“เดี๋ยว” แต่เมื่อณิชากำลังจะเดินห่างไปเมื่อได้รับอิสระ “หอมแก้มปลอบใจพี่ก่อน” ณิชายิ้มและพยักหน้า ภีมะโน้มตัวลงต่ำมากขึ้นพร้อมๆกับที่ณิชาเขย่งเท้าเพื่อหอมแก้มเขา !!!! แต่จู่ๆ ณิชาก็หยุด ดวงตาเบิกกว้าง
กรี๊ดดดด เสียงกรีดร้องพร้อมดวงตาปิดสนิทและเธอก็หมดสติ ภีมะรับร่างเธอไว้อย่างรวดเร็ว เขาไม่ได้ตั้งใจให้เธอตกใจ ภีมะจึงเร่งฝีเท้าพาเธอกลับไปที่เตียง
“ณิชา” เขาเรียกเธอ แต่เธอไม่ตื่นไม่มีการตอบสนองใดๆ ภีมะจึงเดินไปในห้องน้ำอีกครั้ง คราวนี้เขาออกมาโดยสวมเสื้อคลุมและในมือมีผ้าขนหนูเปียกน้ำมาด้วย เขากลับไปซับใบหน้าให้กับณิชาอย่างอ่อนโยน ภีมะไม่ได้แปลกใจหรือตกใจกับอาการตกใจที่ณิชาเป็นอยู่ แม้แต่พี่รัสที่เข้มแข็งยังร้องและผงะตกใจมาแล้วตอนที่ได้เห็น
ณิชาค่อยๆเริ่มรู้สึกตัว เมื่อเวลาผ่านไปสักพัก ภีมะอยู่ตรงหน้าเธอ ดวงตากลมกลอกไปมาเหมือนเธอกำลังคิดทบทวนว่าสิ่งที่เห็นเมื่อสักครู่คืออะไร เรื่องจริงห
