เกินเพื่อนรัก SM ++

เดอะมัม 1

มหาลัยชื่อดังคู่แข่งของวิจัย

มหาลัยนี้คือมหาลัยที่เป็นอีกมหาลัยหนึ่งที่มีชื่อเสียงโด่งดังมากๆไม่แต่กต่างจากมหาลัยของวิจัยเลย ทุกๆครั้งที่มีการส่งนักศึกษาไปแข่งขันผลงานการวิจัยต่างมักมีอะไรใหม่ๆมีตลอด โดยการคิดค้นส่วนใหญ่จะเป็นโรคชนิดร้ายแรงมากๆจนบางครั้งกรรมการแข่งขันต้องถอนหายใจแรงๆและส่ายหน้าให้ แต่ทางมหาลัยก็ไม่ได้สนใจจะรับรู้อะไร

" อีกสามอาทิตย์ของการแข่งขัน และครั้งนี้เราต้องชนะมหาลัยนั้นให้ได้ " สก็อตต์บอกกับนักศึกษาที่เป็นนักวิจัยของเขา

" พวกผมจะไม่ทำให้ผิดหวังครับ" ไซเฟอร์ตอบอยางมั่นใจ พลางปลายตามองเพื่อนๆอีกสองคน

" ครับ ผอ. พวกผมสามคนจะไม่ยอมแพ้มหาลัยxx อย่างแน่นอนครับ" เคสต์เตอร์พูดออกมาเพื่อยืนยันให้ ผอ. สุดหล่อของมหาลัยได้มั่นใจในฝีมือของพวกเขาอีกครั้ง

" พวกผมสามคนจะบดขยี้ทำให้พวกมันขายหน้าเหมือนปีที่แล้วครับ" มอร์แกนพูดน้ำเสียงสบายๆ ทั้งสามหนุ่มยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ ผอ. เพราะเมื่อปีที่แล้วมหาลัยของสก็อตต์ชนะมหาลัยของวิจัยอย่างขาดรอย

" หึหึ ผมเชื่อใจพวกคุณว่าพวกคุณจะต้องทำให้มหาลัยนั้นหน้าแหกเหมือนปีที่แล้ว หึหึ" สก็อตต์พูดด้วยความมั่นใจและเชื่อใจนักศึกษาที่เป็นนักวิจัยหัวกะทิของมหาลัยของเขา

" แต่การทดลองของพวกเรามีปัญหาเล็กน้อยครับ " เคสต์เตอร์พูดเพื่อให้สก็อตต์ได้ช่วยหาวิธีแก้ไข

" พวกผมกำลังช่วยกันวิจัยโรคบางอย่างที่สามารถฆ่าเซลล์ในร่างกายของมนุษย์ครับ แต่ว่ายังขาดสารบางตัว" มอร์แกนพูดเสริม สก็อตต์เหยียดยิ้มที่มุมปาก

" ผมมีห้องให้พวกคุณทดลองและมีสารบางตัวหรือแบคทีเรียบางชนิดให้พวกคุณได้ทดลองหรืออาจมีมากกว่านั้น ถเาพวกคุณอยากทำอย่างอื่น" สก็อตต์บอกทั้งสามหนุ่มให้ได้ยินชัดเจน ทั้งสามหนุ่มแสยะยิ้มร้ายที่มุมปาก เพราะพวกเขากำลังทีเรื่องสนุกๆให้ได้ทดลองเล่นๆอีกแล้ว สก็อตต์มองหน้าทั้งสามหนุ่มอย่างภูมิใจมากๆ

" ผมอยากได้สารที่สามารถเปลี่ยนจากคนเป็นสัตว์ดุร้าย อย่างซอมบี้มีไหมครับ" ไซเฟอร์พูดลอยๆขำๆ เพราะเขาคิดว่าห้องทดลองห้องใหม่นั้นไม่ธรรมดาแน่นๆ

" ทุกอย่างขึ้นอยู่กับพวกคุณแล้วว่าจะสามารถคิดค้นหรือวิจัยโรคร้ายหรืออาวุธสงคราม นิวเคลียร์ หรือของอะไรสนุกๆทำกัน หึหึ" สก็อตต์พูดกับสามหนุ่มอย่างอารมณ์ดี เพราะเขาอยากเห็นความสามารถของเด็กยุคใหม่ เพราะรุ่นของเขานั้นเขาคือตัวเกร็งในมหาลัย แต่ก็มีม้ามืดแซงหน้าเขาจนได้และนั้นคือ

