เกินเพื่อนรัก SM ++

เคลียร์งาน( เพื่อกลับไปหาเพื่อนรัก)

ประเทศสวีเดน

เก็ตส์เนอร์นั่งจ้องมองหน้าจอคอมพิวเตอร์ตลอดเวลา เขากำลังหน้านิ้วคิ้วขมวดเพราะในหัวกำลังออกแบบโปรแกรมเกมส์สามมิติที่เหมือนจริงมากที่สุดที่เคยมีเกมส์สร้างขึ้นมา เพราะตั้งแต่การแข่งขันมอเตอร์ไซค์วิบากครั้งนั้น ครั้งของไอ้แบทแมนสนามของเขาก็มีชื่อเสียงมากๆ ทุกคนให้คนสนใจและมีนักแข่งหลายให้ความสนใจมาแข่งขัน แถมหนังเรื่อง ' ไอ้แบทแมน' ก็มาถ่ายทำที่นี่ด้วย และอีกห้าเดือนหน้าเขากำลังเปิดรับสมัครผู้เข้าแข่งขันเกมส์ของเขา โดยเกมส์ที่เล่นในคอมพิวเตอร์จะโดยดึงออกมาจากจอคอมมาเป็นของจริง โดยใช้คนจริงๆมาลงแข่งขันเอง เงินรางวัลที่คนชนะจะได้คือ 40 ล้านโครน

" นายมีนัดตอนเที่ยงกับลูกค้านะครับ" แจร์เร็ตรายงานงานให้เจ้านายได้ทราบ เก็ตส์เนอร์ปลายตามองลูกน้องคนสนิทเล็กน้อยก่อนจะกลับมาสนใจงานบนจอคอม

" งานก่อสร้างๆไปถึงไหนแล้ว่ะ" เก็ตส์เนอร์ถามแจร์เร็ตเรื่องอื่น เพราะเขาต้องการรู้เรื่องงานของเขาก่อน เรื่องอื่นต้องมาทีหลัง

" การก่อมีปัญหาเล็กน้อยครับนาย แต่แด๊ดแกรไปดูให้แล้วครับ" แจร์เร็ตรายงานให้เจ้านายสบายใจ

" มึงไปกับกูตอนเที่ยง" เก็ตส์เนอร์สั่งแจร์เร็ตเสียงเข้ม เพราะเขาไม่อยากไปคนเดียว ไปคนเดียวมีเรื่องทุกที เพราะไปที่ไรเขาโดนเลขาของลูกค้าลวนลามหรือไม่ก็ลูกค้าที่จะขอเซ็นสัญญาร่วมกันลวนลามบ่อยๆ เขาเบื่อที่จะมีเรื่องบ้าๆนี้แล้ว เรื่องความรักเขาก็เบื่อตั้งแต่เวลล์เดินเข้ามาบอกกับเขาว่าเธอท้องกับการ์เซีย

" ครับนาย" แจร์เร็ตตอบรับคำสั่งเจ้านายพร้อมเดินออกจากห้องทำงานเจ้านายไป เก็ตส์เนอร์ก้มทำงานต่อแต่เขาก็หยุดคิดอะไรย้างอย่าง หลังวันเกิดของเวลล์สองเดือน เขาเคลียร์งานเสร็จทุกอย่างและเขาปรึกษากับวิจัยว่าเขาจะขอเวลล์แต่งงาน

' วิ ' เก็ตส์เนอร์เรียกวิจัยที่ก้มทำงานอยู่ไม่สนใจเขา เก็ตส์เนอร์มองหน้าของวิจัยผ่านกล้องด้วยความแปลกใจ เพราะพักหลังๆมาวิจัยเปลี่ยนไป

' หือ' วิจัยขานรับแต่ไม่มองหน้าของเขาเลย เก็ตส์เนอร์ถอนหายใจแรงๆ พลางจ้องมองการกระทำของวิจัย

