ลืมตาอีกที..ได้สามีเป็นอ๋อง!!

ท่านหญิงจางจินเยว่

“อือ....”

“ชายารองท่านฟื้นแล้ว!!” เสียงหนึ่งดังขึ้นข้างๆ ฉัน

“ดีเหลือเกิน!! สวรรค์ช่างมีเมตตาไม่รับท่านไป” เสียงนี้ยังคงดังอยู่ข้างๆ ฉัน ทำให้ฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาพร้อมกับกระพริบตาเพื่อปรับโฟกัสการมอง โอยยยยยมึน เมื่อฉันปรับโฟกัสสายตาให้เป็นปกติก็พบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงที่ค่อนข้างจะแข็งแถมหมอนยังสูงจนคอแทบเคล็ดอีกต่างหาก นี่มันอะไนกันเนี่ย ฉันพยายามหยัดตัวขึ้นแล้วมองไปรอบๆ

“ข้าช่วยเจ้าค่ะ” ผู้หญิงตัวเล็กที่อยู่ข้างๆ ฉันช่วยประครองให้ฉันลุกขึ้นนั่งได้ ฉันมองใบหน้าที่เปื้อนน้ำตาของเธออย่างสงสัย

“นี่ฉันตายแล้วหรอ?” ฉันหันไปถามเธอเพราะสถานที่แห่งนี้มันไม่ใช่บ้านฉันแน่ๆ อ่ะ แถมสาวน้อยที่อยู่ข้างๆ ฉันตอนนี้ก็หน้าตาจิ้มลิ้มน่ารักจนฉันคิดว่าเธออาจจะเป็นนางฟ้าก็ได้

“ท่านพูดอะไรน่ะเจ้าคะ ท่านเพิ่งจะฟื้นขึ้นมาจากความตายต่างหากเล่าเจ้าคะ” หญิงสาวคนนั้นพูดกับฉันพร้อมกับทำหน้าเบ้เหมือนจะร้องไห้

“แล้วฉันมาอยู่ที่นี่ได้ไง? ที่นี่ที่ไหนอ่ะ? แล้วเธอเป็นใคร?” ฉันรัวคำถามใส่ผู้หญิงตรงหน้าเธอทำหน้าตกใจตาโตพร้อมกับยกมือทาบอก

“คุณหนูนี่ท่านจำอะไรมิได้เลยหรือเจ้าคะ ข้าคือเสี่ยวชิงชิงสาวใช้ของท่านอย่างไรเล่าเจ้าคะ” หญิงสาวตรงหน้าพูดกับฉันพลางทำหน้าจะร้องไห้

“คุณหนู? ไม่อ่ะฉันไม่เห็นจะจำได้เลยสักนิดว่าฉันเป็นคุณหนูแล้วฉันก็ไม่รู้จักเธอ” ฉันรีบถอยออกจากเธอทันที

“ท่านคือท่านหญิงจางจินเยว่ บุตรสาวคนเล็กของอ๋องจางหลิงจากแคว้นจื่ออย่างไรเล่าเจ้าคะ ท่านมาอยู่ที่จวนอ๋องในแคว้นโจวแห่งนี้เพราะท่านแต่งงานเข้ามาเป็นชายารองของท่านอ๋องโจวตงหยาง...” เธอเล่าเหตุการณ์ให้ฉันฟังแต่...เดี๋ยวนะ จางจินเยว่? นี่มันตัวละครในนิยายที่ฉันกำลังจะอ่านนี่ แถมโจวตงหยางนั่นคือสามีตัวร้ายของนางที่อ่านเจอตอนอ่านแนะนำตัวละครอีก อย่าบอกนะว่าฉันหลุดเข้ามาอยู่ในนิยายเรื่องที่กำลังอ่าน ม่ายยยยยย TOT

“คุณหนูท่านเป็นอันใดไปเจ้าคะ...” ชิงชิงถามฉันขึ้นเมื่อฉันยกมือขึ้นปิดหูพลางทำหน้าเหมือนโลกจะแตก

“นี่ฉัน...ข้ามมิติมาเลยหรอเนี่ย...” ฉันพึมพำกับตัวเองเบาๆ

“คุณหนูท่านว่าอย่างไรนะเจ้าคะ...” ชิงชิงยกมือขึ้นโบกไปมาตรงหน้าฉันเพื่อเรียกสติ

“เอ่อ...อ๋อ...เล่าต่อสิเผื่อฉันจะจำอะไรได้บ้าง” ฉันตั้งสติแล้วหันไปบอกกับชิงชิงตอนนี้ฉันต้องรู้เรื่องราวของจางจินเยว่ให้ได้มากที่สุดแล้วหาทางกลับบ้านให้ได้!

