อ้อนรักสาววีทูปเบอร์

ตอนที่6 กระต่ายน้อย

'11:54นาที'

"ด้า ไปกินข้าวกัน"ทันทีที่อาจารย์ปล่อย แก้มก็รีบเอ่ยปากชวนเพื่อนรักที่นั่งอยู่ข้างๆทันที

"อื้อ ป่ะ ไปกินข้าวกัน"ปากเรียวสวยเอ่ยชวนกลับพร้อมกับลุกขึ้นจากที่นั่งของตัวเอง แล้วเดินจับมือกับเพื่อนรักลงไปยังชั้นล่าง เพื่อเดินไปทานอาหารกลางวันที่โรงอาหารตามปกติ

ซึ่งเวลานี้ก็เป็นเวลาที่เหล่าบรรดานักศึกษาคนอื่นๆก็เริ่มพากันทยอยเดินไปที่โรงอาหารเพื่อทานอาหารกลางวันด้วยเช่นกัน ดาด้าเดินไปพูดคุยกับแก้มไปตามประสาสาวๆ ก่อนที่ดวงตาคู่สวยของเธอจะเหลือบไปเห็นเจ้านายกับกลุ่มเพื่อนๆของเขากำลังลุกขึ้นจากม้าหินอ่อนและกำลังจะเดินลงไปโรงอาหารพร้อมๆกับเธอ แต่ทว่าเธอก็ไม่ได้สนใจอะไรแถมเธอเดินผ่านเจ้านายกับเพื่อนๆของเขาไปหน้าตาเฉย

"เฮ้ย ไอ้นิกมึงมีอมยิ้มไหมวะ กูว่าจะเอาให้กระต่ายน้อยแถวนี้กินสักหน่อยว่ะ"ทันทีที่ดาด้าเดินผ่าน เสียงทุ้มของเจ้านายก็เอ่ยถามนิกด้วยน้ำเสียงที่ไม่ดังมาก เขาตั้งใจพูดขึ้นมาลอยๆเพื่อจับผิดใครบางคน และแน่นอนว่าคนที่เดินนำหน้าและเดินตามหลังเขาต้องได้ยินแน่นอน

"อมยิ้มอะไรของมึงวะไอ้นาย"นิกที่ได้ยินแบบนั้นก็ถึงกับหันใบหน้าหล่อไปถามเพื่อนกลับอย่างสงสัยทันที

กึก!

สิ้นสุดคำพูดของหนุ่มรุ่นน้อง ดาด้าที่กำลังเดินนำหน้าเขาอยู่นั้นก็ถึงกับหยุดชะงักไปทันที ก่อนจะเริ่มคิดในใจว่าทำไมรุ่นน้องสองคนนี้ถึงพูดเรื่องกระต่ายกับอมยิ้มที่เป็นคอนเซ็ปในการไลฟ์สดของเธอด้วย

"ด้า แกหยุดเดินทำไม"แก้มเอ่ยถามดาด้าด้วยสีหน้าท่าทางสงสัยเพราะจู่ๆดาด้าก็หยุดเดินไปซะดื้อๆ

"อ้อ ไม่มีอะไร ไปกินข้าวกันเถอะ"พูดจบดาด้าก็รีบเดินนำหน้าแก้มไปทันที ซึ่งแก้มที่เห็นแบบนั้นก็วิ่งตามไปติดๆเช่นกัน

"หึ....."เสียงทุ้มลอบหัวเราะผ่านลำคอเบาๆ เมื่อเขาเห็นท่าทางพิรุธของดาด้า เขาจะไม่จับผิดเธอเลย ถ้าสาวสวยในแอปนกม่วงคนนั้นไม่มีไฝที่ใต้มุมปากเหมือนกับเธอ เพราะในวันที่ฝนตกเขาจำได้แม่นว่าดาด้าก็มีไฝใต้มุมปากเหมือนกัน

"เจ้านายมองพี่ดาด้าทำไมเหรอ"ในขณะที่เจ้านายกำลังจ้องมองแผ่นหลังของดาด้าอยู่ ซินที่สังเกตอยู่ตั้งแต่แรกก็เอ่ยถามเขาอย่างสงสัย

