เป้าหมายของฉันคือใด้เป็นภรรยาเจ้าป่า (ฮาเร็ม)

10.งู

เซียร่าปรายตามองหน้าเขาก่อนจะยกมือขึ้นมาเพื่อให้เขาเดินมาอุ้มเธอ การมีคนดูแลมันก็ดี แต่คงจะดีกว่านี้หากว่าเธอหายไวๆ

เธอหลับตาลงช้าๆ ก่อนจะซบใบหน้าลงบนไหล่กว้างของเขา ความอบอุ่นจากร่างกายของเขามันทำให้เธอไม่อยากจะปล่อยมือจากอ้อมแขนของเขาเลย แต่ทว่าเพราะระยะทางจากบ้านไปจนถึงลำธารมันใกล้กันมาก ทำให้เธอต้องจำยอมปล่อยมือออกจากร่างกายเขา

และมันก็เหมือนเดิมกับทุกครั้งเพราะว่าเขาวางเธอเอาไว้บนโขดหินก่อนจะเริ่มถอดผ้าที่พันเนินอกของเธอออกมา เซียร่าเริ่มเข้าใจว่าการมองเห็นเนินอกของสตรีนั้นอาจจะเป็นเรื่องธรรมดาของแวร์บีสต์ เพราะเมื่อวานที่เธอเข้าร่วมงานเลี้ยง สตรีบางคนก็แทบจะไม่ได้สวมอะไรปิดบังก้อนเนื้อนี้เลยด้วยซ้ำ

สิ่งที่ห้ามลืมอีกอย่างคือพวกเขาเป็นสัตว์ การกระทำบางอย่างเธอจะต้องทำใจยอมรับและปรับเปลี่ยนเพื่อที่จะได้เข้ากับพวกเขาได้ แต่ถึงอย่างนั้นการเดินออกจากบ้านโดยไม่มีอะไรปิดบังร่างกายก็ไม่ใช่สิ่งที่เธอจะทำอย่างแน่นอน

เมื่อเขาถอดผ้าที่ปิดบังความสวยงามของเนื้อขาวนวลทั้งสองออกมาแล้ว ลีโอก็อุ้มเธออีกครั้งเพื่อที่จะพาเธอลงไปนั่งในลำธาร แต่ทว่าเพราะร่างกายท่อนบนของเขาและเธอไม่มีอะไรมาคอยขวางกั้น มันทำให้ก้อนเนื้อนุ่มนิ่มนั่นกำลังแนบชิดไปกับร่างกายของเขา

ลีโอวางเธอลงอย่างรวดเร็วก่อนจะรีบเดินไปด้านหลังเพราะว่าเซียร่าในยามนี้สามารถถอดกระโปรงของเธอออกด้วยตัวเองได้แล้ว แขนของเธอดูเหมือนจะใกล้หายดี มีปัญหาแค่ตรงที่ขาเท่านั้น

เซียร่าถอดกระโปรงและกางเกงซับในออก เธอเอนหลังพิงกับโขดหินก่อนจะหลับตาลง เพราะว่านี่คือต้นลำธารและที่นี่คือบ้านของเจ้าป่า ทำให้ไม่ต้องมาคอยกังวลเรื่องที่ว่าจะมีใครเข้ามารบกวนเวลาอาบน้ำของเธอ

การแช่ตัวในน้ำที่ไหลผ่านร่างไปเช่นนี้มันทำให้อาการเมื่อยล้าและความเจ็บปวดพลันจางหายไป รู้สึกดีมากจริงๆ ที่ได้มาที่นี่

อย่างน้อย..ในตอนนี้เธอมีอิสระในการเลือกทางเดินชีวิตของตัวเองทั้งหมด ไม่ต้องทนเรียนในวิชาการปกครองหรือแม้แต่การเรียนมารยาท บนโต๊ะอาหารที่มีอาหารราวยี่สิบอย่างในคฤหาสน์แลนด์ไม่ได้ทานเข้าไปแล้วรู้สึกอร่อยเท่ากับเนื้อกวางย่างเมื่อวานเลย

อาจจะเป็นเพราะว่าในตอนที่อยู่คฤหาสน์แลนด์ เธอต้องนั่งทานข้าวเพียงคนเดียว ไม่ว่าจะมีอาหารมากมายหรือว่าเลิศรสมากแค่ไหนเธอจะต้องทานอาหารเหล่านั้นเพียงผู้เดียว และมีท่านอาจารย์มาคอยมองในยามที่เธอลงมือทานเพื่อให้คะแนนเรื่องมารยาทบนโต๊ะอาหาร

เธอเติบโตมาในคฤหาสน์ที่ร่ำรวยก็จริงแต่ทว่ามันคือความกดดันที่เธอเกลียดที่สุด! ขนาดอยู่ที่คฤหาสน์แลนด์เธอยังรู้สึกกดดันจนแทบจะหายใจไม่ออก แล้วหากว่าไปอยู่ในพระราชวัง..เธอจะไม่ตรอมใจตายอย่างนั้นหรือ

บอกตามตรงว่าความเจ็บปวดตามร่างกายในยามนี้ มันไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกเสียใจที่ตัดสินเลือกกระโดดลงมาจากรถม้าในวันนั้นเลยแม้แต่น้อย

นี่เป็นครั้งแรกที่เซียร่าคิดว่าเธอน่ะ..เลือกถูกแล้ว เธอเลือกได้ถูกต้องที่สุดและนี่คือชีวิตที่เธอต้องการมาโดยตลอดเลยใช้ชีวิตโดยไม่ต้องคิดอะไร สมหวังหรือว่าผิดหวังในเรื่องความรักบ้าง พอถึงตอนเย็นก็นั่งดื่มเหล้ากับเพื่อน พูดคุยเรื่องสัพเพเหระ..

