เลี้ยงรักด้วยแค้น

เธอนั้น...เป็นของฉันคนเดียว 1/2

บ่ายแก่ๆดวงอาทิตย์เริ่มคล้อยต่ำลงแสงสีส้มสาดส่องไปทั่วไร่อาบยอดชาจนเป็นสีทองอร่าม วันนี้การินจัดการเรื่องเอกสารต่างๆ อยู่บ้าน เขาอนุญาตให้พิมพ์กานต์พักอยู่บ้านเหมือนกันแต่เธอก็ไม่ได้พักได้แต่ไปขลุกอยู่กับป้าชื่นในครัว

เงยหน้าจากเอกสารมากมายก็บ่ายกว่าแล้ว

‘ไปว่ายน้ำยืดเส้นยืดสายซะหน่อยดีกว่า’ การินลุกขึ้นบิดตัวไปมาเพราะนั่งอยู่กับโต๊ะนานจนรู้สึกเมื่อยขบไปทั้งตัว

สระว่ายน้ำอยู่ในโซนสวนหลังบ้าน ซึ่งสวนหลังบ้านที่ว่านั้นกินพื้นที่ 2 ไร่เศษตกแต่งเป็นสวนสวยสไตล์ชนบทอังกฤษเต็มไปด้วยต้นไม้ดอกไม้ชื่นตาชื่นใจ จากด้านหลังบ้านเดินตามทางเดินปูด้วยหินจะมีต้นสนเรียงขนานไปเรื่อยๆจนถึงประตูเหล็กดัดโค้งสวยแบบอังกฤษซึ่งหลังประตูนั้นเป็นพื้นที่ส่วนตัวสำหรับการินและเพื่อนๆคนสนิทเท่านั้น สวนถูกจัดแต่งไว้ให้เหมือนกับธรรมชาติสร้างขึ้นเอง ดอกไม้ต้นไม้ทุกต้นอยู่ในตำแหน่งที่เหมาะเจาะแข่งกันชูช่อเบ่งบานสร้างสีสันสดใสทั้งไม้หอมแบบไทยๆก็ส่งกลิ่นหอมจรุงใจ กลางสวนมีซุ้มศาลาทรงกลมสีขาวขนาดใหญ่ เวลาว่างการินชอบมานั่งเล่นชมสวนที่ซุ้มศาลานี้มาก

ผ่านสวนสวยไปเป็นอาคารทรงโมเดิร์นสองชั้นที่สร้างด้วยไม้สนต่างประเทศแสงแดดยามบ่ายส่องผ่านระแนงไม้ชั้นล่างเกิดเป็นภาพที่ดูอบอุ่นทั้งๆที่อากาศเริ่มหนาวเย็น ชั้นล่างเปิดโล่งมีบาร์เครื่องดื่ม, ชุดโซฟา, ชุดโต๊ะทานอาหาร, แพนทรีเตรียมอาหารเล็กๆ , เตาบาร์บีคิวสำหรับปาร์ตี้ เดินทะลุอาคารไปอีกด้านเป็นสระว่ายน้ำแบบขอบน้ำล้นที่มองเห็นวิวภูเขาแบบพาโนรามา ด้านข้างสระว่ายน้ำเป็นห้องอบซาวน่าขนาดใหญ่

การินชอบมาว่ายน้ำบ่อยๆ นอกจากได้ออกกำลังกายดีต่อสุขภาพแล้วเขายังรู้สึกดีทุกครั้งที่ได้มาลอยคอในสระมองดูเทือกเขาที่รายล้อมอยู่ตรงหน้า มันทำให้เขารู้สึกสงบและผ่อนคลาย และในบางครั้งเขาก็ใช้เวลาอยู่ที่นี่นานพอดูเพราะชั้นสองเป็นยิมที่มีเครื่องเล่นทุกอย่างเหมือนยิมอื่นๆ ซึ่งเป็นที่มาของหุ่นงามๆและซิกแพคที่หน้าท้องอันเซ็กซี่ อีกฟากนึงของอาคารเป็นห้องจากูซซี่ซึ่งกั้นด้วยกระจกบานใหญ่เห็นวิวแบบพาโนรามาเช่นกัน เรียกว่าครบครันเหมือนคลับสโมสรดีๆที่ต้องจ่ายเมมเบอร์กันปีละเป็นแสนเลยทีเดียว