' วิจัย' ชื่อของเธอที่เขาจำได้แม่น เพราะเขาคิดค้นเชื้อโรคร้ายแต่วิจัยกลับคิดค้นยารักษาได้เพียงไม่ถึงวันเลย เเถมเธอได้รับรางวัลสาขานักวิจัยดีเด่นของปีล่าสุดด้วย

" ถ้าพวกคุณชนะการแข่งขันครั้งนี้ ผมจะมีรางวัลพิเศษเล็กๆน้อยๆให้พวกคุณด้วยนะ" สก็อตต์บอกทั้งสามหนุ่มเข้าใจ เพื่อสามหนุ่มมีเป็นแรงผลักดันให้ชนะการแข่งขันครั้งนี้

" อย่าห่วงเลยครับ ผอ. พวกผมมั่นใจเต็มร้อยครับ" ไซเฟอร์ตอบอย่างอารมณ์ดี สก็อตต์ดันตัวลุกขึ้นยืน พลางเดินมาใกล้ๆสามหนุ่ม

ตุบ ! เขายกมือขึ้นมาวางบนไหล่ของมอร์แกนและตบลงเบาๆ

" คนของผมรอที่ห้องทดลองแล้ว " เขาบอกกับทั้งสามหนุ่ม พลางยิ้มร้ายที่มุมปาก

" ครับ" ทั้งสามหนุ่มตอบพร้อมๆกัน พลางยิ้มเจ้าเล่ห์เพราะพวกเขากำลังจะได้ทำเรื่องสนุก

" ผมเชื่อมั่นในตัวของพวกคุณ " สก็อตต์พูดจบก็เดินออกไปจากห้องทันที ทั้งสามหนุ่มมองหน้ากัน

" หึหึ ได้เวลาสนุกกับเชื้อโรคแล้วเพื่อนๆ" เคสต์เตอร์บอกเพื่อนๆอีกสองคน

" ไปกันเถอะ " มอร์แกนเอ่ยชวน ทั้งสามหนุ่มเดินออกจากห้องไปกัน เพื่อเดินไปหาคนนำทางไปห้องทดลอง

เก็ตส์เนอร์ขับรถมาให้สามคนแม่ลูก เขามองหน้าของทั้งสามคนเป็นระยะๆ วิจัยมองสบตาของเก็ตส์เนอร์บางครั้งเช่นกัน แววตาของวิจัยนั้นดูว่างเปล่า

" วิ " เก็ตส์เนอร์เรียกชื่อของเธอสั้นๆ วิจัยมองหน้าเขาผ่านกระจกรถ หนูน้อยทั้งสองคนที่คุยกันอยู่เงียบกริบ เก็ตส์เนอร์ถึงกับตัวเกร็ง

" ทำธุระเสร็จแล้วเราพาเด็กๆไปดูปลากันไหม" เก็ตส์เนอร์ถามวิจัยน้ำเสียงอ่อนโยน วิจัยก้มลงมองหน้าของลูกๆพลางยกนาฬิกาข้อมือของตัวเองขึ้นมาดูเวลา

" เนอร์ดูแล้วอยู่ห่างจากที่นี่วิทำธุระไม่ไกล" เก็ตส์เนอร์บอกให้เธอเข้าใจ หนูน้อยทั้งสองคนมองหน้ามัมวิ ด้วยสายตาอ้อนวอน เพราะอยากเห็นปลา