' วิโกรธอะไรเนอร์หรือเปล่า ' เขาถามด้วยความสงสัย เพราะวิจัยไม่ค่อยพูดคุยกับเขาเหมือนเมื่อก่อน ดูเธอแปลกๆไปมาก

' ไม่ ' วิจัยตอยสั้นๆแต่ก็ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองหน้าของเขาเลย เขามองพิจารณาใบหน้าของเธอ ใบหน้าที่ซูบผอม มือข้างหนึ่งถือมะม่วงปากเคี้ยวตุ้ยๆ มืออีกข้างจับปากกา ดวงตาที่มีแว่นตาอันใหญ่

' วิผอมลงนะ วิไม่สบายหรือเปล่า' เก็ตส์เนอร์ถามด้วยความเป็นห่วง วิจัยเงยหน้าขึ้นมาพลางกัดมะม่วงเสียงดัง

' ไม่ วิสบายดี' วิจัยตอบเสียงเรียบ เก็ตส์เนอร์ได้ยิน ได้สบตากับเธอผ่านกล้องทุกวันแต่เขากับสัมผัสได้ว่าเธอนั้นเปลี่ยนไปมากๆ

' ไม่จริงอ่ะ วิต้องไม่สบายแน่ๆ' เก็ตส์เนอร์พูดสวน วิจัยยิ้มหวานให้เขา

' เนอร์มีอะไรหรือเปล่า' วิจัยถามเรื่องอื่น พลางกัดมะม่วงเสียงดัง ปากเคี้ยวตุ้ยๆ เหมือนอร่อยมากๆ

' วิ เราว่าเราจะขอเวลล์แต่งงานนะ' เก็ตส์เนอร์บอกจุดประสงค์ของเขา วิจัยยิ้มกว้างๆ พลางขยับแว่นตาใหญ่เล็กน้อย

' อืม ยินดีด้วยนะ' วิจัยตอบในลำคอ พร้อมกับพูดออกมาเสียงเรียบ แววตาที่ว่างเปล่า เก็ตส์เนอร์สบตาแล้วใจหายวาบ เขาเหมือนโดนกรีดลงที่หน้าอกด้านซ้ายอย่างบอกไม่ถูก วิจัยก้มอ่านเอกสารต่อ เก็ตส์เนอร์มองวิจัยนิ่งๆ

' วิจะมาช่วยเนอร์ไหม' เขาถามเสียงเรียบ

' ไม่อ่ะ เรื่องของเนอร์นี้ เราเพื่อนกันเฉยๆ วิขอไม่ยุ่งเรื่องนี้นะเนอร์' คำพูดของวิจัยที่ยาวที่สุดได้พูดออกมาชัดๆให้เก็ตส์เนอร์ได้เข้าใจ เขารู้สึกโหวงเหวงแปลกกับการกระทำของวิจัย เพราะเธอเปลี่ยนไปมากๆ

' วิโกรธเนอร์เรื่องอะไรเหรอหรืองอนเนอร์เรื่องอะไร' เขาถามเสียงอ่อนโยน วิจัยไม่ได้สนใจ

' วิไม่โกรธ วิไม่งอน วิดีใจที่เพื่อนรักของวิจะขอแฟนแต่งงาน ' วิจัยตอบเขาเสียงเรียบเฉยๆ เหมือนกำลังข่มอารมณ์อะไรบางอย่าง

' วิ' เก็ตส์เนอร์เรียกชื่อของเธอเบาๆ

' ไปเถอะเนอร์ไปหาซื้อแหวนเพชรเม็ดใหญ่ให้เวลล์เถอะ วิมีประชุมบ่ายแค่นี้นะ' คำพูดของวิจัยที่มันไม่เหมือนเมื่อก่อน คำพูดแข็งๆ เฉยชา พอเขาได้ยินทีไรเขารู้สึกไม่คุ้นเคยกับคำพูดแบบนี้ของเพื่อนรัก เก็ตส์เนอร์คิดถึงเรื่องสามปีก่อนแล้วเขารู้สึกเศร้าเสียใจ แต่ทุกวันนี้เขาก็โทรคุยกับวิจัยทุกวัน แต่วันละไม่ถึงสามนาทีด้วยซ้ำ เพราะวิจัยบอกว่าไม่ได้ว่าง ยุ่งกับงานวิจัยเยอะแยะไปหมด