การินกระโดดลงสระซึ่งเป็นสระแบบปรับอุณหภูมิถึงแม้อากาศจะเย็นแต่น้ำในสระก็อุ่นสบาย เขาว่ายไปกลับเกือบสิบเที่ยวตามความยาวของสระพอให้รู้สึกเหนื่อยแล้วก็ปล่อยลอยตัวสบายๆมองท้องฟ้าที่เริ่มทอแสงอาทิตย์อัสดง ท้องฟ้าช่างกว้างใหญ่จนเขารู้สึกว่าตัวเล็กนิดเดียว การินดื่มด่ำกับความสงบเงียบแสนงามที่ธรรมชาติมอบให้จนดวงอาทิตย์เกือบจะลับขอบฟ้า ระบบไฟฟ้าอัตโนมัติทำงานเมื่อภายนอกเริ่มมืดลงแสงสีนวลตาสว่างไสว แสงไฟใต้สระว่ายน้ำส่องประกายสีฟ้าใสมองเห็นพื้นด้านล่าง

ชายหนุ่มขึ้นจากสระสวมเสื้อคลุมหนานุ่มให้ความอบอุ่นนั่งชมวิวอยู่ข้างขอบสระจิบไวน์ที่เลือกมาอย่างสบายอารมณ์เหมือนทุกๆครั้ง แต่ครั้งนี้เขากลับครุ่นคิดว่าถ้าหากจะมีใครอีกสักคนมานั่งจิบไวน์เป็นเพื่อนด้วยคงจะดีไม่น้อย เสียงหวานๆนุ่มนวลเรียกชื่อเขา..พี่ริน ลอยมาในภวังค์พร้อมๆกับใบหน้าเรียวสวยดวงตากลมโตที่เขาอยากจะเห็นในทุกๆเช้าที่เขาลืมตาตื่น

‘มันก็แค่ความเคยชินเท่านั้นแหละ ถ้าตื่นมาแล้วไม่เห็นก็แสดงว่าคนปลุกละเลยหน้าที่น่ะสิ’ การินเฉไฉบอกตัวเอง

“พี่รินคะ..” เสียงหวานๆแว่วมาเบาๆในโสตประสาท

‘ใช่..เรียกแบบนี้แหละ’ การินยังเคลิบเคลิ้มกับบรรยากาศ

“พี่รินคะ..” เสียงนั้นเริ่มดังขึ้น

‘เอ๊ะ!? ..’ การินหันขวับ

“พิมพ์กานต์? เธอมาทำอะไรที่นี่” สีหน้าแปลกใจนิดๆและรอยยิ้มมุมปากที่พยายามซ่อนไว้

“พิมพ์ขอโทษที่มารบกวนพี่รินค่ะ พิมพ์เห็นว่าเย็นมากแล้วพี่รินยังไม่ไปทานอาหารพิมพ์เลยถือวิสาสะเอาอาหารมาให้พี่รินทานที่นี่ค่ะ”

“ใครบอกว่าฉันอยู่ที่นี่”

“ป้าชื่นบอกค่ะ” พิมพ์กานต์บอกพลางหยิบกล่องอาหารต่างๆออกมาวางเรียงบนโต๊ะ

“ไม่เห็นต้องยุ่งยากเลย เดี๋ยวฉันก็จะกลับเข้าบ้านอยู่แล้ว”

“พิมพ์เพิ่งทำเสร็จร้อนๆเลยค่ะ อยากให้พี่รินทานเลยเย็นแล้วจะไม่อร่อยนะคะ” มือเล็กๆยังสาละวนกับการจัดอาหารใส่จานซึ่งอยู่ในตู้ด้านข้าง

“มีอะไรกินมั่งล่ะ” เสียงถามเรื่อยๆเหมือนไม่สนใจแต่การินก็ถือแก้วไวน์ลุกมาดู

“มีกุ้งย่างพริกไทดำ สปาเก็ตตี้ผัดพริกแห้งหมูย่าง ซุปหัวหอมแล้วก็ซีซาร์สลัดค่ะ อ้อ! ของหวานมีพายสตอเบอรี่ด้วยค่ะ หลานป้าชื่นเอาสตอเบอรี่มาฝากเยอะเลยค่ะแต่มันเพิ่งออกรุ่นแรกยังเปรี้ยวอยู่ ป้าชื่นจะเก็บไว้ทำแยมพิมพ์ขอแบ่งมาทำใส้พายนิดหน่อยเปรี้ยวๆดีกำลังอร่อยเลยค่ะ” พิมพ์กานต์ยิ้มแย้มอธิบายเสียงแจ้ว

