ตัวร้าย - 6 ห้ามยุ่ง
634 Words
ฉันพยายามดิ้นสู้ปัดป่ายมือไม้ที่กำลังลวนลามตามเนื้อตัว แต่ทว่าอีกฝ่ายก็ไม่ยอมเสียงลมหายใจของเขาเริ่มถี่รัวขึ้นเรื่อยๆ
“อื้อ~” ฉันเหมือนคนใจจะขาดถ้าเขาไม่ยอมผละจูบออกไปต้องตายแน่ๆ
คุณต้าค่อยๆ ลูบไล้ฝ่ามือหนาตามเรียวขาของฉันจนกระทั่งถึงต้นขาอ่อน เขายอมผละริมฝีปากจากจูบพร้อมออกคำสั่ง
“อ้าขากว้างๆ กว่านี้”
“ยะ อย่าทำแบบนี้” ถึงจะมึนหัวแต่ฉันก็พอมีสติ และสิ่งที่เขากำลังทำมันไม่ถูกต้อง ฉันไม่มีความต้องการจะทำเรื่องบ้าๆ แบบนี้
“ฉันสามารถทำให้เธอสบายไปทั้งชาติได้เลยนะ ไม่ชอบหรือไง”
“ไม่ ปล่อย!!” ฉันส่ายหน้าปฏิเสธรัวๆ ทำให้คนด้านบนไม่พอใจ
เขาหยุดทุกการกระทำพร้อมกับผละตัวออก ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ตรงหน้าโต๊ะทำงานที่ฉันกำลังนอนราบอยู่ ทำให้ฉันรีบลุกขึ้นหวังจะรีบหนี แต่ทว่า!! เพราะอาการมึนหัวพอรีบลุกขึ้นเร็วเกินไปตัวจึงเซมาข้างหน้าล้มทับแผงอกแกร่งของคนบนเก้าอี้อย่างไม่ได้ตั้งใจ
“อึก!! ปล่อย” ฉันดิ้นอีกครั้งเพราะถูกวงแขนแกร่งโอบเอวเอาไว้ หากมีสติฉันอาจจะยกมือฟาดหน้าเขาไปแล้ว
“เธอล้มมาเองนะ”
“กะ ก็…ปล่อยสิคะ”
เขาไม่ปล่อยแต่กลับโน้มศีรษะมาใกล้ๆ แล้วกระซิบบอก “สักวันเธอจะต้องการเงินของฉัน”
ฉันเป็นฝ่ายใช้มือที่แทบจะไร้เรี่ยวแรงผละตัวเองออก ก่อนจะยกมือขึ้นมาปิดปากเพราะจะอ้วก เหล้าที่กินไปมันเริ่มออกฤทธิ์แล้วไง
ก็อกๆ ก็อกๆ เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น ก่อนที่คุณต้าจะตะเบ็งเสียงถามคนด้านนอก
“ใคร”
“กู” เสียงตอบกลับมาทำให้รู้สึกแปลกใจกับคำพูดที่ตอบกลับอย่างไม่เกรงกลัวแบบนั้น
“เข้ามา”
ดวงตาของฉันเปิดกว้างเมื่อได้ยินเขาบอกให้คนด้านนอกเข้ามาทั้งที่ฉันยังอยู่ในสภาพแบบนี้ แถมยังเจ็บใจที่เพิ่งรู้ว่าก่อนหน้าเขาไม่ได้ล็อกประตูห้องเลย โชคดีที่ไม่มีใครเปิดประตูมาเห็น
พรึ่บ! จู่ๆ คุณต้าก็คว้ามือมาจับแขนฉันแล้วดึงให้นั่งลงบนตักของตัวเอง พร้อมใช้มือสองข้างโอบเอวไว้ไม่ให้ฉันดิ้นหนี ก่อนจะกระซิบบอก “พี่ชายของฉันมันเป็นพวกโรคจิต”
“พี่ชายหรอคะ”
“อืม”
แปลว่าคนที่อยู่ด้านนอกคือพี่ชายของเขาถึงได้บอกมาแบบนี้ แต่คำว่าโรคจิตมันควรจะใช้กับตัวเขาเองมากกว่า
“คุณก็ไม่ต่างกัน ปล่อยหนูจะออกไปข้างนอก อึก”
“อยู่ตรงนี้เธอจะปลอดภัยกว่านะ”
แกร็ก!! เสียงเปิดประตูเขามา พร้อมกับร่างสูงในชุดบอดี้สูทเดินเข้ามาในห้อง หน้าตาหล่อคมคายไร้ที่ติราวกับหลุดออกมาจากในนิยาย สายตาของเขาจับจ้องมองมาที่ฉันอย่างสงสัย
“คือ..อะไร?” หัวคิ้วหนาขมวดชนกันก่อนจะถาม
“อย่างที่เห็น”
จู่ๆ ชายคนนั้นก็ยกยิ้มมุมปากแล้วเดินตรงมาที่โต๊ะทำงานตัวใหญ่ ก่อนจะโน้มตัวลงมาพิจารณามองใบหน้าของฉัน
“สวยดีหนิ” พูดจบเขาก็เอื้อมมือมาจับปลายคางของฉัน แต่ทว่าถูกคุณต้าปัดออกซะก่อน
“มึงห้ามยุ่งกับผู้หญิงคนนี้!!”
“อ่า…..แบบนี้เองสินะ”
อย่างที่คุณต้าบอก พี่ชายของเขาท่าทางดูไม่ค่อยน่าไว้ใจเท่าไร แถมสายตายังเจ้าเล่ห์กว่าเป็นไหนๆ แต่จริงๆ ฉันว่าก็อันตรายทั้งพี่ทั้งน้องนั่นแหละ
- Writer
