ถึงจะเป็นคนพูดเองว่า จะเป็นคนตัดใจ เอาเข้าจริงๆเจ็บจนบอกไม่ถูกเลยแฮะ มันจุกอะ เราเองสำคัญตัวผิดมาตลอดเลย
“ ลูน่ารอพี่ก่อน “
นอกจากฉันจะไม่รอแล้ว ฉันยังรีบวิ่งไปให้ถึงบ้านแม่ให้เร็วที่สุด เพราะไม่อยากฟังเค้าพูดอะไรแล้ว ฉันไม่อยากรู้อะไรอีกแล้ว มันชัดเจนมากพอแล้วอะ พอมาถึงบ้านแม่ ฉันวิ่งไปหลบหลังลุงซันทันที เพราะรู้พี่ต้นกล้าเกรงใจลุงซันมาก คงไม่กล้ามายุ่งกับฉันอีกแน่
“ ลูน่า ฟังพี่ก่อน “
ฉันยังคงหลบหลังลุงซันแบบนั้น จนแม่ต้องเดินออกมาจากครัว
“ พ่อกล้ามีอะไรรึเปล่า “ แม่ฉันถามด้วยความสงสัย
“ เอ่อคือ..ไม่มีอะไรครับ “
“ ดีแล้วไปเรียกเพื่อนมากินข้าวดีกว่า ใกล้เสร็จแล้วล่ะลูก “ แม่ยิ้มให้พี่ต้นกล้าบางๆ
แม่ฉันนี่ใจดีไปกับทุกคนจริงๆ
“ ครับ “ พี่ต้นกล้าเดินหน้าเจือนๆออกไป
เมื่อพี่ต้นกล้าเดินลับสายตา แม่ก็ยิงคำถามใส่ฉันทันที
“ มีอะไร เกิดอะไรขึ้น “ แม่ถามฉันอย่างคนที่เป็นห่วง
“ ไม่มีอะไร