" วิ " เก็ตส์เนอร์เรียกชื่อผู้หญิงที่มีตำแหน่งของคำว่า ' เพื่อนรัก ' เขาแววตาเศร้าทันที เพราะวิจัยเปลี่ยนไปมากๆ

' วิไม่สบายเหรอถึงอยู่ รพ. นะ' เก็ตส์เนอร์ถามเธอด้วยความเป็นห่วง วิจัยส่ายหน้าพลางยิ้มกว้างให้เขา

' ไม่ วิแค่อยากมานอนเป็นคนป่วยเฉยๆ' คำตอบของวิจัยที่เหมือนคนปกติมาก แววตาของเธอมีความสุขที่สุด โดยเก็ตส์เนอร์ไม่รู้เลยว่าวิจัยนั้นนอน รพ. เพราะคลอดลูก เธอนอน รพ. เเค่สองวัน เธอก็ออกจาก รพ. ทันที วิจัยย้ายไปอยู่คอนโดของตัวเอง เลี้ยงลูกเองตลอดเวลา

" หึหึ วิยัยแว่น" เก็ตส์เนอร์หัวเราะในลำคออย่างอารมณ์ดี พลางพูดพึมพำออกมาอย่างมีความสุข เพราะเขากำลังเคลียร์งานทางนี้ และจะไปเมืองไทยเพื่อไปเยี่ยมวิจัยเพื่อนรักของเขา

ก๊อกๆๆๆ เสียงเคาะประตูหน้าห้องของเขาดังขึ้นอีกครั้ง เก็ตส์เนอร์สะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันไปมองที่ประตู เก็ตส์เนอร์ขบกรามแน่นๆ มองด้วยแววตาว่างเปล่า เพราะผู้หญิงที่เขาเคยรักได้เดินเข้ามาหาเขาในรอบสามปีที่เขาไม่ได้เจอเธอ

" พี่เก็ตส์" เวลล์เรียกชื่อของเขาอย่างคุ้นเคย เก็ตส์เนอร์ดันตัวลุกขึ้นยืน เวลล์วิ่งเข้ามากอดเขาทันที

ตุบ! เธอกอดเก็ตส์เนอร์ด้วยความคิดถึง และโหยหาอกแกร่งๆที่แสนอบอุ่น

" ฮื่อๆๆๆๆๆ เวลล์คิดถึงพี่เก็ตส์ทุกวัน ทุกคืน เวลล์รักพี่เก็ตส์ไม่เคยเปลี่ยนไปเลยนะคะ " เวลล์ปล่อยโฮพร้อมกับเริ่มพูดออกมาร่ายยาวให้เก็ตส์เนอร์ได้เข้าใจเธอ เก็ตส์เนอร์ขบกรามแน่นๆ พลางยื่นมือไปแกะมือของเธอออกจากเอวของเขา

" ขอโทษนะ กรุณาปล่อยผมด้วย" เขากลั้นใจบอกเวลล์ด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยไม่สนใจ เวลล์ค่อยๆปล่อยมือออกจากเอวของเขา และค่อยๆก้าวถอยหลังหนึ่ง เธอก้มหน้าร้องไห้ ร่างกายสั่นเทา

" เวลล์ขอโทษ เวลล์โดนการ์เซียข่มขืนจนท้องค่ะ" เวลล์เริ่มอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นให้เก็ตส์เนอร์ฟัง เก็ตส์เนอร์ยืนนิ่งๆ เขาก้มลงมองผู้หญิงที่เขาเคยรักและเคยคิดจะแต่งงานด้วย