ชีวิตที่เธอต้องการ มาอยู่ตรงหน้าแล้ว

ในขณะที่เซียร่ากำลังเพลิดเพลินอยู่กับการแช่น้ำก็มีมือมาโอบกอดเธอเอาไว้จากด้านหลัง เธอแหงนหน้าไปมองก่อนที่ริมฝีปากบางจะหยักยิ้มขึ้นมาเมื่อเห็นว่าคนที่ลงมาใหม่คือท่านลีโอ เขานั่งอยู่ด้านหลังของเธอและเมื่อมองดูดีๆ ก็จะเห็นว่าเขาไม่ได้สวมอะไรเลยเช่นกัน

เซียร่าพยายามเพ่งสายตามองแล้วแต่ทว่าเธอก็มองไม่เห็นเลยเพราะว่ากระแสน้ำค่อนข้างแรงทำให้เธอมองไม่เห็นส่วนที่อยู่ใต้น้ำของเขา

น้ำเย็นดี..และดีแล้วที่น้ำมันเย็น เพราะว่าบางส่วนของเขาในตอนนี้มันร้อนจนแทบจะลุกไหม้อยู่แล้ว นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาพาเธอมาอาบน้ำ อีกทั้งร่างกายทุกส่วนของเธอ เขาก็เคยมองเห็นมาแล้ว แต่ทว่า..นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ส่วนล่างมันตื่นขึ้นมา และเขาไม่อยากให้เธอเห็น..เขาที่อยู่ในสภาพแบบนั้น เขาจึงเดินลงมาแช่น้ำเพื่อให้จิตใจสงบลง เขาพยายามทำแบบนั้นถ้าเขาไม่เห็นงูพิษที่กำลังเลื้อยมาตามกระแสน้ำและมันกำลังจะพุ่งตรงเข้าไปหาเธอ เขาจึงจำเป็นต้องดึงเซียร่าให้ถอยห่างจากคมเขี้ยวของอสรพิษ…

เป็นอีกครั้งที่ร่างกายอันเปลือยเปล่าของเรากำลังแนบชิดกัน ทั้งที่ตั้งใจว่าจะลงมาเพื่อสงบสติอารมณ์ทว่ามันกลับทำให้อารมณ์และความปรารถนาของเขาพวยพุ่งออกมาอย่างฉุดไม่อยู่

“มีอะไรรึเปล่าคะท่านลีโอ?”

“มีงูอยู่ในลำธารและตอนนี้มันเลื้อยไปไกลแล้ว ตอนที่เจ้าอยู่ที่นี่ช่วยระวังงูพิษพวกนั้นด้วยนะ เพราะว่างูเป็นเพียงแวร์บีสต์ชนิดเดียวที่พวกมันไม่ฟังคำสั่งของข้า..”

เธอพยักหน้าเบาๆ

“แล้ว..ข้าจะรู้ได้ยังไงว่าใครคือแวร์บีสต์งูล่ะคะ”

“ดูไม่ยากเพราะว่างูนั้นขึ้นชื่อเรื่องความงดงาม ไม่ว่าจะตัวผู้หรือว่าตัวเมียภาพลักษณ์ภายนอกของพวกเขาล้วนแล้วแต่เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นมาเพื่อทำให้เราหลงใหลไปกับมัน..”

ฟังดูน่ากลัวแฮะอีกทั้งเธอไม่ชอบสัตว์มีพิษตัวลื่นๆ แบบงูอยู่แล้ว ตรงกันข้ามเลยเพราะว่างูคือสัตว์ที่เธอหวาดกลัวมากที่สุด หวังว่าคงจะไม่มีเหตุการณ์อะไรให้ต้องไปเข้าใกล้แวร์บีสต์งูพวกนั้นหรอกใช่ไหม

ในขณะที่เซียร่ากำลังตกอยู่ในห้วงความคิดและเธอกำลังหวาดกลัวสัตว์ที่ชื่อว่างูอยู่นั้น บางอย่างที่ทั้งแข็งและลื่นมันกำลังอิ่มแทงขาอ่อนของเธออยู่ เซียร่าตกใจจนกระโดดขึ้นมากอดคอของท่านลีโอเอาไว้

“ท่านลีโอคะ ข้าคิดว่าข้าเห็น..งูตัวนั้นที่ท่านว่า มันยังไม่ไปเลยค่ะ!”

เธอหลับตาพร้อมกับกอดเขาเอาไว้แน่น ส่วนลีโอเขายกมือขึ้นมาปิดหน้าตัวเองเอาไว้ด้วยความอับอาย

“มะ..ไม่ใช่หรอกเซียร่า นั่นไม่ใช่งูหรอก”

เธอขมวดคิ้วมองหน้าเขาก่อนจะก้มลงไปมองดีๆ เซียร่าพบว่าเจ้างูที่เธอกล่าวถึง ส่วนหางของมันมาจากหว่างขาของท่านลีโอ..

และเมื่อคิดได้ดังนั้นบวกกับอาการเขินอายของท่านลีโอเมื่อครู่ เธอจึงสามารถเข้าใจได้ทันทีว่ามันคืออะไร..เธอปล่อยมือที่กอดเขาอยู่ออกก่อนจะถอยห่างออกจากเขาเพื่อไปตั้งสติ แต่ทว่าสายตาของเธอมันดันยังจับจ้องอยู่ที่งูของเขาอยู่

ให้ตายเถอะเซียร่า ทำอะไรนี่เธอทำอะไรลงไป! น่าอายชะมัดเลย!