" อืม " วิจัยตอบสั้นๆ หนูน้อยทั้งสองคนมองหน้ากันแล้วยิ้มกว้างๆ เก็ตส์เนอร์เลี้ยวรถเข้าไปจอดที่ลาดจอดรถ วิจัยยื่นมือไปปลดล็อคให้ลูกๆทั้งสองคน เสร็จแล้วเธอก้าวลงจากรถ และเดินที่ไปฝั่งของหนูน้อยทั้งสอง วิจัยค่อยๆให้หนูน้อยทั้งสองคนออกมาจากรถเสร็จแล้ว เธออุ้มหนูน้อยทั้งสองคนพร้อมๆกัน เก็ตส์เนอร์มองแล้วอึ้ง เขาอยากช่วยเธอใจจะขาด เพราะยิ่งเห็นแบบนี้เขายิ่งรู้สึกผิดมากๆ แต่เขาต้องชนะใจของเด็กๆก่อน แล้วต่อไปก็มัมที่ดื้อดึงคนนี้ เก็ตส์เนอร์สังเกตเุห็นว่าในมือป้อมๆของลูกชายของเขามีนาฬิกาทราย

" เนอร์ช่วยอุ้มไหมวิ" เก็ตส์เนอร์เอ่ยถามทั้งๆที่เขาก็พอรู้คำตอบอยู่แล้ว

" ยุ่ง!" เสียงหนูน้อยทั้งสองคนพูดออกมาพร้อมๆกันและกอดคอวิจัยแน่นๆ เก็ตส์เนอร์มองแล้วยิ้มที่มุมปากด้วยความหมั่นเขี้ยว เขาพลางคิดอะไรในหัว

" หึหึ คนรักมัมเขาต้องให้มัมอุ้มแบบนี้หรือเปล่าน๊าาา" เก็ตส์เนอร์หัวเราะในลำคอ พลางแกล้งพูดแหย่เล่น เขาปลายตามงหน้าของลูกๆทั้งสองคนเล็กน้อย วิจัยมองหน้าเก็ตส์เนอร์ด้วยความหงุดหงิด เก็ตส์เนอร์ไม่สนใจเขาแค่อยากจะดูอาการของลูกๆตัวแสบของเขาว่าจะทำอย่างไร หนูน้อยทั้งสองคนมองหน้ามัมวิ

" เราสองคนรักมัมที่สุดเลยนะครับคุณมัม " หนูน้อยวาร์เนอร์บอกกับมัมวิเสียงออดอ้อน มัมวิยิ้มเอ็นดู เก็ตส์เนอร์มองนิ่งๆ

" ใช่ค่ะมัม น้องเลย์ก็รักคุณมัมมากที่สุดเลยนะคะ " หนูน้อยวาร์เลย์บอกกับมัมวิพลางยิ้มหวานให้ มัมวิยิ้มเอ็นดู เธอไม่ได้บังคับอะไรเด็กๆเธอสอนในสิ่งที่เธอควรสอน เธอสอนให้เด็กๆเคารพคุณตาคุณยาย แด๊ดเถื่อน และทุกๆคนถึงแม้ว่าไม่ได้อยู่ในอาณาเขตบ้านแล้วก็ตาม แต่ในทางกลับกัน หนูน้อยทั้งสองคนคิดเองต่างหากที่ต่อต้าน หนูน้อยทั้งสองคนพยายามสร้างกำแพงขึ้นมาเอง ทุกอย่างเป็นไปอย่างอัตโนมัติ

' เราสองคนเดินเองได้ครับคุณมัม" หนูน้อยวาร์เนอร์พี่ชายคนโตบอกกับมัมวิด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม เก็ตส์เนอร์ยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย วิจัยมองหน้าของเก็ตส์เนอร์ เธอทำหน้านิ่งเฉย

" แต่น้องเลย์เมื่อย คุณมัมอุ้มน้องเลย์ได้ไหมคะ" หนูน้อยวาร์เลย์เอ่ยถามมัมวิ ใบหน้าจิ้มลิ้มทำหน้าเศร้า วิจัยอมยิ้ม เก็ตส์เนอร์มองแล้วเอ็นดู เขาอยากอุ้มหนูน้อยทั้งสองคนจริงๆ เขาอยากแบ่งเบาภาระของวิจัยมากๆ