" การ์เซียวางยาเวลล์ค่ะพี่เก็ตส์ เวลล์ไม่ได้รักเขา ฮื่อๆๆๆๆๆ " เวลล์เล่าเหตุการณ์เมื่อครั้งสามปีก่อนให้เก็ตส์เนอร์เข้าใจเธอ เก็ตส์เนอร์กำมือเข้าหากันแน่นๆ เขาก้าวถอยหลังสามก้าวๆ เขาจ้องมองผู้หญิงตรงหน้าด้วยแววตาว่างเปล่า

" เวลล์ไม่เคยรักเขาเลย เวลล์รักพี่เก็ตส์คนเดียว ฮื่อๆๆๆๆๆ" เวลล์พร่ำพูดเพื่อให้เก็ตส์เนอร์เข้าใจเธอ เธอเงยหน้าขึ้นมามองหน้าของเขา น้ำตาไหลเต็มแก้ม ดวงตาแดงก่ำ

" เวลล์ไม่เคยลืมพี่เก็ตส์เลยนะคะ เวลล์อยากให้พี่เก็ตส์ลืมเรื่องในอดีตแล้วเรามาเริ่มต้นใหม่กันนะคะ" เวลล์พูดออกมาเหมือนคนเห็นแก่ตัว เก็ตส์เนอร์หมุนตัวหันหลังให้เธอทันที

" เวลล์ควรเป็นแม่ที่ดีให้ลูกนะ " เก็ตส์เนอร์พูดออกมาประโยคแรก เพราะเขารู้ดีว่าเวลล์นั้นได้มีลูกกับการ์เซียแล้วสองคน เด็กผู้หญิงและเด็กผู้ชาย สรุปคือหัวปีท้ายปี ถ้าคนไม่รักกันจะมีลูกกันถึงสองคนเลยเหรอ เวลล์อ้าปากค้าง พลางสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ

" แต่เวลล์ไม่ได้รักการ์เซีย เวลล์รักพี่เก็ตส์ เวลล์ลืมพี่เก็ตส์ไม่ได้ " เธอบอกกับเก็ตส์เนอร์เสียงดัง เก็ตส์เนอร์ขบกรามแน่นๆ

" กลับไปหาครอบครัวของเธอซะ" เก็ตส์เนอร์พยายามข่มอารมณ์เดือดดาลของตัวเองเอาไว้ด้านใน เขากลันใจพูดเสียงอ่อนโยนให้มากที่สุด เวลล์กำมือเข้าหากันแน่นๆ ก่อนเธอจะมองแผ่นหลังของเขา

หมับ! เวลล์เดินไปสวมกอดเก็ตส์เนอร์จากทางด้านหลัง พลางปล่อยโฮอีกครั้ง

" ฮื่อๆๆๆๆๆๆ เวลล์ขอโทษ เราเริ่มต้นกันใหม่ได้ไหมคะพี่เก็ตส์" เวลล์ทั้งปล่อยโฮทั้งพูดเพื่อขอร้องเขาให้กลับมาหาเธอ เก็ตส์เนอร์แกะมือของเธอออกอีกครั้ง เขาเดินออกห่างเธอไปสี่ก้าว พร้อมหันมามองหน้าผู้หญิงที่ก้มหน้าปล่อยโฮร่างกายสั่นเทา

" กลับไปเวลล์ " เก็ตส์เนอร์เค้นเสียงรอดไรฟันออกมา เวลล์เงยหน้าขึ้นมาสบตากับเขาทั้งน้ำตา ร่างกายสั่นเทาเพราะสะอึกสะอื้น

" พี่เก็ตส์" เวลล์เรียกชื่อผู้ชายที่เธอรัก

" ต่างคนต่างอยู่ " เก็ตส์เนอร์บอกกับเธออย่างหมดเยื่อใย เวลล์ยิ่งปล่อยโฮมากกว่าเดิม

