พวงชมพูลืมตาขึ้นช้าๆ เมื่อได้ยินเสียงกรีดร้องของโทรศัพท์ดังขึ้น มือบอบบางที่แสนจะอ่อนแรงค่อยๆ ควานไปจนเจอมัน ก่อนจะยกขึ้นมาแทบหู
“ชมพูค่ะ” เด็กสาวหลับตากรอกน้ำเสียงอู้อี้ผ่านสายไป แต่พอได้ยินเสียงคู่สนทนาเท่านั้น ร่างบอบก็ดีดลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว ดวงตาบวมช้ำที่ผ่านการร้องไห้อย่างหนักมาเมื่อคืนนั้นเบิกกว้าง ความเจ็บปวด ทรมานกระแทกกระทั้นใส่หัวใจของหล่อนไม่ยอมหยุด
“ถ้าจะโทรมาบอกว่าเธอชนะล่ะก็ ฉันไม่อยากฟัง” พวงชมพูกัดฟันพูดออกไป น้ำตาปริ่มจะไหลออกมาอีกครั้ง เมื่อคิดว่าแพรวาโทรมาเยาะเย้ยตัวเอง
“ฟังนะชมพู เรื่องเมื่อคืนนี้ที่อาต้นไม่ได้กลับบ้าน เป็นความผิดของฉันเอง เธออย่าไปโกรธอาต้นเขาล่ะ”เสียงแพรวาตอบกลับมาอย่างต้องการอธิบาย แต่พวงชมพูไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะรับฟังมันได้
“จะโทรมาบอกว่าเธอกับอาต้นไปถึงไหนกันแล้วใช่ไหม ฉันไม่ฟัง” พวงชมพูตวาดใส่ มือกำกระบอกโทรศัพท์แน่นจนมันแทบจะแหลกคามือ