" คุณมัมอุ้มได้ค่ะ" วิจัยตอบลูกสาว หนูน้อยวาร์เลย์ยิ้มกว้างๆ

ฟอด! หนูน้อยวาร์เลย์หอมแก้มมัมวิทันที

" คริๆๆๆ รักคุณมัมที่สุด" หนูน้อยวาร์เลย์บอกดเวยน้ำเสียงออดอ้อน จนวิจัยแชะเก็ตส์เนอร์ได้ยินแล้วหลง เก็ตส์เนอร์แล้วทำไมทุกถึอยากมีลูก เพราะแบบนี้ๆเอง วิจัยวางหนูน้อยวาร์เนอร์ลงบนพื้น มือป้อมๆจับมือของเธอเอาไว้แน่นๆทันที เก็ตส์เนอร์แกล้งยื่นมือ อีกข้างไปให้หนูน้อยวาร์เนอร์แต่น้อยไม่สนใจ เก็ตส์เนอร์มองหน้าของวิจัยทันที เธอยักไหล่ให้เขาพร้อมกับมือหนึ่งจูงมือลูกชาสยและอีกมืออุ้มลูกสาว เขามองแล้วถอนหายใจแรงๆ

" สวัสดีค่ะคุณวิ" รีโรสทักทายวิจัย เด็กๆยิ้มกว้างๆให้รีโรส มือป้อมๆของเด็กทั้งคู่ไหว้รีโรสเพื่อนทักทาย รีโรสมองแล้วยิ้มพลางก้มลงมองนาฬิกาทรายในมือป้อมๆของหนูน้อยวาร์เนอร์ แต่จู่ๆรีโรสต้องแปลกใจเพราะผู้ชายที่ยืนข้างๆวิจัย เธอยิ้มให้ด้วยความงงงวยเพราะวิจัยไม่เคยพาผู้ชายมาที่นี่ด้วย

" สวัสดีมานวดหรือสปาผิวคะ" รีโรสยกมือไหว้เก็ตส์เนอร์พลางถามด้วยความสงสัย เก็ตส์เนอร์ยกมือขึ้นเกาท้ายทอยพลางยิ้ม

" เอ่อ ผมมานั่งรอเมียครับ" เก็ตส์เนอร์ตอบรีโรสออกไปเสียงอ่อนโยน วิจัยปลายตามองเก็ตส์เนอร์พลางทำหน้านิ่งขรึม เก็ตส์เนอร์ยักไหล่ให้ไม่แคร์ใครหน้าไหน หนูน้อยวาร์เนอร์และวาร์เลย์ขมวดคิ้วเข้าหากัน เพราะไม่เข้าใจคำว่า

' เมีย คือไรเหรอ'

" อ๋อ... ค่ะ " รีโรสตอบเข้าใจแต่ก็งงๆ แต่พอเธอมองหน้าของหนูน้อยทั้งสองคนแล้ว เธอก็ยิ้มเพราะหน้าของแด๊ดและลูกๆนั้นเหมือนกันมากๆ วิจัยกรอกตามองบน

" เด็กๆรอคุณมัมที่นี่นะคะ อีกสองชั่วโมงคุณมัมจะกลับมา" วิจัยบอกลูกให้เข้าใจ หนูน้อยทั้งสองพยักหน้ารับ เก็ตส์เนอร์มองแล้วอมยิ้ม เพราะเขาเริ่มเห็นพฤติกรรมของลูกๆแล้วว่า หนูน้อยทั้งสองคนไม่ได้คุ้นเคยและสนิทกับใครมากเลย ในมือป้อมๆถือนาฬิกาทรายเพื่อบอกเวลาว่าครบเวลานัด ซึ่งหนูน้อยทั้งสองคนเหมือนเขาสมัยเด็กๆมาก

" ค่ะ/ ครับ คุณมัม " หนูน้อยทั้งสองคนตอบพร้อมๆกับ

ฟอด! ปากเล็กแดงๆยื่นเข้าไปหอมแก้มวิจัยอีกครั้งจนเก็ตส์เนอร์อยากรู้ว่าหอมจริงหรือเปล่า เพราะสมัยก่อนเขาจำได้กลิ่นของวิจัยครับหอมจริงๆ เขากอดคอของเธอยื่นจมูกโด่งเข้าไปใกล้ๆเพื่อกระซิบ กลิ่นตัวของเธอบวกกับกลิ่นน้ำหอมลอยเข้าจมูกโด่งของเขา