" พี่เก็ตส์ลืมเวลล์แล้วเหรอคะ " เวลล์ถามเก็ตส์เนอร์ด้วยความแปลกใจ เพราะผู้ชายไม่น่าลืมผู้หญิงที่เขารักไปง่าย

" ไม่! " เก็ตส์เนอร์ตอบสั้นๆ เวลล์ยิ้มกว้างๆหัวใจเต้นแรงๆกับคำตอบของเขา

" แต่ไม่เคยคิดกลับไปหา " เก็ตส์เนอร์พูดขึ้นมาอีกประโยค เวลล์ถึงกับหุบยิ้ม น้ำตาไหลอาบแก้มมากกว่าเดิม เก็ตส์เนอร์อยากบอกว่าเขาไม่ทลืมชื่อของเธอต่างหาก ชื่อผู้หญิงที่ทำเขาเจ็บปวด ผู้หญิงที่ทำให้เขาไม่อยากจะพูดคุยด้วย

" พี่เก็ตส์!" เวลล์เรียกชื่อเก็ตส์เนอร์เบาๆ พลางเข่าทรุดลงไปกองกับพื้น เก็ตส์เนอร์ก้มมองนิ่งๆโดยที่เขาไม่คิดจะเข้าไปช่วยพยุงแม้แต่น้อย เพราะถ้าเขาเข้าไปพยุงเธอนั้นมันเหมือนกับว่าเขามีเยื่อใยกับเธอ

' จบคือจบ' เก็ตส์เนอร์พลางคิดในใจ เขาเดินผ่านเธอไปทันที โดยไม่หันมามองเวลล์ที่นั่งทรุดลงอยู่กับพื้นห้องทำงานของเขา

" ฮื่อๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆพี่เก็ตส์!!!!!!!! เวลล์ขอโทษ!!!!! ฮื่อๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ" เวลล์ปล่อยโฮเสียงดังคนเดียวพร้อมกับพยายามตะโกนเสียงดังให้เขาได้ยินเธอ เก็ตส์เนอร์เดอนออกมาที่หน้าห้อง เขามองหน้าของแจร์เร็ตทันที

" ขอโทษครับนาย ผมไม่ได้อยู่ที่โต๊ะทำงานตอนที่คุณเวลล์มาครับ" แจร์เร็ตรีบอธิบายให้เจ้านายเข้าใจ เก็ตส์เนอร์ทำหน้าขรึมๆ พลางหันไปมองที่ทางเดิน การ์เซียเดินตรงมาหาเขาด้วยท่าทางรีบร้อน

" เวลล์อยู่ไหน" การ์เซียถามเก็ตส์เนอร์ด้วยความสงสัย

" อยู่ในห้อง" เก็ตส์เนอร์ตอบเสียงเรียบ การ์เซียพยักหน้ารับพลางจะเดินผ่านเก็ตส์เนอร์ไป

" กูไม่สนว่ามึงกับเธอแต่งงานกันได้ยังไง แต่อย่าปล่อยคนของมึงมาวุ่นวายกับกูอีก" เก็ตส์เนอร์พูดออกมาเสียงเรียบ การ์เซียหยุดเดินและปลายตามองเก็ตส์เนอร์

" เธอแค่งอนกู ผู้หญิงก็แบบนี้แหละ" การ์เซียพูดสวนกลับ พลางเดินตรงไปที่ประตูห้องทำงานของเก็ตส์เนอร์ เขาผลักประตูเข้าไปในห้อง เขามองเห็นเวลล์นั่งร้องไห้อยู่

" ฮื่อๆๆๆๆๆๆๆๆๆเวลล์ขอโทษ เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหมคะพี่เก็ตส์" คำพูดของผู้หญิงที่เขารักมากพูดออกมาเสียงดัง การ์เซียขบกรามแน่นๆ แววตาดุดัน เขาเดินตรงไปหาเธอทันที เขาเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าของเธอพลางก้มลงมองร่างของเธอด้วยความเดือดดาล

