6.ตั้งสติ
1355 Words
เซียร่าอยากจะให้ตอนนี้มีกระดาษหรือว่าปากกาขนนกจริงๆ เพราะเธอจะได้จดรายละเอียดเกี่ยวกับเรื่องของแวร์บีสต์เอาไว้
“ข้าอาจจะต้องใช้เวลาสักหน่อยในการทำความเข้าใจเจ้า..และแวร์บีสต์ทุกคน”
เกรเทลหรี่ตามองเซียร่า
“ข้าคิดว่า ข้ามองเห็นแววตาที่สั่นไหวของเจ้านะเซียร่า เจ้ากำลังมีความรักอย่างนั้นเหรอ?”
เพอร่าเลิกคิ้วมองเซียร่า ในขณะที่ตัวเธอเองกลับยกมือขึ้นมาปิดปากโดยไม่รู้ตัว
“จะเรียกว่ามีความรักมันก็ ไม่เชิงว่าเป็นแบบนั้น แค่แอบชอบน่าจะถูกต้องกว่า”
เพอร่ายกยิ้ม ดูเหมือนว่าเธอจะพอเดาได้ว่าใครกันที่เซียร่านั้นแอบชอบ
“เจ้าควรเตรียมใจเอาไว้เซียร่าเพราะไม่ว่าแวร์บีสต์สาวๆพยายามเข้าหาท่านเจ้าป่ามากแค่ไหน แต่ทว่าเขากลับไม่สนใจใครเลย หากเป็นสิงโตตัวนั้นบางทีเจ้าอาจจะต้องใช้ความพยายามมากพอสมควรเลยล่ะ”
ใบหน้าของเซียร่าขึ้นเป็นสีชมพูระเรื่อ ในขณะที่เธอกำลังพูดคุยกับสตรีทั้งสองอยู่ เสียงกลองและเสียงเป่างาช้างก็ดังขึ้นมา เพอร่าหันไปมองตามต้นเสียงก็พบขบวนของพวกบุรุษที่กำลังเดินทางกลับมาที่หมู่บ้าน
ฤดูล่าสัตว์สิ้นสุดลงแล้วและพี่ชายของเธอน่าจะกำลังเดินทางกลับมา
“พวกเขากลับมาแล้ว ใจเย็นๆ สาวน้อยเพราะว่าเจ้ายังไม่เห็นพี่ชายของข้า เจ้าก็เลยหวั่นไหวไปกับสิงโตตัวนั้น..หนุ่มๆ ในหมู่บ้านเดินทางกลับมาแล้ว ให้เรื่องความหวั่นไหวเป็นเรื่องของอนาคตเถอะ”
ถึงจะไม่แน่ใจในคำพูดของเพอร่าสักเท่าไหร่นัก แต่ทว่าเมื่อดวงตาทั้งสองข้างของเธอมองไปที่ลานกว้างของหมู่บ้าน มันก็ทำให้เธอเข้าใจได้อย่างถ่องแท้
ชายหนุ่มมากมายกำลังเดินทางไปยังที่นั่นและ..พวกเขาต่างก็นุ่มผ้าผื่นเดียวดังเช่นที่ท่านลีโอใส่แถมกล้ามท้องของแต่ละคนก็ชวนให้เธอรู้สึกร้อนๆ ที่ใบหน้า
ชนชั้นสูงมีกฎแสนเคร่งครัดเรื่องการสวมใส่เสื้อผ้า และทุกส่วนของร่างกายจะต้องปิดให้มิดชิดทั้งบุรุษและสตรี เธอเคยชินกับทั้งคำสอนและที่คฤหาสน์แลนด์ทุกคนเป็นเช่นนั้น
เธอไม่เคยเห็นร่างกายที่สวยงามของใครที่มากมายขนาดนี้มาก่อนเลยจริงๆ
“ข้าคงจะต้องไปหาพี่ชายก่อน เจ้าอยากจะเดินไปกับข้าไหม”
เซียร่าส่ายหน้าเพราะว่าเธอเจ็บขาจึงไม่อยากจะให้เพอร่าพาเธอไปเป็นภาระ เธอขอนั่งมอง (กล้ามท้อง) จากที่ไกลๆ เช่นนี้ดีกว่า
