ตอนที่ 5 อย่ามาตีเนียน
734 Words
ตอนที่ 5 อย่ามาตีเนียน
บรรยากาศในร้านชาบูดูจะครึกครื้นเป็นพิเศษ เมื่อมีหนุ่มหล่อมาขอร่วมโต๊ะด้วย จากที่เคยกินกันแบบยัด ๆ ให้คุ้มกับค่าชาบูแบบบุฟเฟ่ต์ 219 บาท แต่พอมีพวกหนุ่มหล่อมานั่งใกล้ บรรดาเพื่อนสาวของสมายด์ ต่างก็พากันคีพลุคเก็บอาการเรียบร้อยมากกว่าจะสวาปามอย่างที่เคยเป็น ก็นะของแบบนี้ก็ต้องมีคีพลุคกันนิดนึง
เห็นจะมีที่ก็แต่สมายด์ที่นั่งหน้างอเป็นตูด เพราะนอกจากจะทำตัวไม่ถูก เมื่อถูกรุ่นพี่จอมหื่นที่ชื่อคินน์มานั่งใกล้ มิหนำซ้ำเขายังเอาแต่หันมาจ้องมองเธอไม่วางตา ซ้ำยังคอยคีบโน้นคีบนี้อย่างเอาใจ
เอาเถอะต่อให้เขาจะทำแบบนี้แต่ความหล่อก็ไม่ได้ช่วยอะไรเพราะเสียงที่ได้ยินจากในห้องน้ำมันยังหลอนติดหูของเธออยู่ดี
“ว่าแต่ปิดเทอมแล้วพวกน้อง ๆ มีแพลนจะไปเที่ยวที่ไหนกันไหมครับ” หนึ่งในสี่หนุ่มหล่อที่ชื่อกายเอ่ยขึ้น
“ก็มีคุย ๆ กันว่าจะหางานพิเศษทำกันดูค่ะ อย่างน้อยเปิดเทอมจะได้มีเงินใช้กันไม่ต้องลำบากพ่อแม่” มินิเป็นคนที่ชิงตอบ “ทำไมคะจะชวนพวกเราไปเที่ยวเหรอ”
“ใช่เลย เดาเก่งนะเนี่ยเรา พี่ก็นึกว่าจะไม่ได้ทำอะไรไม่งั้นจะชวนไปเที่ยวทะเล บ้านไอ้คินน์เพื่อนพี่มันมีรีสอร์ตอยู่ ใช่ไหมวะไอ้คินน์”
“อืม ไปไหมล่ะ ไปกันเลยทุกคน” คินน์ตอบยิ้ม ๆ แต่เหมือนว่าเขายังพูดไม่ทันจบดี สมายด์ก็รีบพูดแทรกขึ้นมาก่อน
“เอาไว้พวกพี่ไปชวนคนอื่นเถอะค่ะ พวกเราไม่ชอบไปเที่ยวไหนกับคนแปลกหน้า”
สมายด์ไม่เลิกตั้งแง่ ก็นะใครลองมาเจอเหตุการณ์แบบเธอทำยังไงก็คิดดีไปไม่ได้ ที่สำคัญคืออะไรก่อน ตอนเรียนมาทั้งเทอมแทบไม่เคยเดินสวนกันเพราะเรียนอยู่คนละคณะ ยิ่งมหาวิทยาลัยออกจะกว้างขวางโอกาสจะเจอกันแทบเป็นศูนย์ แถมไม่เคยได้คุยกัน ไม่เคยได้รู้จักกัน แต่พวกรุ่นพี่กลุ่มนี้กลับตีเนียนทักทายจนเหมือนกับรู้จักกันมาแล้วสักสิบชาติ ดูแล้วก็คงจะเป็นเสือผู้หญิงกันทั้งแก้งค์ สมายด์อดไม่ได้ที่จะนึกตำหนิอยู่ในใจ
“มายด์ แกนี่ก็เสียมารยาทกับคนที่ใจดีเอาเก็บโทรศัพท์มาคืนแกเนาะ”
มิยาบ่นก่อนหันมายิ้มให้รุ่นพี่คินน์ ซึ่งดูท่าเธอน่าจะถูกชะตากับเขาตั้งแต่แรก
“นั่นสิครับ เหมือนเพื่อนเราจะไม่ชอบหน้าพี่นะ”
ใบหน้าเลิกคิ้วเข้มมองหน้าสมายด์คล้ายยั่วประสาท ท่าทางเหมือนสะใจเล็ก ๆ ว่าแม้แต่เพื่อนสนิทของเธอก็ยังเลือกเข้าข้างเขา
สมายด์ฮึบสูดลมหายใจ พยายามเก็บอาการ เอาวะ ยังไงก็ขอให้ได้โทรศัพท์ก่อนสิน่า
“ก็ไหนล่ะโทรศัพท์ ไม่เห็นพี่จะคืนสักที”
“พี่บอกแล้วไงครับว่าจะคืนให้ตอนกลับ”
คนยั่วประสาทก็คือคนยั่วประสาทวันยังค่ำ สมายด์เม้มฝีปากบางเพราะเริ่มโมโห ไอ้ที่โมโหนี่ไม่ใช่อะไรนะ เพราะเธอไม่รู้ต่อกรกับคนตรงหน้ายังไงดีมากกว่า
“งั้นพวกแก ฉันขอกลับบ้านก่อนได้ป่าววะ เหมือนจะรู้สึกปวดท้อง อาหารน่าจะเป็นพิษ” สมายด์จงใจย้ำคำว่า เป็นพิษ ใส่คนหน้าหล่อที่ยังคงยิ้มขำที่ได้ปั่นหัวเธอ
“อะไรกันแก ยังกินไม่ครบชั่วโมงเลย แต่เอาดิแกจะกลับพวกเราก็กลับด้วย”
“ไม่ต้อง ๆ พวกแกกินกันต่อเลย ฉันแค่อยากกลับก่อน เอานี่พันหนึ่งจ่ายให้พวกพี่สี่คนนี้ด้วย”
สมายด์ทำท่าจะล้วงเงินในกระเป๋ามาส่งให้กับเพื่อน แต่เหมือนจะช้ากว่ารุ่นพี่คินน์ ที่ตั้งใจหยิบเงินออกมาสามพันแล้วยื่นส่งให้กับมิยาตัดหน้าเธอ
“อะ มือนี้พี่เลี้ยงเอง ส่วนเราเดี๋ยวพี่ไปส่ง”
เฮือก!! ว่าอะไรนะ!!!
- Writer
