หลังจากคิดตริตรองอยู่นาน วันรุ่งขึ้นโสรยาก็หอบผ้าหอบผ่อนย้ายที่พักในอีกวันถัดมาทันที กะทันหันเสียจนเพื่อน ๆ ต่างก็ตั้งตัวไม่ทัน
“เอาจริงแล้วใช่ไหมเนี่ย โอ๊ย! หนัก” การะเกดวางกระเป๋าผ้าใบใหญ่ลงกับพื้น ปากก็บ่นไม่หยุด ตามด้วยคนอื่น ๆ มายืนเรียงหน้ากระดานกันอยู่ในห้องใต้หลังคานั้น สายตาของทุกคนมองสำรวจไปรอบ ๆ ห้องเหมือนกับครั้งแรกที่หญิงสาวได้มาเยือน
“ไม่เลวเลยพี่คุณโส...ห้องใหญ่มาก” ดาหวันดูจะตื่นเต้นกว่าใคร
“แล้วจะซื้ออะไรเพิ่มไหมล่ะ ตู้เสื้อผ้า ทีวี พวกเฟอร์นิเจอร์...” พรชัยเดินไปสำรวจโดยทั่วแล้วหันกลับมาถาม
“ฉันไม่ดูทีวีพวกพี่ก็รู้ ส่วนโซฟาค่อยซื้อชุดเล็ก ๆ มาสักชุด เก้าอี้เปลญวนนั่นก็มี ที่เหลือก็แค่ตู้เสื้อผ้ากับชั้นใส่ของเล็ก ๆ น้อย ๆ เอาเท่าที่จำเป็น” หล่อนบอก พลางลากกระเป๋าไปวางไว้ตรงมุมเพื่อความเป็นระเบียบ แล้วทิ้งตัวลงนั่งแผ่หลาบนพื้นกระดานด้วยควา
