“พวกอีปอบนั่นมันต้องมาหาเรื่องพี่คุณโสแน่ ๆ เลยค่ะ ปกติไม่มาที่แบบนี้หรอก โน่น...โรงแรมห้าดาว ร้านอาหารสิบดาวสิบเอ็ดดาวไปโน่น” ดาหวันหน้านิ่วคิ้วขมวด ยืนเท้าสะเอวมองไปยังโต๊ะของลูกค้ากลุ่มหนึ่ง ซึ่งมีผู้หญิงสวยสองสามคน และสาวสองอีกสามกำลังนั่งหัวร่อต่อกระซิกกันอยู่ในห้องวีไอพี
“ก็คงอย่างนั้น...เพราะเล่นงานยังไงฉันก็เงียบ ไม่หือไม่อือไม่ตอบโต้ เลยต้องมาให้ถึงที่” โสรยาในชุดมาสคอตปลาหมึกสีรุ้งตอบอย่างใจเย็น หล่อนไม่ได้รู้สึกรู้สากับเรื่องที่จะเกิดขึ้นในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า แม้จะรู้อยู่แล้วว่ามันจะเป็นไปในแนวทางไหน
“วันนี้ไม่ต้องทำงานหรอกค่ะ บอกความจริงไปตามตรง คุณเพนนีก็คงเข้าใจ”
“แล้วถ้าพวกมันมากันทุกวัน ฉันไม่ต้องทำงานทำการกันเลยสิ”
“พี่ก็...เราอยู่กันสองคนนะคะ พี่เกดพี่แพทชี่พี่พราด้าก็ติดงาน อย่าเอาพิมเสนไปแลกกับเกลือเลย” ดาหวันยังไม่ละความพยายามที่จะต่อรอง หล่อนบีบนวดไปตามแขน
