล้ว จะต้องมาทนเห็นหน้ายายนี่ที่ไร่ดวงตะวันอีก

“เธอมาทำไม?!”

แพรวายิ้มให้กับคำทักทายของเพื่อนสาวที่แสนจะเกลียดขี้หน้ากัน พร้อมเดินเข้าไปหยุดตรงหน้า “อย่าทำหน้าเหมือนกับเห็นผีซิ ชมพู เราเพื่อนรักกันไม่ใช่หรือไง” แพรวาหัวเราะออกมาเบาๆ พวงชมพูจ้องมองผู้หญิงตรงหน้าอย่างแค้นเคือง

“รักกันจนแทบจะฆ่าให้ตายไม่ว่า...” พวงชมพูเค้นเสียงลอดไรฟันตอบออกไป แพรวาไหวไหล่บอบบางของตัวเองอย่างเห็นด้วย

“ก็อาจจะใช่... แต่ช่างเถอะที่ฉันมาวันนี้ไม่ได้มาทะเลาะกับเธอ...”

“แล้วเธอมาหาใครมิทราบ”

พวงชมพูถามกลับทันควัน ก่อนสายตาของเธอจะผ่านเลยไปเห็นผู้ชายหล่อลากไส้ลากดินคนหนึ่งที่ยืนพิงรถคันที่ยายแพรวาลงมาเมื่อครู่นี้ พวงชมพูอึ้งไปนานหลายวินาทีเลยทีเดียว หล่อม๊ากๆ หล่อจนหาคำบรรยายมาเปรียบเผยไม่ถูก นี่ถ้าหัวใจของหล่อนไม่ได้มีเจ้าของเป็นเมธาพัฒน์ล่ะก็ หล่อนคงจะต้องตกหลุมรักผู้ชายหน้าดุคนนี้แล้วแน่ๆ

แพรวาเห็นสายตาตะลึงงันของเพื่อนสาวร่วมรุ่นแล้วก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้ แต่ใช่ว่าพวงชมพูจะเป็นคนเดียวเสียเมื่อไหร่ เพราะตอนที่หล่อนเห็นนายบอดี้การ์ดคนนี้ครั้งแรก หล่อนน่ะอาการสาหัสกว่านี้ซะอีก แถมจะละลายลงแทบเท้านายนี่เลยด้วยซ้ำ

“บอร์ดี้การ์ดของฉันเอง สนใจเหรอ” แพรวาหัวเราะออกมา แต่พวงชมพูซิกลับหน้าบอกบุญไม่รับ

“ฉันถามว่าเธอมาหาใคร? อย่านอกเรื่องน่า...” พวงชมพูตวาดกลับ

“ฉันมาหาอาต้นสุดที่รักของเธอไง...” แพรวายิ้มกว้าง ในขณะที่พวงชมพูถึงกับเบิกตากว้างด้วยความตกใจ หล่อนแทบไม่เชื่อหูตัวเองเลย ยายแพรวารู้จักกับอาต้นของเธอเมื่อไหร่กัน รู้จักได้ยังไง?

“มาหาทำไม อาต้นไม่อยากคุยกับเธอหรอก กลับไปได้แล้ว หรือถ้ามีธุระฝากฉันไปบอกก็ได้...” ต่อมหึงหวงของพวงชมพูกำเริบขึ้นมาอย่างรวดเร็ว และแพรวาก็สังเกตเห็นมันเข้าอย่างจัง

“ฉันน่ะไม่มีหรอก แต่พ่อฉันมี... หลีกไปฉันจะไปหาอาต้น...” แพรวาก้าวผ่านหน้าพวงชมพูไปพร้อมกับรอยยิ้มหยันบนใบหน้าสวยงาม พวงชมพูไม่สามารถทนยืนมองอยู่เฉยๆ ได้จึงรีบเดินตามไปทันที

“อาต้นคะ...”

เมธาพัฒน์หันกลับไปมองผู้หญิงที่ยืนเรียกเขาอยู่ข้างหลัง แล้วคิ้วคมเข้มก็ผูกโบว์เข้าหากันอย่างแปลกใจ แต่เมื่อสายตาของเขามองไปเห็นร่างบอบบางน่ารักของพวงชมพูที่เดินตามมาข้างหลัง เขาจึงเข้าใจว่าแพรวาคือเพื่อนของเด็กสาวในปกครองของตนเองนั่นเอง

“สวัสดีครับ” เมธาพัฒน์กล่าวทักทายพร้อมกับมอบรอยยิ้มอบอุ่นให้กับแพรวา พวงชมพูที่เดินตามมาทีหลังหน้างอด้วยความอิจฉาทันที เพราะกับหล่อนสักครั้งก็ไม่เคยจะยิ้มอ่อนโยนอย่างนี้ให้