“ทำเองหมดเลยเหรอ” การินมายืนดูอาหารบนโต๊ะที่กำลังส่งกลิ่นหอมยั่วยวนน้ำย่อยในกระเพาะ

“ป้าชื่นช่วยด้วยค่ะ นอกจากนี่แล้วพิมพ์ยังอบขนมปังแล้วก็เค้กแครอทไว้ด้วยค่ะ เอาไว้ให้พี่รินทานกับกาแฟตอนเช้าเผื่อพี่รินจะเบื่อเบรคฟาสต์แบบเดิมๆ ”

“จะทำอะไรนักหนา ฉันให้เธอพักไม่ใช่เหรอ” การินนั่งลงบนเก้าอี้อัตโนมัติเมื่อพิมพ์กานต์จัดจานแบ่งมาวางให้ตรงหน้า

“ที่ทำนี่ก็พักไงคะ พิมพ์ชอบทำค่ะ อยู่โน่นวันหยุดพิมพ์กับพี่ขวัญก็ช่วยกันทำอะไรแบบนี้บ่อยๆค่ะ ถ้าอยากทานขนมปังขนมอบต่างๆหรืออาหารฝรั่งพิมพ์จะเป็นคนทำ ส่วนถ้าอยากทานอาหารไทยๆพี่ขวัญจะทำให้ทานค่ะเพราะพิมพ์ไม่ค่อยถนัด คือ..จะว่าไม่เคยทำเลยจะดีกว่าค่ะเลยไม่รู้ว่าจะต้องทำอะไรยังไง พี่ขวัญจะถนัดกว่าค่ะ”

“ซื้อเค้ากินไม่ง่ายกว่ารึไง จะต้องมานั่งอบขนมปังเองทำไม” การินจิบไวน์รออาหารที่จัดเกือบเสร็จแล้ว

“มันเป็นสิ่งสร้างสัมพันธ์ภาพที่ดีอย่างนึงนะคะการทำอาหารกับคนในครอบครัวเนี่ย อาจจะดีหรือไม่ดี..อาจจะอร่อยหรือไม่อร่อย.. แต่สิ่งที่ได้มากกว่าความอร่อยคือความใกล้ชิดสนิทสนมและความภูมิใจค่ะ ไปแรกๆพิมพ์จะไม่ค่อยพูดค่อยจาเพราะคิดถึงแม่มาก พี่ขวัญลงทุนไปซื้อเตาอบใหม่ซื้ออุปกรณ์เบเกอรี่มาใหม่แล้วก็เปิดคลิปในยูทูปชวนพิมพ์หัดทำกัน มันสนุกมากๆเลยค่ะครัวเละไปหมดเลย ฮะฮะฮะ.. หลังจากนั้นพิมพ์ก็จะหัดทำเรื่อยๆเวลาว่าง พี่ขวัญก็จะคอยช่วยทุกครั้ง แต่บางครั้งเธอขี้เกียจก็แค่นั่งคุยกับพิมพ์ในครัวแค่นี้ก็หายเหงาแล้วค่ะ จนถึงตอนนี้พิมพ์ว่าฝีมือคงพอทานได้แล้ว พี่รินลองทานดูนะคะ” พิมพ์กานต์ตักสปาเก็ตตี้ใส่จานให้ชายหนุ่ม

การินฟังสาวน้อยเล่าเจื้อยแจ้วยิ้มแย้มแต่ก็สะดุดใจนิดๆกับคำว่า คิดถึงแม่มาก ของเธอ แต่ก็เพียงนิดเดียวเท่านั้น ความแค้นยังคงสะสมอยู่ทุกอณูในเส้นเลือดที่ไหลเวียนอยู่ในตัว ความทุกข์ของเขายังไม่ได้หายไปเพียงแค่บรรเทาเบาบางลงบ้างเท่านั้น แม่ยังจำเขาไม่ได้...พ่อก็ไม่มีวันฟื้นคืน...ทุกอย่างยังแตกสลายอยู่ในความทรงจำ ถ้าเพียงแต่พิมพ์กานต์ไม่ใช่พิมพ์กานต์ในแบบที่เป็นอยู่นี้เขาคงฉีกเธอเป็นชิ้นๆไปนานแล้ว