' กลิ่นเดิมหรือเปล่าน๊าาา' เขาพลางคิดในใจ วิจัยเดินจากทั้งสี่คนไปทันที รีโรสพาหนูน้อยทั้งสองคนไปที่ห้องเดิม เก็ตส์เนอร์เดอนตามหลังขอรีโรสไป เขาสังเกตการกระทำของหนูน้อยคือ หนูน้อยวาร์เนอร์เดินเอานาฬิกาทรายไปตั้งเอาไว้ที่โต๊ะใกล้ๆ เสร็จแล้วก็เดินมาต่อจิ๊กซอว์กับหนูน้อยวาร์เลย์ หนูน้อยทั้งสองคนไม่ได้สนใจรีโรสอีกเลย

" สวัสดีค่ะดิฉันชื่อรีโรสนะคะ เป็นเจ้าของที่นี่" รีโรสหันมาแนะนำตัวกับเก็ตส์เนอร์ที่เอาแต่หนูน้อยทั้งสองคน

" สวัสดีครับผมเก็ตส์เนอร์เป็น' ผัว 'ของวิจัยครับ" เก็ตส์เนอร์แนะนำตัวเองกับรีโรสอย่างมั่นใจ เพราะเขาคิดเอาไว้แล้วตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปเขาจะเลื่อนตำแหน่งจาก ' เพื่อนรักเป็นผัว' รีโรสอ้าปากค้างเพราะเธอไม่คิดมาก่อนว่าวิจัยมีสามี เก็ตส์เนอร์ไม่สนใจจะคุยต่อเพราะเขาต้องการมองการกระทำของลูกๆ รีโรสลอบกลืนนืำลายเหนียวลงคอฝืดๆ เพราะถ้าเก็ตส์เนอร์รู้ว่าวิจัยไปนวดกับหนุ่มหล่อเขาจะทำยังไง

ในห้องนวด

วิจัยเดินออกไปสูบบุหรี่ไฟฟ้าก่อนที่เธอจะเดินเข้ามาในห้องนวด

" สวัสดีครับคุณวิจัย" ไบรอันทักทายวิจัยเหมือนอย่างเคย วิจัยยิ้มหวานให้

" สวัสดีค่ะไบรอัน" วิจัยทักทายกลับ พลางแกะปมเชือกชุดคลุมอาบน้ำออกจากร่างกาย เธอวางชุดคลุมเอาไว้ที่ด้านข้าง ไบรอันก้มหน้าลงเล็กน้อยไม่กล้ามองตรงๆ เพราะหุ่นที่น่าดึงดูดของวิจัย ชุดจิ๋วทั้งบนทั้งล่างดูแล้วช่างน่าหลงใหลมากกว่านวด วิจัยก้าวขึ้นนอนคว่ำหน้าเหมือนอย่างเคย วิจัยไม่ได้อายเรื่องการสวมใส่ชุดจิ๋วแบบนี้เลย เพราะเธอคิดว่าเรื่องธรรมชาติ อีกอย่างเธอมีลูกแล้วสองคน ของใช้แล้วอย่างเธอใครอยากมองก็มองไป เพราะในห้องมีแค่เธอกับไบรอันเท่านั้นไม่มีใครอีกแล้ว

" ไบรอัน " วิจัยเรียกชื่อของหมอนวดหนุ่ม ไบรอันมองแผ่นหลังขาวเนียนของวิจัย

" ครับคุณวิจัย" เขาขานรับทันที

" วันนี้วินวดหนึ่งชั่วโมงนะคะ แล้วก็ไบรอันช่วยบอกเด็กๆเอาบิ๊กไบค์ออกให้วิด้วย เพราะวิมีธุระสัมมนาที่โรงแรมxx" วิจัยบอกไบรอันให้เข้าใจ

" ครับคุณวิจัย" ไบรอันตอบอย่างรู้งานของตัวเอง เพราะวิจัยได้ซื้อบิ๊กไบค์คันใหญ่เอามาฝากไว้ที่สปาของรีโรส เวลาเธอเข้ามานวดหรือมีธุระที่อื่นเธอต้องทำเวลา ทุกอย่างเธอจะต้องไม่มีเด็กๆไปเป็นภาระ

" อื้ออออออออออออออออ สบายจัง " วิจัยครางออกมาด้วยความสบายตัว เพราะฝีมือการนวดของไบรอันนั้นช่วยเธอได้เยอะ