“สวัสดีค่ะอาต้น แพรเป็นเพื่อนรักของชมพูค่ะ ไร่แพรอยู่ถัดไปอีกนิดเดียวเองค่ะ” แพรวายิ้มหวานให้กับผู้ชายหล่อเหลาตรงหน้า

“รักกันมากค่ะ รักเหลือเกิน” พวงชมพูกัดฟันพูด พร้อมทั้งเดินเข้าไปโอบไหล่แพรวาทำราวกับรักกันปานจะกลืนกิน แพรวาอดเหลือบตามองพวงชมพูเมื่อเพื่อนสาวกดนิ้วแรง ๆ กับผิวของหล่อนไม่ได้

“คุณพ่อฝากแพรมาเชิญอาต้นไปทานอาหารค่ำที่บ้านของแพรน่ะค่ะ ไม่ทราบว่าอาต้นสะดวกหรือเปล่าคะ” แพรวาเอ่ยเสียงหวานพูดจนพวงชมพูอดหมั่นไส้ไม่ได้

“ไม่ว่าง อาต้นไม่ว่างหรอก เธอกลับบ้านไปซะเถอะแพรวาเพื่อนรัก” คำพูดสุดท้ายพวงชมพูกัดฟันพูดออกมา เมธาพัฒน์มองสองสาวต่อปากต่อคำกันอย่างไม่เข้าใจ แต่การที่เขาจะได้ไปทานอาหารค่ำที่อื่น นั้นก็เท่ากับว่าเขาจะได้ไม่ต้องนั่งทานอาหารกับพวงชมพูตามลำพังสองต่อสอง นั่นเป็นสิ่งที่ดี

“ยินดีครับ...” เมธาพัฒน์รับคำเชิญอย่างง่ายดายจนพวงชมพูตกใจ หล่อนจ้องมองอาหนุ่มของตัวเองด้วยความน้อยใจ แต่ก็ยังไม่คิดจะยอมแพ้

“ไม่ได้นะคะอาต้น เย็นนี้ชมพูจะทำกับข้าวให้อาต้นทาน” พวงชมพูเดินไปเกาะแขนของอาหนุ่ม พร้อมทั้งเขย่าไปมาอย่างเตือนสติ เมธาพัฒน์รีบแกะแขนของเด็กสาวออกทันที พวงชมพูเงยหน้าขึ้นมองเขาน้ำตาคลอ ความน้อยใจพุ่งทะลวงเข้าสู่หัวใจของหล่อนราวกับคมมีด

“แต่อามีนัดแล้ว ชมพูก็เห็นนี่ครับ...”

“งั้นชมพูไปด้วย” พวงชมพูไม่ละความพยายาม เมธาพัฒน์ถอนหายใจออกมาอย่างอ่อนใจ เขายิ่งพยายามจะหนีแต่หล่อนเอาแต่วิ่งตามเขาไม่หยุดหย่อน แล้วอย่างนี้หัวใจของเขาจะทนต่อไปได้กี่น้ำกันนะ

“ชมพูรออาอยู่ที่บ้านเถอะครับ เดี๋ยวอาก็กลับมา ไม่ดึกหรอก...” เมธาพัฒน์ปฏิเสธเสียงเย็นชา และด้วยน้ำเสียงอย่างนี้นี่เองจึงทำให้พวงชมพูต้องปิดปากเงียบทันที เด็กสาวมองเขาด้วยสายตาผิดหวังก่อนจะหมุนตัววิ่งจากไปอย่างรวดเร็ว

เมธาพัฒน์เห็นแล้วก็รู้สึกผิดขึ้นมาเต็มหัวใจ แต่... จะให้เขาทำยังไงได้ล่ะ ถ้าไม่หลบหน้า สักวันเขากับพวงชมพูคงได้เปลี่ยนฐานะจากผู้ปกครองกลายมาเป็นสามีของหล่อนอย่างแน่นอน

แพรวาแอบอมยิ้มออกมากับชัยชนะของตัวเอง แผนการของหล่อนที่จะจับเมธาพัฒน์นั้นกำลังจะสำเร็จไปได้ด้วยดี หล่อนจะได้ไม่ต้องแต่งงานกับผู้ชายที่บิดาขายหล่อนให้ หล่อนไม่ใช่สินค้า ไม่ใช่อีตัว ดังนั้นหล่อนจะต้องหาทางช่วยตัวเองให้ได้

แพรวานึกไปถึงเหตุการณ์เมื่อวานนี้ที่หล่อนทะเลาะกับพ่อของตัวเองอย่างรุนแรง ทั้งๆ ที่เท้าของหล่อนพึ่งจะเหยียบเข้าบ้านเท่านั้น พ่อบอกกับหล่อนว่าเขากำลังจะล้มละลาย ไร่กำลังจะถูกยึด เนื่องจากพ่อของหล่อนนำที่ไปจำนองไว้กับธนาคารแล้วนำเงินไปเล่นหุ้น หวังไว้ว่าจะได้ แต่สุดท้ายก็ล้มจนหมดตัว