จะบอกได้อย่างไรเล่าว่ายาที่ได้มา ได้มาจากโลกอนาคตที่ เดินทาง ท่องเที่ยวมา และ ยานั้นก็ได้ผลทำให้ แพรวา จดจำเรื่องราว ต่างต่างที่เลือนหายไป ได้ในที่สุดแม้กระทั่งภาษาจีนซึ่งนางเคยเจื้อยแจ้ว เมื่อครั้งยังเป็นองค์หญิงน้อย หากแต่สูญเสียความทรงจำ เลย ลืมเลือนไป แต่เพราะยาของเขาทำให้นาง ฟื้นความจำ ขึ้นมาบ้างบางส่วน
“นับว่าเจ้ามีส่วนช่วยนางอยู่มาก เจ้านี่ช่าง เอาใจคนเก่งนัก ถ้าหากว่าข้าอยากได้ ยา ที่ทำให้ อายุยืนหมื่นปีเจ้าจะปรุงให้ข้าบ้างได้ไหม” หมอหลวงสะดุ้งกับคำเหน็บแนมนั้น ในวังหลวงแห่งนี้ สิ่งที่น่ากลัวที่สุดก็คือความโกรธของไทฮองไทเฮา
“ข้าพระองค์น้อมรับบัญชาแม้จะดั้นด้นจนสุดขอบฟ้าก็จะหาสูตรยามาปรุงถวาย” รอยยิ้มเยือกเย็น ไม่ปิดบัง
“ข้าเพียงแค่ หยอกเย้าเจ้าเล่น เพียงแต่อยากรู้ว่าท่านเหตุใด จึงห่วงใย ข้าหลวงหญิงนัก” วาจาคล้ายจะหยั่งเชิง จับพิรุธจากคำพูด
“นาง ตัวคนเดียว ไร้ ที่พึ่งพิง”
“เจ้า
