"คะ...คุณหนูเจ้าคะ..."
"พระชายารองจะทำอันใดกับพระชายาเจ้าคะ!”
เสียงของทั้งชิงชิงและบ่าวของโจวหลี่อันที่ดูตกใจกับการกระทำของฉัน แม้แต่โจวหลี่อันเองก็ยืนนิ่งไป ไม่รู้้ว่านางตกใจหรือปล่อยให้ฉันปลอบกันแน่
"จะ...เจ้าจะทำอันใดกับข้า! ปล่อยข้านะ!"
ฉันรีบผละออกจากตัวของโจวหลี่อันทันทีเมื่อนางเริ่มโวยวายและผลักตัวฉันออก อย่างน้อยก็โวยวายได้แล้วล่ะนะ
"ต่อไปหากท่านมิรังเกียจในยามที่ท่านทุกข์ใจหรือโดดเดี่ยวท่านมาหาข้าได้นะเจ้าคะ ข้าจะอยู่คอยเป็นก้อนหินรับฟังท่านจนกว่าท่านจะดีขึ้นเองเจ้าค่ะ" ฉันพูดและยิ้มให้นางก่อนจะก้มหัวคำนับและเดินออกจากศาลามา
"คุณหนูเจ้าคะอย่าทำเช่นนี้อีกนะเจ้าคะ"
"ข้าลืมตัวน่ะ นางเศร้าขนาดนั้นก็อดเป็นห่วงมิได้ ข้าจะไม่ทำอีก...”
"ท่านรู้หรือไม่เข้าคะหากสิ่งที่ท่านกระทำลงไปเมื่อครู่ทำให้พระชายามิพอใจท่านจักถูกโบยได้นะเจ้าคะ"
"รู้แล้วๆ ข้าจะทำแบบนี้แค่กับเจ้า" ฉันเดินไปกอดค
