เฮ้ยๆ อย่าทำอย่างงี้สิ เงียบแบบนี้ฉันใจคอไม่ดีเลยนะ
“พี่เซ้นส์! อย่าเงียบสิ พี่เงียบแบบนี้หนูกลัวนะ” ฉันกะพริบตาปริบๆ ร้องขอความเห็นใจจากพี่เซ้นส์ เขามองหน้าฉันอย่างตึงเครียดอยู่ครู่นึงก่อนจะหลุดหัวเราะ
“จะว่าอะไร ก็บอกให้พี่มาสู่ขอหนูอ่ะดิ”
โธ่เอ๊ย! แล้วเงียบทำไมให้ฉันเสียขวัญวะ เดี๋ยวก็งอนซะหรอก ฮึ่ย!
“แค่นั้นเหรอ?”
“จริงๆ มันก็ยาวอะแหละ แม่พี่บ่นจนหูชา พ่อก็ไมได้ว่าอะไรมาก เพราะแม่บ่นไปแล้ว”
เฮ้อ พอพี่เซ้นส์พูดถึงพ่อแล้วฉันก็เศร้า เพราะพ่อยังไม่คุยกับฉันเลยตั้งแต่วันนั้น เขาคงโกรธฉันมาก ดีแค่ไหนแล้วที่พ่อไม่หยิบปืนมากระแทกหน้าจนหัวหลุด
“เฮ้อ เหนื่อยจัง” ฉันพ่นลมหายใจยาวๆ แล้วเซไปซบอีพี่เซ้นส์อย่างเนียนๆ ดมกลิ่นหอมๆ ของเขาหวังจะให้แฮปปี้ขึ้น
“เอาน่า เดี๋ยววันนี้เราไปบ้านพี่นะ” พี่เซ้นส์ว่าก่อนจะจับมือฉันข้างนึงแล้วใช้อีกข้างลูบหัวอย่างเอ็นดู ฉันงอแงอยู่ครู่นึงแล้วหันไปมองคนตัวสูง