ทั้งที่เซียร่าตั้งใจจะนั่งมองเงียบๆ แต่ทุกสายตากลับจ้องมองมาที่เธอ..เป็นสายตาที่บอกไม่ถูกเหมือนกันเพราะมันเหมือนกับว่าเธอได้รับการกดดันมหาศาลจากสายตาพวกนั้น เซียร่าอยากจะลุกหนีแต่ทว่าเธอก็ไม่อาจจะลุกขึ้นอย่างรวดเร็วได้ดั่งใจ
เธอยื่นมือไปคว้าไม้เท้า แต่มันก็อยู่ไกลเกินกว่าจะเอื้อมถึง เพราะเมื่อครู่เพอร่านั่งข้างเธอและนางเผลอขยับไม้เท้าของเธอออกไปโดยไม่ทันได้ตั้งใจ
ในขณะที่เซียร่ากำลังพยายามเอื้อมมือไปหยิบไม้เท้าอยู่นั้น อยู่ๆ ก็มีมือจับไม้เท้าส่งมาให้เธอ เซียร่าเงยหน้าขึ้นไปมองก็เห็นเงาร่างขนาดใหญ่ของชายผู้หนึ่ง ดวงตาสีเขียวอ่อนของเขามองหน้าเธอด้วยแววตาที่อ่านไม่ออก
“ขอบคุณค่ะ..”
เธอยื่นมือไปรับไม้เท้าจากเขาแต่ทว่าเขากลับไม่ยอมปล่อยมือที่จับไม้เท้าออก มันเลยกลายเป็นภาพการยื้อแย่งไม้เท้าที่แสนจะแปลกตาสำหรับเพอร่า
“พึ่งรู้ว่าพี่ว่างมากขนาดมานั่งเล่นกับสหายคนใหม่ของข้า”
เพอร่ายื่นมือไปแย่งไม้เท้าออกมาจากมือของพี่ชายเธอก่อนจะส่งให้กับเซียร่า เธอรู้ดีว่าพี่ของเธอนั้นมีเจตนาเช่นไร เพราะว่าท่านคือเสือที่ชื่นชอบการกัดเนื้อของสตรี
“สหายคนใหม่? ไม่ยักรู้ว่าสหายของเจ้านั้นงดงามถึงเพียงนี้ เจ้าคิดผิดแล้วล่ะสาวน้อยที่มาคบกับแม่เสือสาวแสนโหดอย่างน้องข้า”
เซียร่าทำได้เพียงมองพี่น้องทั้งสองคนกำลังเถียงกัน
“อ่า คงจะเป็นเช่นนั้นเพราะว่าข้าชวนนางไปอยู่ที่บ้านของเรา พอดีว่านางไม่มีที่ไป แต่ในเมื่อพี่กล่าวออกมาเช่นนี้ เห็นทีว่านางจะไม่สามารถไปอยู่ที่บ้านเราได้เสียแล้ว..”
ไทเลอร์มองหน้าน้องสาวก่อนที่เขาจะยิ้มออกมา
“ข้าได้ลูกกวางมาด้วย และข้าได้สั่งให้อับบาลนำไปหมักเพื่อที่จะเอาไว้ย่างในตอนเย็น เจ้าควรไปเตรียมตัวเพื่อไปงานเลี้ยงฉลองสิ้นสุดฤดูล่าสัตว์ในเย็นวันนี้”
“อย่าเอาของกินมาล่อข้าเลยไม่ได้ผลหรอกค่ะ”
“ข้าไม่ได้พูดกับเจ้า ข้าบอกนางต่างหาก”
เพอร่าส่ายหน้าเบาๆ ก่อนจะประคองเพื่อให้เซียร่าลุกขึ้นมา
“นางบาดเจ็บและตอนนี้ยังต้องพักอาศัยที่บ้านของท่านเจ้าป่าอยู่ หากว่าพี่อยากให้นางไปด้วยเห็นทีว่าจะต้องมารับนางและขออนุญาตจากท่านเจ้าป่าเสียแล้ว”
เซียร่าก้มหน้าลงเพื่อกล่าวอำลาพี่ชายของเพอร่า ทว่าอยู่ๆ เขากลับยื่นมือมาจับมือของเธอเอาไว้ก่อนจะเดินเข้าประชิดเธอแล้วอุ้มเธอขึ้นมาจากพื้น
“ข้าจะพาเจ้าไปเอง พอดีช่วงนี้ข้าว่าง..”