ใช่..เพราะพิมพ์กานต์เป็นแบบที่เธอเป็น..หัวใจหินของเขาจึงหวั่นไหว

“อื้อ...อร่อยใช้ได้” การินเอ่ยชมเมื่อตักสปาเก็ตตี้ใส่ปาก

“เหรอคะ ดีใจจังที่พี่รินชอบ” พิมพ์กานต์ยิ้มแป้น

“แล้วถ้าเกิดฉันบอกว่าไม่อร่อยล่ะ เธอจะทำยังไง”

“พิมพ์ก็จะได้ปรับปรุงไงคะ พี่รินชอบยังไงก็บอกได้ค่ะ”

“งั้นเหรอ?” การินกระดกไวน์ที่เหลือตาเป็นประกาย

“ค่ะ ชอบแบบรสจัดกว่านี้ เผ็ดกว่านี้ หรือจืดกว่านี้ก็บอกได้ค่ะ” พิมพ์กานต์กระตือรือร้นบอก

“ฉันชอบรสชาติแบบนี้..” ขาดคำการินผุดลุกขึ้นชะโงกตัวข้ามโต๊ะจูบปากคนช่างจำนรรจา ลิ้นร้อนๆลมหายใจเจือกลิ่นไวน์แทรกลึกรุกเร้าไปทั่วโพรงปากอิ่มอย่างไม่ทันตั้งตัว

“อื๊อ! ..” พิมพ์กานต์โดนจู่โจมด้วยจูบร้อนแรงจนหน้าแหงนหงายไปข้างหลังมีมือใหญ่ข้างนึงประคองใบหน้างามไว้

การินเริ่มร้อนรุ่มเพียงแค่แตะกลีบปากอิ่ม มือข้างนึงยันโต๊ะไว้อีกข้างประคองท้ายทอยเชลยสาวคนสวยดึงเข้าหาริมฝีปากสอดลิ้นลึกระรัวจนได้ยินเสียงหอบหายใจกระเส่า เขาเผยอตาดูเห็นใบหน้างามๆในระยะประชิด ดวงตาโตหลับพริ้มขนตายาวหนาทาบทับอยู่กับโหนกแก้ม จมูกโด่งรั้นแก้มแดงใสเพราะเลือดสาวในกายพลุ่งพล่าน และลิ้นนุ่มๆของเธอก็กำลังดุนดันอยู่กับลิ้นร้อนๆของเขา การินหลับตาลงอีกครั้งพร้อมจูบที่ดุดันร้อนแรงแทบจะกลืนกินก่อนที่จะปล่อยมือจากเธอด้วยความเสียดาย

“กินต่อเถอะ เดี๋ยวอาหารจะเย็นซะหมด” การินพยายามพูดเสียงเรียบแต่ก็ยากเย็น เลือดในกายของเขามันร้อนรุ่มไปหมด เขาอยากได้เธอจนแทบขาดใจแล้วแต่คงไม่ใช่ที่โต๊ะอาหารนี่แน่ๆ

“คะ..ค่ะ..” พิมพ์กานต์รับคำเสียงกระท่อนกระแท่นก้มหน้าก้มตาตักอาหารเข้าปาก อารมณ์ของเธอกระเจิดกระเจิงเพราะจูบจากเขาไปหมดแล้ว

การินนั่งมองมือเรียวสั่นน้อยๆยื่นมาตักอาหาร แก้มเธอแดงจนถึงใบหูปากอิ่มแดงเจ่อเพราะจูบจากเขา และกิริยาหอบหายใจของเธอทำให้เขาสั่งเสียงเข้ม

“กินเร็วเข้า กินเสร็จแล้วฉันจะขึ้นไปแช่น้ำอุ่นสักหน่อยก่อนเข้าบ้าน” การินแทบจะกินอะไรไม่อร่อยซะแล้วแต่ก็รีบฝืนกินไปจนเกือบหมดจาน

“พิมพ์อิ่มแล้วค่ะ พิมพ์ไปเตรียมน้ำอุ่นให้พี่รินนะคะ” พิมพ์กานต์กินสลัดจานเล็กหมดก็รีบขอตัวไปจัดการน้ำอุ่นให้เขาทันที เธออยากทำให้เสร็จๆให้เขานอนแช่น้ำเธอจะได้รีบเก็บของเข้าบ้านเพราะรู้สึกกระวนกระวายแปลกๆ อยากเปิดน้ำฝักบัวแรงๆ อาบให้สบายตัวเหมือนกัน