เช้าวันใหม่
เก็ตส์เนอร์สัมผัสได้ถึงความเย็นที่สัมผัสตามร่างกายของเขา แต่เขาการกำลังคิดและจินตนาการว่ามือของใคร เพราะตอนนี้หนูน้อยวาร์เนอร์ก็ยังหลับอยู่ เขายังกอดแน่นๆด้วย สักพักมือเย็นก็หายไป เก็ตส์เนอร์หรี่ตาขึ้นมาเล็กน้อยพลางแหงนคอขึ้นมามองเล็กน้อย เขาถึงกับอมยิ้มเพราะนั้นคือหนูน้อยวาร์เลย์นั้นเอง ร่างป้อมๆเดินออกจากห้องไปพร้อมอุ้มตุ๊กตาหมี
" หึหึ" เก็ตส์เนอร์หัวเราะในลำคออย่างเอ็นดู เพราะเขามีความรู้สึกว่า ลูกสาวถึงไม่พูดอะไรแต่เหมือนมีความเป็นห่วงอยู่บ้าง หนูน้อยวาร์เลย์จับราวบันไดและค่อยๆเดินลงมาจากด้านบน วิจัยมองการกระทำของลูกสาวเงียบ เพราะเมื่อคืนหนูน้อยนอนกับเธอสองคน
' คุณมัมขาทำไมพี่เนอร์ไม่มานอนกับเราคะ' คำถามของหนูน้อย วิจัยอมยิ้ม
' เพราะคุณหมอต้องดูแลคนเจ็บอย่างใกล้ชิดไงค่ะน้องเลย์' วิจัยตอบลูกสาวน้ำเสียงอ่อนโยน
' คุณมัมขาลุงเนอร์ทำไมหน้าตาเหมือนพี่เนอร์จังเลยคะ' คำถา