เซียร่าพยายามมองหาเพอร่าเพื่อให้นางช่วยเหลือ แต่ทว่าเพอร่ากลับยักไหล่พร้อมกับโบกมือลา
“เปิดใจหน่อยสิเซียร่า..”
เพอร่ากล่าวออกมาโดยไม่มีเสียงแต่ทว่าเซียร่าก็สามารถอ่านปากของนางได้ชัดเจนว่านางกล่าวว่าอย่างไร เปิดใจอย่างนั้นหรือ?
แล้วนี่เขาจะพาเธอเดินไปที่ไหนกัน?
“เจ้าชื่ออะไรกัน”
“เซียร่าค่ะ”
“สงสัยใช่ไหมว่าข้าจะพาเจ้าไปไหน ทรมานมากใช่ไหมล่ะที่จะต้องอุดอู้อยู่แต่ในบ้าน ข้าเคยขาหักอยู่ครั้งหนึ่งมันเลวร้ายมากๆ สำหรับเสือ เพราะว่าข้าไม่สามารถออกไปวิ่งเล่นได้”
พอลองมองดูดีๆ เมื่อเขายิ้ม รอยยิ้มของเขามันเจิดจรัสราวกับแสงดวงตะวันเลย เขาอุ้มเธอมาสักพักก็เดินมาถึงสวนดอกไม้ ดอกไม้มากมายหลากหลายชนิดที่บางอย่างเธอมั่นใจว่าไม่เคยเห็นมาก่อนด้วยซ้ำ ไทเลอร์วางเธอลงบนพื้นหญ้าเพื่อให้เธอได้นั่งมองดอกไม้เหล่านั้นด้วยความใกล้ชิด
“สวยมากใช่ไหม?”
“ค่ะ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าดอกไม้พวกนี้จะเป็นดอกไม้ป่าที่เกิดและเติบโตขึ้นมาเอง”
ไม่มีร่องรอยของการปลูก ดอกไม้พวกนี้คือดอกไม้ที่งอกขึ้นมาเอง ดอกไม้สีม่วงดอกเล็กๆ และดอกไม้สีขาวที่แสนอ่อนโยน
เพราะว่าผู้หญิงและดอกไม้เป็นของคู่กันและเซียร่าคิดว่าพี่ชายของเพอร่านั้นอันตรายมากๆ เขาน่าจะมีประสบการณ์เกี่ยวกับการเข้าหาสตรีมากแน่ๆ
“วันนี้เป็นวันแรกที่ข้ามองว่าดอกไม้พวกนี้หม่นหมองลงไปเมื่อพวกมันอยู่เบื้องหน้าของเจ้า”
เซียร่ามั่นใจว่าใบหน้าของเธอมันจะต้องกำลังเห่อร้อนขึ้นมาแน่ๆ
“อ่า..ต้องขอบคุณท่านไทเลอร์ที่พาข้ามาที่นี่นะคะ”
“เรื่องนั้นไม่เป็นอะไรเลยเพราะว่าข้าเต็มใจ”
บางที..ในบางทีเธออาจจะต้องฝึกฝนเรื่องความหวั่นไหวให้มากกว่านี้เพราะว่าเธอจะเผลอใจหวั่นไหวกับทุกคนไม่ได้ เซียร่าตั้งสติหน่อยสิ!
- Writer
