7
1265 Words
สิตาลมองคนตัวสูงเดินหายไปจากระยะสายตา เมื่อไม่มีอะไรให้ทำ หญิงสาวเลยกลับไปนั่งรอที่รถเอทีวีสีน้ำเงินของเขา สอดส่ายสายตามองรอบๆ ป่าแล้วบอกตัวเองว่าต่อไปนี้เธอจะไม่เข้าป่าอีกเลย
“เข็ดจนวันตาย ตื่นเต้น เร้าใจ แต่เกือบตาย ไม่เอาแล้ว”
ไม่รู้ว่าเขาหายไปนานเท่าไร แต่รู้ว่านานมากในความรู้สึกของคนรอที่ไม่ชอบการอยู่คนเดียวในป่าเอาเสียเลย เพราะทันทีที่ได้ยินเสียงฝีเท้าหนักๆ เข้ามาใกล้ สิตาลก็ยืดคอขึ้นมอง
ราเมศเดินกลับมา แต่ไม่ได้มามือเปล่า เขาหิ้วกล้วยมาด้วยเครือหนึ่งใหญ่เอาการ บางหวีมีสีเหลืองในขณะที่หลายเครือในหวียังไม่สุก ยอมรับว่าหิวจริงๆ
“คุณใจดีมากเลย ฉันชอบกล้วย” เธอเรียนรู้ว่าควรพูดจาอ่อนหวานใส่ผู้ชายคนนี้จะเป็นการฉลาดกว่า
เขามองหน้าเธอตอบด้วยรอยยิ้มน้อยๆ ที่มุมปาก “ผมรู้ เมื่อคืนคุณจับกล้วยผมเสียแน่นเลย”
สิตาลอายหน้าม้าน โหนกแก้มใสแดงระเรื่อไปถึงใบหู แต่เลือกจะไม่โต้ตอบ เธอสาบานได้และมั่นใจว่าเมื่อคืนถึงจะเผลอกอดเขาจริง แต่คงไม่กอดต่ำขนาดเอามือไประรานกล้วยหินใบเขื่องนั่นหรอก
เห็นสีหน้าหญิงสาวเจื่อนลง ราเมศก็พอใจแล้วจึงเปลี่ยนเรื่องพูด “กินกล้วยรองท้องไปก่อน”
สิตาลมองกล้วยป่าในมือที่เขายื่นมาให้อย่างน้ำลายสอ
“ขอบคุณมากนะคะ แล้วคุณล่ะไม่กินด้วยกันเหรอคะ”
“ไม่ละ คุณกินเถอะ”
‘ก็ดี จะได้ไม่มีคนแย่ง’ สิตาลยิ้มให้เขาทีหนึ่งแล้วหันไปสนใจกล้วยป่า “งั้นไม่เกรงใจละนะ”
มือเรียวปลิดกล้วยที่สุกจากเครือ แล้วปอกเปลือกออกอย่างรวดเร็วก่อนจะเจอเนื้อขาวๆ ทว่ากัดไปทางไหนก็เจอแต่เม็ดเต็มไปหมด ขัดใจคนหิวชะมัด
“นี่มันอะไรกันคุณ มีแต่เม็ดเต็มไปหมด”
“กล้วยป่า หรือกล้วยเถื่อน เนื้อมีสิบเปอร์เซ็นต์ ที่เหลือเป็นเม็ด”
สิตาลมองกล้วยในมืออย่างขัดใจ “ไม่เคยได้ยินกล้วยเถื่อน” เม็ดดำๆ แข็งๆ ทำให้ขัดใจเวลากิน
สิตาลมองหน้าเขา คนแบกกล้วยมาเลยพูดขึ้น “กล้วยเถื่อนกินได้ไม่ตายหรอก ถ้าไม่กินกล้วยเถื่อน คงต้องกินคนเถื่อนที่แบกกล้วยมาแทนแล้วล่ะ”
เท่านั้นสิตาลก้มหน้าไม่กล้ามองคนเถื่อน กินกล้วยในมือด้วยความหิวไปเงียบๆ อยู่ในป่าจะเรียกร้องให้เขาตัดกล้วยหอมทองรสชาติละมุนลิ้นมาให้คงเป็นไปไม่ได้ คิดได้อย่างนั้นเลยไม่รอช้าอีก เธอพยายามกินเนื้อของมันอย่างระมัดระวังไม่ให้เม็ดสีดำแข็งๆ เข้าไปในลำคอ หมดลูกแรก ต่อด้วยลูกที่สองและสาม จนหมดไปหนึ่งหวีก็เริ่มรู้สึกว่าได้อาหารไปสำรองในท้องเพิ่มพลังงานให้ร่างกาย
ราเมศลอบเผยยิ้มอย่างพอใจที่เห็นนักท่องเที่ยวสาวหลงป่าตรงหน้าทำตัวน่ารักขึ้นมาก เมื่อสิตาลอิ่มแล้วก็นำเปลือกกล้วยทั้งหมดไปขุดหลุมฝังดิน
“แบบนี้ค่อยน่าหามาให้กินหน่อย” เขาเปรยขึ้น
เธอมองหน้าเขา แต่ไม่พูดอะไรมาก กลัวถูกเชิญชวนให้กินคนเถื่อนตามไปด้วย
“อิ่มแล้ว เราจะกลับกันเลยใช่ไหมคะ” สิตาลถาม แต่แล้วก็ต้องเลิกคิ้วสูงเมื่อคนตัวใหญ่ตรงหน้ายืนกอดอกหรี่ตามองเธอยิ้มๆ “หน้าฉันมีอะไรเหรอคะ”
“ไม่มีอะไรหรอก เห็นคุณกินได้แบบไม่เรื่องเยอะ ผมก็ดีใจ”