"แค่มองเล่นๆเห็นน่ารักดี..."เจ้านายตอบออกมาหน้าตาเฉย ก่อนจะสาวเท้าเดินนำหน้าเพื่อนๆไปที่โรงอาหารก่อนทันที

'ณ โรงอาหาร'

หลังจากที่เดินมาถึงโรงอาหาร ดาด้ากับแก้มก็พากันไปสั่งข้าวแล้วรีบพากันมาจองที่นั่งทันที ซึ่งในระหว่างที่เธอกำลังกินข้าวอยู่นั้น เจ้านายที่นั่งอยู่ไม่ไกลจากโต๊ะของเธอมาก็เล่นจ้องหน้าเธออย่างไม่วางตา จนเธอกินข้าวไม่อร่อยกันเลยทีเดียว

"แก้ม แกว่ารุ่นน้องกลุ่มนั้นจะรู้อีกตัวตนของฉันไหม"เมื่อความกังวลมันย้ำอยู่ในสมอง ดาด้าก็รีบเอ่ยปากปรึกษาเพื่อนรักที่กำลังนั่งกินข้าวอยู่ตรงหน้าด้วยน้ำเสียงอ่อนทันที

"นี่ แกคิดมากไปหรือเปล่า ใครมันจะไปรู้ กระต่ายน้อยกับแกตอนนี้มันคนละคนเลยจ้ะเพื่อน กระต่ายน้อยมีไฝใต้มุมปากส่วนเธอไม่มี ดูง่ายจะตายไป"แก้มเอ่ยตอบเพื่อนรักอย่างมั่นใจ โดยไม่รู้เลยว่าในวันที่ฝนตกวันนั้นเพื่อนรักของเธอพลาดท่าให้กับรุ่นน้องอย่างเจ้านายไปเรียบร้อยแล้ว

"ฉัน รู้สึกไม่ดียังไงไม่รู้"ดาด้าเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าท่าทางกังวล ปกติเธอไม่เคยคิดเรื่องนี้เลย เพราะเธอค่อนข้างที่จะเซฟอีกตัวตนของเธอดีพอสมควร แต่ทว่าทำไมวันนี้เธอถึงรู้สึกกังวลขึ้นมาซะดื้อๆ....

"ไม่มีใครรู้หรอกน่า กินข้าวได้แล้วจะได้รีบขึ้นห้องเรียนกัน"สิ้นสุดคำพูดของแก้มทั้งสองคนก็นั่งกินข้าวตามปกติ

ส่วนเจ้านายก็นั่งกินข้าวไปจ้องมองดาด้าไปเป็นระยะๆ จนซินที่นั่งอยู่ข้างๆเขาก็เริ่มอิจฉาดาด้าขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัวขนาดดาด้านั่งอยู่ไกลขนาดนั้นเจ้านายยังเอาแต่จ้องมองเธอ โดยไม่หันมามองเธอที่นั่งอยู่ข้างกายเขาเลยสักนิด

'14:50นาที'

หลังจากที่กินข้าวเสร็จต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันไปเรียน จนกระทั่งถึงเวลาเลิกเรียน เมื่ออาจารย์ปล่อยเจ้านายกับเพื่อนๆก็เดินลงมาชั้นล่างก่อนจะแยกย้ายกันกลับ แต่ทันใดนั้น...

"เจ้านาย ไปส่งซินหน่อยสิ พอดีวันนี้ซินไม่ได้ขับรถมา"เสียงแหลมเอ่ยขึ้นพร้อมกับรอยยิ้ม ปกติถ้าวันไหนที่เธอไม่ได้ขับรถมา เจ้านายก็จะเป็นคนไปส่งเธอถึงคอนโดทุกครั้งแต่ทว่าครั้งนี้...

