“ภีมะจริงๆด้วย” สายตาไร้ความรู้สึกชำเลืองมองไปตามเสียงที่บ่งบอกถึงความดีใจ
“ลัดลดา”
“ดีใจจังที่คุณชายภีมะผู้เยือกเย็นจำกันได้”
“ในชีวิตฉัน เธอเป็นผู้หญิงคนแรกและคนเดียวที่เคยได้รับอนุญาตเข้าใกล้ได้ในระยะห่างสองเมตร” ภีมะพูดพร้อมใช้สายตาเตือนลัดลดาที่เข้ามาใกล้เขามากเกินไป
“โตแล้วยังขี้โรคอีกเหรอ” สำหรับลัดลดาเธอเข้าใจมาตลอดว่าภีมะร่างกายอ่อนแอ ตอนที่เห็นภีมะตอนเด็กๆ เขาต้องอยู่ในห้องกักเชื้อบ่อยๆ และถูกห้ามแตะเนื้อตัวเขา เพราะเขาไม่ค่อยสบาย ซึ่งตลอดเวลาหลายปีตอนนั้นภีมะก็เป็นแบบนั้นจริงๆ ใบหน้าเขาซีดเซียว เหมือนต้องทนกับความเจ็บปวดตลอดเวลา
“หุบปาก” พรึ่บ ลัดลดาทรุดนั่งลงที่โต๊ะเดียวกันแต่รักษาระยะห่างอย่างรู้ดีว่าภีมะเป็นคนแบบไหน แต่แล้วภีมะก็หันไปมองลัดลดาเต็มตา
“ภีมะ มองแบบนี้หมายความว่ายังไง”
“คู่หมั้นเธอกลับมาแล้วนะ” ลัดลดาเปลี่ยนสีหน้าทันที “หยุด” เสียงภีมะดังขึ้นเมื่อลัดลดากำล
