"ข้าเชื่อเจ้า รอเจ้าเฟยลี่ รอเจ้าพร้อม และจะรอเจ้าคนเดียวตลอดไป (จากตอนสัญญาได้ไหม) " วนไปวนมาในความคิด ไหนว่าจะรอ แพรวาปาดน้ำตา วิ่ง จนไม่รู้ว่าตัวเอง วิ่งมาถึงที่ไหน
วิ่งจนเหนื่อยมองรอบ กาย ไม่มีสิ่งใด ให้คุ้นเคย แพรวาไม่เคยออกมาที่นี่เลย ตำหนัก เก่าที่ มองเหมือนไม่มีคนอยู่ภายใน แต่ด้วย การสร้างที่คงเอกลักษณ์ของตำหนักจีนไว้มันก็ยังสวยงามอยู่ดี แพรวา หยุดยืนอยู่หน้า ประตูไม่กล้าเข้าไป เสียงบานประตูเปิดอ้าออก ภายใน สะอาดสะอ้านแต่เงียบเหงาอย่างน่าใจหาย หญิงวัยกลางคน ถือไม้กวาดกวาดลานดิน ด้วยเสื้อผ้าที่ไม่ใหม่นัก ท่าทีของนางคุ้นตาแพรวาเหลือเกิน ผมที่เกล้าอยู่ บนหัวไม่มีเครื่องประดับใดใดนอกจาก ปิ่นที่ทำจากไม้เพียงอันเดียว ตัดสินใจเดินเข้าไปภายใน เสียงฝีเท้าทำให้หญิงกลางคนหันหน้ามาทันทีแพรวาตกตะลึง หญิงนางนั้นคืออดีต ฮองเฮาที่ กอดแพรวาไว้เมื่อคราวกระโดดลง ไปในแม่น้ำ ใน ความทรงจำของแพรวานั่นเอ