“เดิมทีท่านมีสัญญาใจหมั้นหมายกับองค์รัชทายาทเจ้าค่ะ แต่ท่านอ๋องโจวตงหยางได้แอบลอบเข้าห้องนอนท่านในคืนที่ท่านเดินทางมายังแคว้นโจวแห่งนี้เพื่อเตรียมเจราจาเรื่องงานหมั้นกับรัชทายาทพอโดนจับได้อ๋องโจวก็บอกกับทุกคนว่าได้เสียกับท่านแล้วและยินดีรับผิดชอบแต่งท่านเข้ามาเป็นชายารองและพอเรื่องนี้ถึงหูฮ่องเต้ ฮ่องเต้จึงมีพระราชโองการพระราชทานสมรสให้ท่านเข้ามาเป็นชายารองที่จวนอ๋องโจวแห่งนี้เจ้าค่ะ...” ชิงชิงเล่าถึงความหลังของจางจินเยว่ที่เข้ามาอยู่ที่นี่ ห๊ะ!! ฉันเอ๊ยร่างนี้เสียตัวให้อ๋องนั่นแล้วหรอ เหอะๆ หวังว่าฉันจะไม่ได้นอนร่วมเตียงกับเขานะ ฉันยังบริสุทธิ์ผุดผ่องนะ T^T

“แต่พอแต่งเข้ามาท่านที่ยังปักใจรักกับองค์รัชทายาทอยู่ ก็ไม่มีความสุขเลยสักนิดเจ้าค่ะ ท่า่นมิมองหน้าหรือเอื้อนเอ่ยใดๆ กับท่านอ๋องเลยและเอาแต่ขังตนเองอยู่่่ในตำหนักแห่งนี้ พอท่านรู้ข่าวงานพิธีอภิเษกสมรสขององค์รัชทายาทที่จะจัดขึ้นท่านจึงคิดสั้นกระโดดน้ำในวันพิธีขององค์รัชทายาทเจ้าค่ะ ท่านหลับไป 3 วันเต็มๆ เลยนะเจ้าคะ ข้าดีใจมากเลยที่ท่านฟื้นขึ้นมาได้เสียที” ไม่พูดเปล่าชิงชิงพุ่งมากอดฉันไว้แน่นราวกับกลัวว่าฉันจะหายไป

“เอาล่ะๆ ฟังนะ ชิงชิง....ตอนนี้ฉันจำอะไรไม่ได้เลยจำไม่ได้ว่าตัวเองเป็นใครและมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ในนี้มันว่างเปล่าไปหมดไม่มีความทรงจำอะไรของที่นี่เลย” ฉันพูดกับชิงชิงหลังจากที่ผละออกจากเธอได้แล้วพลางชี้ที่หัวของตัวเอง

“คุณหนูของข้าช่างน่าสงสารยิ่งนัก…มิเพียงแค่จำสิ่งใดมิได้วาจาที่เอ่ยมายังแปลกประหลาดอีกด้วย แบบนี้ข้าจักส่งข่าวต่อท่านอ๋องจางหลิงบิดาของท่านได้อย่างไรเจ้าคะ...” ชิงชิงทำหน้าเหมือนจะร้องไห้อีกครั้ง

“ไม่เป็นไรน่าค่อยๆ เรียนรู้ไปก็ได้นี่” ฉันหันไปยิ้มให้เธอ

“น้องหญิงเจ้าฟื้นแล้วหรือ เป็นอย่างไรบ้าง...” ประตูเปิดออกตามด้วยหญิงสาวคนหนึ่งรีบพุ่งเข้ามาหาฉันทันที

“เอ่อ...คุณ...ท่านคือ?” ฉันมองไปที่คนแปลกหน้าอย่างสงสัยพลางหันไปหาชิงชิง

“พระชายาดูเหมือนว่าชายารองจักความจำเสื่อมเจ้าค่ะ นางจำอะไรมิได้เลยจำมิได้แม้กระทั่งชื่อตัวเองเจ้าค่ะ” ชิงชิงพูดขึ้นหญิงสาวตรงหน้าทำหน้าตกใจมากพลางกอดฉัน

“มิเป็นไรนะน้องหญิงข้าจักดูแลเจ้าแทนท่านอ๋องเอง ช่วงนี้ท่านอ๋องมีกิจที่จะต้องเข้าวังบ่อยๆ มิสะดวกมาเยี่ยมเจ้า” นางคลายอ้อมกอดลงพลางส่งยิ้มมาให้ฉัน

“อ๋อจริงสิ ข้าคือโจวหลี่อันชายาเอกของอ๋องโจวเจ้าจำข้ามิได้ก็มิเป็นไรนะ เดี๋ยวข้าจักเริ่มสอนทุกอย่างให้กับเจ้าใหม่เอง อ๊ะ! แต่ข้าต้องไปแล้วล่ะน้องหญิงลืมไปว่าต้องไปตรวจดูบัญชีของจวนพอได้ยินว่าเจ้าฟื้นข้าจึงรีบมาดูเจ้าเสียก่อน เช่นนั้นพี่หญิงไปก่อนนะ” พูดจบโจวหลี่อันก็ส่งยิ้มมาให้ฉันแล้วเดินออกจากประตูไปพร้อมคนเดินตามอีก 2 คน