เมื่อได้อ่านข้อความสุดท้ายที่คุณต้าส่งมาทำเอานั่งไม่ติดเก้าอี้เลย ขืนปล่อยให้เขาเดินมาที่โต๊ะคงไม่ดีแน่ ทั้งมินทั้งพี่คินก็อยู่ด้วย
ไม่ได้การฉันควรทำอะไรสักอย่างก่อนเรื่องที่กลัวจะเป็นจริง
ฉันลุกขึ้นยืนยังไม่ทันจะก้าวขาเดินไปไหน จู่ ๆ ก็มีเสื้อแจ็คเก็ตตัวใหญ่คลุมมาบนไหล่ก่อนจะถูกกดให้นั่งลง
“คุณต้า…” ฉันเรียกชื่อเจ้าของเสื้อแจ็คเก็ตด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา ก่อนที่ร่างหนาจะนั่งลงข้าง ๆ
ฉันไม่เชื่อว่าเขาอยู่ด้านนอกตอนพิมพ์ข้อความ หากอยู่ด้านนอกจริง ๆ คงไม่มาถึงเร็วขนาดนี้ โชคดีที่ตอนนี้มินไปเข้าห้องน้ำอยู่
“คะ… คุณต้าเหรอครับ” พี่คินเบิกตากว้างเมื่อเห็นว่าคุณต้ามาร่วมโต๊ะด้วย
“คิดว่าใช่ฉันไหมล่ะ”
“เอ่อ… มีนกับคุณต้า…” นี่คือสิ่งที่ฉันไม่อยากให้ใครรับรู้ ตอนนี้พี่คินกำลังมองเราอย่างสับสนและแปลกใจ
“มะ… ไม่มีอะไรค่ะ”
“บอกว่าไม่มีอะไร เธอคิดว่าใครจะเชื่อ” คุณต้าหันควับมาถาม เหมือนอยา