"พอดีวันฉันไม่ว่างน่ะ กลับกับไอ้นิกนะ"เจ้านายเอ่ยปฏิเสธเพื่อนสาวเป็นครั้งแรก และเดินหนีไปที่ลานจอดรถทั้งๆที่เมื่อก่อนเขาไม่เคยเดินหนีซินเลย

"ป่ะ กลับกันฉันก็ได้ รถฉันก็มีเบาะให้นั่งเหมือนกับเบาะไอ้นายนั่นแหละอย่าเรื่องมาก"นิกเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงกระแทกก่อนจะเดินไปขึ้นรถของตัวเองโดยมีอาร์ตเดินตามไปติดๆ แน่นอนว่าซินก็ปฏิเสธไม่ได้ เพราะถ้าเธอปฏิเสธมีหวังนิกปล่อยให้เธอเดินกลับคอนโดจริงๆแน่

'ลานจอดรถ'

หลังจากที่แยกตัวออกมาจากเพื่อนๆ เจ้านายก็เดินตรงดิ่งมาที่รถของตัวเองทันที แต่ในจังหวะเดียวกันนั้นดาด้าก็เดินมาขึ้นรถของเธอเพื่อจะกลับบ้านเช่นกัน เขาเห็นเธอและเธอก็เห็นเขา ทั้งสองคนยืนสบตากัน โดยมีรถสปอร์ตคันหรูกั้นตรงกลางระหว่างเขากับเธอเอาไว้ ก่อนจะเป็นดาด้าที่ละสายตามองไปที่อื่นแทน

"จะกลับแล้วเหรอครับ"เมื่อเห็นคนตัวเล็กกว่าหลบสายตา เจ้านายก็เอ่ยทักทายเธอด้วยรอยยิ้มทันที

"ค่ะ พี่กำลังจะกลับ ขอตัวนะคะ"เมื่อรุ่นน้องถามรุ่นพี่อย่างเธอก็ต้องมีมารยาทตอบกลับ พร้อมกับขอตัวแล้วรีบขึ้นรถขอตัวเองแล้วขับออกไปทันที

"หึ กระต่ายน้อย"เจ้านายพูดกับตัวเองเบาๆ หลังจากรถสปอร์ตสีหวานแล่นผ่านหน้าเขาไปแล้ว เสียงก็ใช่ ผิวก็ใช่ ปฏิเสธไม่ได้จริงๆว่าสาวสวยในแอปนกม่วงนั้นไม่ใช่เธอ....

'ฝั่งดาด้า'

ทันทีที่ขับรถออกมา เธอก็เอาแต่นั่งนึกถึงคำพูดของเจ้านายอยู่ซ้ำๆ เขาทำตัวเหมือนรู้อะไรบางอย่างเกี่ยวกับเธอดีเวลาที่อยู่กับเพื่อนๆ แต่พอเวลาเจอกันซึ่งๆหน้าเขากลับดูเป็นเด็กน้อยขี้เล่นน่ารักๆ สรุปแล้วเขาเป็นคนยังไงกันแน่น่ะ

"เลิกคิดมากได้แล้วดาด้า น้องเขาจะไปรู้ความลับของเราได้ไงกัน"ปากเรียวสวยพูดกับตัวเองเบาๆ พร้อมกับยื่นมือเรียวไปเปิดเพลงฟังสบายๆเพื่อไล่ความคิดและความกังวลที่มีอยู่ในหัวตอนนี้ทิ้งไป

'30นาทีผ่านไป'

'ณ บ้านพิธากุล'

"คุณหนูคะ คุณท่านบอกป้าว่าถ้าคุณหนูกลับมาบ้านแล้วให้รีบโทรหาคุณท่านด้วยค่ะ"ทันทีที่ดาด้าเดินเข้ามาในบ้าน ป้านีที่กำลังทำความสะอาดบ้านอยู่นั้นก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงนอมน้อมทันที

"ค่ะ คงเลือกของขวัญให้แม่ไม่ถูกอีกแล้วสินะ..."ปากเรียวสวยเอ่ยขึ้นเบาๆ

เหตุผลที่พ่อของเธอเร่งให้เธอโทรหาก็เพราะว่าอีกสองวันข้างหน้าจะเป็นวันครบรอบแต่งงาน 25 ปี ของพ่อกับแม่และทุกๆปีพ่อของเธอก็มักจะโทรมาหาเธอเพื่อให้เธอช่วยเลือกของขวัญให้ภรรยาของเขาอยู่เสมอ และปีนี้ก็เช่นกัน...