" พี่เก็ตส์! " เวลล์เรียกชื่อของผู้ชายที่เธอไม่เคยลืม พลางเงยหน้าขึ้นมามอง พร้อมกับรอยยิ้มดีใจ เพราะเธอคิดว่าเป็นเก็ตส์เนอร์ แต่ทุกอย่างก็ดับฝันของเวลล์เพราะนี้คือการ์เซีย เขาก้มมองเธอด้วยแววตาสมเพช

" ผัวของมึงเองเวลล์" การ์เซียเค้นเสียงรอดไรฟันออกมาเหี้ยมๆ ด้วยความเดือดดาลด้านใน เพราะถึงเขารักเธอมากแค่ไหน ถ้าได้ยินผู้หญิงที่เขารักเรียกชื่อชายอื่น เขาก็ต้องเดือดดาลอยู่แล้ว อีกอย่างเธอกับเขามีลูกด้วยกันด้วย ลูกสองคนที่เขากับเธอสร้างขึ้นมาด้วยบทรักที่แสนเร่าร้อน

" งอนพองามเวลล์ เพราะผัวมึงไม่ใช่แฟนเก่า " การ์เซียพูดพลางนั่งลงตรงหน้าของเวลล์ เขายื่นมือไปประคองใบหน้าของเวลล์ พลางมองสำรวจใบหน้า ดวงตาที่แดงก่ำ เขาแสยะยิ้มร้าย

" กลับบ้านไปกูจะให้คลานลงเตียงเลย แรดๆอย่างมึงคงต้องเจอหนักๆ" การ์เซียบอกกับเวลล์ด้วยความโมโห เขาค่อยๆเกลี่ยน้ำตาออกจากแก้มของเธอ เวลล์ได้ยินแล้วถึงกับเสียวสันหลังและปั่นป่วนที่ท้องน้อย

" เรากับบ้านกันเถอะ" การ์เซียเอ่ยชวนเวลล์เสียงเรียบ แววตาที่ดุดันมากๆ เขาตัดสินใจอุ้มเธอลุกขึ้น เวลล์กัดริมฝีปากล่างแน่นๆ

" แรดๆร่านๆ อย่างงี้จะเอาให้มีลูกคนที่สามเลยค่อยดู" การ์เซียพูดด้วยความแค้นใจ เวลล์ใจหายวาบ แต่ไม่พูดอะไรกลับ เธอซบหน้าลงบนอกแกร่งๆของเขา การ์เซียเหยียดยิ้ม พลางอุ้มเวลล์เดินออกไปจากห้องทำงานของเก็ตส์เนอร์ เขามองหาเก็ตส์เนอร์แต่ก็ไม่เจอแล้ว

" คงไม่เคยลืมมันสินะถึงมาหามันที่นี่" การ์เซียถามเวลล์ด้วยความเย้ยหยัน พลางหรี่ตาลงมองเวลล์ที่เอาแต่ซบอกแกร่งของเขา

" หึ !" การ์เซียทำเสียงขึ้นจมูกด้วยความหงุดหงิด

" ผัวหันหลังให้แม่งคันมากสินะ" การ์เซียพูดกระแนะกระแหนพร้อมเดินตรงไปที่ลิฟต์ เวลล์ยิ้มที่มุมปากเพราะอย่างน้อยเธอก็รู้ว่าเก็ตส์เนอร์ยังโสด ถึงแม้จะใจแข็งเหมือนหินแต่เธอก็จะพังหินก้อนนั้นให้แตกกระจาย

ประเทศไทย

วิจัยอุ้มหนูน้อยทั้งสองคนเข้ามาให้สปาของรีโรส โดยที่นี่มีทุกอย่างครบวงจร นวดผ่อนคลายความเครียด หมอนวดที่เป็นผู้หญิงและผู้ชายที่ฝีมือเก่งๆเพราะเรียนจบด้านนี้มาอย่างดี รีโรสมองหน้าของวิจัยแล้วยิ้ม หนูน้อยวาร์เนอร์และวาร์เลย์ยิ้มแก้มปริทักทายรีโรสอย่างคุ้นเคย มือป้อมๆของหนูน้อยทั้งสองมีนาฬิกาทรายขนาดกลาง

