บทที่ 1 ตอนที่ 4
634 Words
“เป็นไงล่ะแก ยกของหนักจนเป็นเรื่องใหญ่อีกจนได้ โอ๊ย! ไม่รู้จะเอาหน้าไปซุกแทรกรอยแตกแผ่นดินที่ไหนดีแล้วทีนี้”
เพียงแค่ก้าวแรกที่กลับมาเยือนคอนโด ก็มีเสียงบ่นเกรียวกราวจากบรรดาเพื่อนสาวสองถึงเรื่องที่เกิดขึ้น เพราะไม่เพียงแต่หญิงสาวจะบาดเจ็บ ต้องจ่ายค่ารักษาพยาบาลแพงลิ่ว แล้วยังถูกสื่อโซเชียลเน็ตเวิร์กล่นงานจนเละแล้วเละอีก
ข่าวแพร่สะพัดไปหลายทิศทาง ซึ่งล้วนแล้วแต่กล่าวร้ายเสีย ๆ หาย ๆ อย่างไร้จรรยาบรรณ เพียงเพื่อแลกกับยอดแชร์ ยอดไลก์ ยอดคนที่เข้ามาคอมเมนต์
ซึ่งเหล่านั้นจะทำให้เพจมีชื่อเสียง ที่สามารถต่อยอดเป็นธุรกิจสร้างเงินทองได้เป็นกอบเป็นกำ มันคือกลเกมทั่ว ๆ ไปของตลาดออนไลน์
ทุกคนรู้ดี...แต่ก็ทำอะไรไม่ได้
“ฉันคิดว่าจะรอให้ข่าวเก่าซา ๆ แล้วค่อยแจ้งความพิสูจน์ความจริง มาเจอแบบนี้...ต่อให้มีคนมายืนยันนอนยันสักร้อยคนว่าฉันไม่เกี่ยวข้องด้วย ก็คงไม่มีใครเชื่อฉันแล้ว” โสรยาใช้มือปาดน้ำตาป้อย ๆ หล่อนนั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่บนเตียงท่ามกลางสมาชิกเพื่อนพร้อมทีม
ตั้งแต่กลับมาจากโรงพยาบาล ต่างก็รวมตัวกันเพื่อหาทางแก้ไขปัญหาที่เกิดขึ้น เพราะสังคมได้ตัดสินให้หล่อนเป็นจำเลยแสนเลวทรามไปแล้ว โดยไม่มีมูลความเป็นจริงแม้แต่นิดเดียว
“แกจะไปด่าไปทับถมมันทำไมอีแพทชี่ เท่านี้มันก็แย่จนไม่รู้จะแย่ยังไงแล้ว พวกแกอย่าซ้ำเติมกันอีกเลย” ประภาดาออกโรงปกป้อง พลางกระเถิบเข้าไปนั่งข้าง ๆ โสรยาแล้วลูบหลังปลอบใจ
“ฉันเปล่า...แค่บ่นเฉย ๆ”
“เอางี้นะ...ตอนนี้เราทำอะไรกันไม่ได้เลย จะกระดิกตัว จะโพสต์จะอะไรในโซเชียลก็มีแต่จะโดนรุมด่าแบบไม่สนสี่สนแปด เราต้องอยู่ในความสงบ แล้วแก...อีคุณโส ห้ามออกจากห้องเป็นอันขาด จะกินข้าว จะเอาอะไร ขาดเหลืออะไร ก็บอกพวกเราให้จัดการให้ เข้าใจไหม” การะเกดเสนอ
“แล้วหลังจากนั้นล่ะคะพี่เกด...” ดาหวัน น้องนุชสุดท้องของแก๊งเอ่ยถามด้วยสีหน้าสลด เจ้าหล่อนไม่ได้มีบทบาทอะไรมากในหน้าที่การงานของกลุ่ม แต่ก็เป็นผู้อยู่เบื้องหลังคอยเก็บกวาดเช็ดถูดูแลเรื่องทั่ว ๆ ไป ดังนั้นความเป็นความตายที่เกิดขึ้น แน่นอนว่ามีผลกระทบมาถึงรายได้ของหล่อนเช่นกัน
“คนไทยลืมง่าย เชื่อฉัน...เดี๋ยวก็มีข่าวอื่นมากลบข่าวอีคุณโสมันอีกไม่นานหรอก ตอนนั้นเราค่อยออกมาขอโทษขอโพยสังคม แล้วค่อย ๆ อธิบายเรื่องที่เกิดขึ้น คนเชื่อมันก็ต้องมี คนไม่เชื่อมันก็มีอยู่แล้ว แต่เราจะเริ่มนับหนึ่งทำงานกันได้อีกครั้ง ใจเย็น ๆ นะทุกคน ชีวิตมันก็ต้องมีขึ้นมีลง เราอยู่เรือลำเดียวกันแล้วก็ต้องช่วยเหลือประคับประคองกันไป”
“เกดพูดก็มีเหตุผล ตอนนี้ก็กินเงินเก่ากันไปก่อน ประหยัด ๆ เอา สักสองสามเดือนเรื่องก็คงเงียบแล้วละ” ประภาดาช่วยเสริม
“ฉันขอบคุณพี่ ๆ ทุกคนมากเลยนะที่อยู่ข้างฉันเสมอ จะดีจะร้ายก็ยังไม่ทิ้งฉันไว้คนเดียว”
“หรือจะให้ทิ้ง!” การะเกดจิกตามองคนพูดเขม็ง
โสรยารีบคว้าตัวไปกอดหอมอย่างเอาอกเอาใจ กลายเป็นการหยอกเย้าเล่นกันอย่างคุ้นเคยเหมือนทุกครั้ง คนนั้นแหย่คนนี้ คนนี้ตีคนนั้น ก็พอจะช่วยทำให้ลืมความทุกข์ใจไปได้บ้าง
- Writer