" อื้ออออออออออออออออ" วิจัยครางในลำคอ เพราะสัมผัสของมือฝีนวดหนุ่มที่เลื่อนลงไปเรื่อยตามร่างกายของเธอ เธอรู้สบายตัว ผ่อนคลายมากๆ

" สบายจัง อื้ออออออออออออออออ" วิจัยพูดพึมพำอย่างเคลิบเคลิ้ม เสียงครางในลำคอของเธอร้องออกมาเป็นระยะๆ ไบรอันอมยิ้มที่มุมปาก

" อื้ออออออออออออออออ สบายจัง " วิจัยครางอย่างชอบใจ เธอพวกพึมพำเอ่ยชมตลอดเวลา จนนวดไบรอันนวดเสร็จครบหนึ่งชั่วโมง วิจัยดันตัวนั่ง เท้าหย่อนลง ไบรอันนั่งลงตรงหน้าของเธอ

" เดี๋ยวผมนวดเท้าให้สิบนาทีนะครับคุณวิจัย " ไบรอันบอกกับวิจัยเสียงอ่อนโยน วิจัยมองการกระทำของไบรอันนิ่งๆ เขาเริ่มทำการนวดเท้าของเธอทันที

" อื้ออออออออออออออออ สบายเท้าจังค่ะไบรอัน" วิจัยครางในลำคอชอบใจ พลางบอกกับหมอนวดหนุ่มอย่างเคลิบเคลิ้มเวลานิ้วเรียวขอเขาสอดเข้าระหว่างนิ้วเท้าของเธอ ไบรอันทำหน้านิ่งๆ

" อื้ออออออออออออออออ ไบรอันเก่งจัง วิชอบมากๆเลยค่ะ" วิจัยครางเบาๆ เอ่ยปากชมหมอนวดหนุ่มเบาๆ ไบรอันได้ยินแล้วอมยิ้ม

' ผมนวดให้ทุกวันให้คุณวิจัยได้นะครับ' คำพูดของไบรอันที่เก็บเอาไว้ด้านใน ไบรอันนวดเท้าจนครบสิบนาที เสร็จแล้ววิจัยก็ทำอย่างเดิมคือยื่นซองขาวให้ไบรอันเหมือนอย่างเคย

บรื้นๆๆๆๆๆๆ บรื๋อววววววววววเสียงบิ๊กไบค์ดังกระหึ่มพร้อมกับขับออกจากโรงเก็บรถของสปาของรีโรส ไบรอันมองตามหลังรถบิ๊กไบค์ของวิจัยพลางถอนหายใจแรงๆ เขาเป็นห่วงเธอมากๆ ทั้งเลี้ยงลูกสองคน ทั้งงานที่เยอะแยะไปหมด วิจัยบิดคันเร่งด้วยความเร็ว สายตาของเธอจ้องมองวไปด้านหน้าที่ถนน เธอขับซิกแซ็กหลบรถ

บรื้นๆๆๆๆๆบรื๋อววววววววววว มือของเธอบิดคันเร่งอย่างไม่เกรงกลัวใครจะรำคาญเสียงของมัน เพื่อให้ตัวเองไปถึงเป้าหมายและทันเวลา เธอใช้เวลาไม่นานก็ถึงโรงแรมที่เธอจะมาสัมมนา วิจัยถอดเสื้อผ้าที่เป็นเกาะด้านออก พร้อมกับพับและยัดเข้าไปในกระเป๋าเป้ มืออีกข้างถือหมวกกันน็อกแน่นๆและเดินเข้าไปด้านในของโรงเเรม เธอยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูเวลา

ตุบ ! วิจัยชนเข้ากับใครบางคน เธอหันไปมองทันที

" หึหึ ไงวิจัย" สก็อตต์เอ่ยทักทายวิจัยพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ วิจัยกรอกตามองบน พร้อมเป่าลมออกจากปาก

" ..........." วิจัยไม่ทักทายใดๆ เธอรีบเดินเข้าไปในลิฟต์ทันที เพราะเธอต้องเข้าห้องไปก่อนเวลาเพื่อเตรียมตัวบรรยาย และเธอต้องกลับไปหาเด็กๆให้ทันเวลา

เดอะมัม เสน่ห์เหลือล้น ??