" ห้องพร้อมแล้วจ๊ะวิ" รีโรสบอกกับวิจัย

" น้องเนอร์กับน้องเลย์จะรอมัมกับป้าโรสสองชั่วโมงที่ห้องนั้นครับ" หนูน้อยวาร์เนอร์บอกกับคุณมัมทันที เพราะเขากับน้องเคยทำบ่อยๆ โดยในห้องมีของเล่นและมีรีโรสที่นั่งเล่นด้วย แต่ทุกๆครั้งหนูน้อยทั้งสองคนจะค่อยมองนาฬิกาทรายขนาดกลางตลอดเวลา เพราะถ้านาฬิกาทรายหมดนั้นหมายความว่าหมดไปแล้วหนึ่งชั่วโมงและต้องเหลืออีกหนึ่งชั่วโมงที่มัมจะออกมา

ฟอด! ๆๆ วิจัยวางลูกลงยืนบนพื้นพร้อมกับเธอหอมแก้มลูกๆคนละที หนูน้อยวาร์เนอร์และวาร์เลย์ยิ้มกว้างๆดีใจ

" มัมไปแป๊บเดียวนะลูก" วิจัยบอกกับลูกทั้งสองคน พร้อมกับมองหน้าของรีโรส

" วิฝากน้องเนอร์กับน้องเลย์แป๊บเดียวนะคะ" วิจัยบอกกับรีโรสเจ้าของสปา

" ค่ะ" รีโรสตอบเสียงอ่อนโยน เพราะวิจัยคือลูกค้าวีไอพี เธอมานวดที่นี่สามวันต่ออาทิตย์ แถมหมอนวดที่เธอเลือกก็เป็นหนุ่มสุดหล่ออีกด้วย วิจัยเดินไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าทันที เธอถอดเสื้อผ้าออกให้หมด ก่อนเธอจะสวมเเค่บลาที่ปิดแค่จุกสีชมพูอ่อน กางเกงตัวจิ๋วที่ปิดแค่ดอกกุหลาบเอาไว้ วิจัยสวมชุดคลุมเดินเข้าไปในห้องนวด ไบรอันนั่งรอแขกประจำของเขาแล้วเรียบร้อย หนุ่มหล่อประจำที่นี่ที่สาวๆจองตัวให้เขานวดและอาจมาอย่างอื่นด้วยถ้าสาวๆสนใจบริการพิเศษ

" สวัสดีครับคุณวิจัย" ไบรอันกล่าวคำทักทายวิจัย เขาแต่งตัวเรียบร้อยเสื้อเชิ้ตแขนสั้นกางเกงสแล็คสีดำ

" สวัสดีไบรอัน" วิจัยกล่าวทักทักหมอนวดหนุ่มหล่อ เธอถอดชุดคลุมออกอย่างไม่เขินอายต่อสายตาของไบรอันเลย วิจัยก้าวขึ้นไปนอนคว่ำหน้าบนเตียง ไบรอันก้าวขึ้นมาบนเตียงพร้อมทาน้ำมันลงบนแผ่นหลังของเธอ ไบรอันเริ่มลงมือนวดตามไหล่มนทันที

" อื้อออออออ " วิจัยครางในลำคอเบาๆ เพราะเธอสบายตัวมากๆ มือของไบรอันนั้นหนักพอดี เขานวดเข้าถึงเส้นและความเมื่อยล้าของร่างกายของเธอแบบนี้ตลอด