สิตาลไม่เชื่อเลยเอามือลูบใบหน้าตัวเองแต่ก็ไม่มีอะไร แล้วก็เห็นเขาจ้องไปที่เรือนผม
“เศษใบไม้ติดผมคุณ ผมเอาออกให้” ราเมศแสร้งทำเสียงรำคาญ แล้วขยับเข้าไปใกล้หยิบเศษใบไม้เล็กๆ ออก
ในตอนที่ร่างสูงใหญ่ขยับเข้ามาใกล้นั้น สิตาลเผลอกลืนน้ำลายอึกใหญ่ เพราะเขาเอื้อมมือมาคล้ายจะโอบกอดเธออย่างนั้นแหละ หัวใจดวงน้อยเต้นระรัวไม่เป็นจังหวะ เป็นครั้งแรกที่อยู่ใกล้ผู้ชายแล้วหัวใจมันแสดงความตื่นเต้นออกมาขนาดนี้ จะว่าไปแล้ว อีตานี่ก็หล่อมาก แค่ลดความปากร้ายลงไป หน้าตาอย่างเขาไม่ต้องมาเป็นลูกจ้างทำงานที่บริษัททัวร์นี้ก็ได้มั้ง ไปเป็นนายแบบได้สบาย
“เสร็จหรือยังคะ” ดวงตาคู่สวยช้อนขึ้นมองเขาที่ก้มลงมา
คนตัวสูงตอบเสียงห้วน “เสร็จแล้ว งั้นเรากลับกันเลยเถอะ เพื่อนๆ คุณที่บริษัทคงเป็นห่วงมากแล้ว อ้อ...โดยเฉพาะผู้ชายสูงๆ ขาวๆ ตาชั้นเดียวนั่น แฟนคุณหรือเปล่า ออกอาการห่วงจัดจนผมอยากลากเขามาตามด้วย ถ้าไม่กลัวจะเพิ่มงานให้ตัวเอง แล้วต้องไปตามหาคนหลงป่าเพิ่มอีกหนึ่ง”
ฟังจากลักษณะที่เขาพูดมา สิตาลก็จำได้แม่น “นั่นคุณณกรณ์ รุ่นพี่ฉันเองค่ะ”
ราเมศไม่ได้ถามต่อ ที่จริงใครเป็นห่วงใครก็ไม่ได้เกี่ยวกับเขาสักหน่อย “เอาละ งั้นก็กลับเถอะ”
“ดีเหมือนกันค่ะ อยากอาบน้ำจะแย่แล้ว” สิตาลตอบพลางขึ้นไปนั่งซ้อนท้ายรถเอทีวีของคนตัวสูง
หญิงสาวอดลอบถอนใจด้วยความโล่งใจไม่ได้ คิดว่าต้องตายในป่านี่เสียแล้วกระมัง แต่อีกใจหนึ่ง พอเห็นบรรยากาศยามกลางวันที่แตกต่างจากเมื่อคืนอย่างสิ้นเชิง ก็อดเสียดายที่มีโอกาสเข้าป่ามาแล้วไม่ได้ชื่นชมธรรมชาติสวยงามสักหน่อย
“ตอนกลางวันแบบนี้ จะว่าไปแล้ว ที่นี่สวยมากเลยนะคะ” สิตาลมองเห็นดอกไม้ป่าที่ไม่เคยเห็นมาก่อน มองไปทางไหนก็ล้วนแปลกตา
“ใช่ ป่าที่นี่ขึ้นชื่อเรื่องดอกไม้ ยิ่งตรงน้ำตกยิ่งมีดอกไม้หายากเยอะหลายพันธุ์ ตอนนี้เอื้องฟ้าก็กำลังออกดอกด้วย มันออกดอกปีละครั้งเท่านั้น”
สิตาลร้องอุทานออกมาทันที “จริงเหรอคะ”
ราเมศอมยิ้ม “คุณนี่กลิ่นตัวแรงใช้ได้ ไม่อาบน้ำคืนเดียว กลิ่นรบกวนผมมาก”
“อะไรนะคะ เป็นไปไม่ได้” สิตาลยกแขนขึ้นพิสูจน์แล้วก้มลงไปดมกลิ่นที่ซอกรักแร้ “ไม่เห็นเหม็นเลยนี่”
‘หรือว่าเราชินกับกลิ่นกายของตัวเอง’
“เมื่อกี้คุณบอกว่าแถวนี้มีน้ำตก งั้นพาฉันไปดูให้เห็นเป็นบุญตาสักครั้งได้ไหม”
ราเมศตอบทันควัน “ไม่ได้ ผมไม่อยากเสียเวลาอีก” เขาเกรงว่าคนข้างนอกป่าจะยิ่งพากันเป็นห่วง
สิตาลไม่ยอมแพ้ “แวะแค่ไม่นานไม่ได้เหรอคะ นึกว่าเป็นรางวัลปลอบใจที่ฉันมาเที่ยวแต่ดวงซวยหลงป่าละกัน ฉันอยากเห็นดอกเอื้องฟ้าที่คุณพูดถึง นะคะ ถ้าพาฉันไปจะไม่ลืมบุญคุณเลย จะบอกเจ้านายคุณว่าคุณเป็นพนักงานยอดเยี่ยม”
น้ำเสียงหวานๆ ที่พูดคลอข้างหูพร้อมกับมือบางที่กระตุกเสื้อเขาทำให้ราเมศถอนหายใจ แม้จะทำใจแข็งเพียงใดก็ตาม “นะคะ ฉันอยากเห็น”
“ตกลง ผมพาคุณไปก็ได้ แต่แค่ไม่นานนะ ผู้หญิงอะไร เรื่องเยอะชมัด
- Writer