" อื้อออออออออออออออ" วิจัยครางอย่างเคลิบเคลิ้ม ไบรอันทำหน้าที่ของตัวเองเงียบๆฟังเสียงครางของวิจัยอย่างชอบใจ ทั้งสองคนใช้เวลาสองชั่วโมงโดยเปลี่ยนท่านนวดหลายท่า โดยวิจัยก็ไม่ได้ซีเรียสเรื่องการมองของหมอนวดหนุ่มเลย ไบรอันยอมรับว่าวิจัยเซ็กซี่มากๆ ยิ่งด้านหน้ายิ่งน่ามองน่าสัมผัส พอนวดเสร็จวิจัยก็ยื่นซองให้ไบรอัน

" ขอบคุณค่ะไบรอัน" วิจัยบอกกับหมอนวดหนุ่ม เพราะเธอรู้สึกสบายตัวมากๆแล้ว ไบรอันส่ายหน้าปฏิเสธเพราะวิจัยให้เขาเยอะมากจริงๆ

" รับไปเถอะคุณนวดฉันให้ทริปเพื่อเป็นการตอบแทนไงค่ะ" วิจัยบอกกับไบรอัน พร้อมกับวางซองลงบนมือของไบรอัน เธอเดินไปสวมใส่ชุดคลุม

" เจอกันวันพฤหัสนะคะ" วิจัยหันหน้ามาบอกกับไบรอัน พร้อมกับเดินออกจากห้องไป ไบรอันมองตามหลังของวิจัยพลางยิ้มที่มุมปาก เขารู้สึกชอบวิจัยเป็นพิเศษไม่ใช่เพราะเธอให้ทริปเขาแต่เพราะเธอคือผู้หญิงที่น่าปกป้องและอยากดูแล เขาอยากนวดให้เธอทุกวันเลย

วิจัยอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเดินออกมาจากห้อง

" มัมครับ/ขาาา" หนูน้อยวาร์เนอร์และวาร์เลย์เรียกมัมวิ เพราะครบสองชั่วโมงแล้ว วิจัยยิ้มกว้างๆ พร้อมกับนั่งลงย่องๆ เพื่อรับลูกๆเข้ามาในอ้อมกอด รีโรสมองแล้วยิ้ม วิจัยอุ้มลูกๆทั้งสองคนยืนขึ้น

" ผมหิวครับ" หนูน้อยวาร์เนอร์บอกกับมัมวิ

" ค่ะ น้องเลย์ก็หิวเหมือนกันค่ะมัมขา" หนูน้อยวาร์เลย์บอกกับมัมวิด้วย วิจัยกลั้นขำ เพราะเป็นแบบนี้ตลอดเลยหนูน้อยจะไม่ทานอาหาร น้ำ เครื่องดื่มจากมือของคนอื่นนอกจากมัมวิคนเดียว

" งั้นเรากลับบ้านกันเถอะลูก" วิจัยบอกลูกๆ พร้อมกับมองหน้ารีโรส

" ขอบคุณนะคะคุณโรสที่ดูแลลูกๆให้วิ" วิจัยกล่าวตำขอบคุณรีโรส

" รีไม่ได้ทำอะไรมากเลยค่ะ" รีโรสบอกวิจัย เพราะเธอไม่ได้ทำอะไรมากเลยจริงๆหนูน้อยทั้งสองคนเล่นกันเอง พอนาฬิกาทรายหมดหนึ่งชั่วโมงหนูน้อยก็ไปคว่ำกลับเอง

" งั้นวิไปก่อนนะคะคุณโรส " วิจัยบอกกับรีโรส พร้อมกับอุ้มลูกๆทั้งสองคนเดินจากไป รีโรสมองตามหลังสามแม่ลูกแล้วยิ้มกว้างๆ เธอหลงรักลูกๆของวิจัยมากๆ แต่เด็กๆนั้นพยายามสร้างกำแพงกลั้นเอาไว้ไม่ให้ใครเข้าใกล้ง่ายๆ หนูน้อยไม่เชื่อใจใครเลยนอกจากมัมวิเท่านั้น

วิคือคุณมัม หรือเดอะมัม ???