Dahil Sa Pag-ibig

Kabanata 14

Boung araw nagkukulong sa kwarto si Carrena. Hindi na siya pumapasok sa eskwelahan dahil sa nangyari. Wala na rin siyang ganang magpatuloy sa pag-aaral. Kahit lumipat pa sa ibang eskwelahan. Para ano pa.. wala ng saysay ang buhay niya. Dahil sa batang ito... nawala sa kaniya si Rico.. dahil sa batang ito wala na sa kaniya ang lahat, ang pangarap niya at kalayaang mabuhay ng normal. Dahil sa batang dinadala niya. Hindi tumitigil ang mga luha niya sa pagtulo. Pagod na pagod na siyang umiyak. Pagod na pagod na siyang lumaban para sa sarili. Pagod na kahit ang utak niya. Lahat na lang nakakapagod. Gusto niya ng tapusin ang sariling buhay. Kumuha siya ng gunting para saksakin ang sarili. Ayaw niya na... Ayaw niyang makasal sa taong hindi niya mahal. Ayaw niya rin ipanganak ang batang nasa sinapupunan niya. Patawarin siya ng Diyos. Pero iyon lang tanging naisip niya para matapos na ang problema niya. Ayaw niya ng mabuhay... Sobrang bigat na... Napapikit siya nang saksakin ang sarili. Pero agad inagaw sa kaniya ang gunting hawak ng makita ni Olivia. Ang gagawin niya. Umiyak siya ng umiyak matapos sumakit ang pisngi niya sa ginawang pagsampal sa kaniya sa katutuhanan.

"Ate.... gusto ko ng mamatay.... Wala ng saysay ang buhay ko. Gusto ko ng mamatay... Pabayaan mo ba ako..." Hagulgol niya dito.

"Nasisiraan kaba ng bait, ha? Malaking kasalanan ang gagawin mo Carrena? Jusko naman... Kung hindi ko naisipang pasokin ka sa silid mo baka hindi na kita maabotang buhay!"

"Carrena? Naman... Magpakatatag ka! Magiging nanay kana, oh?" Galit na sita dito ni Olivia.

"Ayaw ko sa batang ito! Ayaw ko Ate?" Hindi niya matanggap na mabubuntis siya ng ibang lalaki.

"Wala ka ng magagawa, ha? Andiyan na iyan... Ang magagawa mo ang bigyan siya ng magangdang buhay kasama ang ama niya!" Si Olivia.

"Ahh!! Hindi ako pakakasal sa kaniya. Nangako kami ni Rico... sa isa't-isa, Ate? Kahit anong mangyari hindi kami maghihiwalay!" Pilit sinisik sa utak ang niya ang mga binitiwang pangako nila sa isa't-isa ni Rico.

"Pangako? Saan na siya, ha? Saan siya Carrena? Dahil kung totoong tanggap ka niya... Dapat nandito siya para damayan ka! Pero wala siya! Ngayon mo sabihin kung totoong mahal ka niya. Carrena? Pagkakataon mo na ito. Pumayag kana para sa batang dinadala mo..." Sunod-sunod na pag-iling ni Carrena kay Olivia.

"Hindi, hindi, hindi!" Sabay labas niya ng pinto.

"Carrena? Carrena? Saan ka pupunta? Bumalik ka dito! Carrena?"

Walang lingon lingon ng umalis si Carrena sa bahay. Walang nagawa si Olivia ang sundan ng tingin, ang papalayong si Carrena.

Humugot ito ng malalim na hininga. At muling sinara ang pinto ng bahay.

Sumakay si Carrena ng taxi. Sa address ni Rico ang tungo niya. Gusto niyang makausap si Rico. Alam niyang nakalabas na ito ng hospital at ngayon nagpapagaling na lang sa bahay nito. Gusto niya itong makausap at malamang galit pa ba ito o hindi sa kaniya. Dahil hindi pa din siya mapapatawad ni Rico. Kung galit pa din ito. Matapos malaman ang totoong nangyari. Hindi niya na rin ipipilit ang sarili dito. Siguro tanggapin niya na lang sa sarili na hindi sila para isa't-isa. At hanggang doon na lang siguro ang ending ng love story nila ni Rico.

Subalit, umaasa pa rin siyang mapapatawad ni Rico at tanggapin muli, dahil mahal nila ang isa't-isa.

Pagkababa sa taxi. Napansin niya agad nakaawang ang gate sa labas. Hindi na siya, nag abalang mag door- bell pa. Pumasok na siya agad. Tahimik din ang boung paligid. Pinihit niya ang door-knob. Bumukas ito. Wala talagang katao-tao sa boung bahay. Saan kaya ang mga ito. Pero bukas naman ang gate. Kasi kung umalis silang lahat. Sa labas pa lang nakalock na ang gate pero bukas, eh? Umakyat siya sa hagdan. Minsan na siyang dinala ni Rico sa bahay na ito. Alam niya kung saan ang kwarto ng lalaki. Dumiretso na siya sa silid ni Rico. Baka kasi nagpapahinga ito.

Nang nasa tapat na siya ng pinto. Inayos niya muna ang sarili at huminga ng malalim. Kanina pa siya kinakabahan. Pinihit niya na ang door-knob at maingat namang binukas. Mabuti na lang hindi ito naka-lock sa loob. Una niya agad nakita ang mga damit sa sahig nagkalat. Hanggang sa dumako ang paningin niya sa kama. Kaagad tumulo ang luha niya ng makita si Rico may kasamang ibang babae.

"Rico..." Bulalas niya. Nalimpungatan ito at bumalikwas ng bumangon ng makita siya.

"Carrena?"

"Anong ibig sabihin nito, ha?" Namamaos niyang boses. Nagising naman si Xanya at wala din itong damit. Nang makita siya. Hindi ito nagulat. Proud na proud pa ito.

"Oh, Carrena? Ikaw pala iyan. Na surprise kaba sa nakita mo... Why did Rico and I sleep together in his bed."

"Xanya? Stop?"

"Bakit? Ngayon kapa ba tatanggi nakita na tayo ni Carrena?" Ngising sabi ng babae.

"Carrena? Magpapaliwanag ako...."

"Sige, Rico? Ipaliwanag mo kay Carrena... Na matagal na natin ginagawa ito!"

"Totoo ba? Rico?"

"Carrena?"

"Totoo ba? Na matagal mo na akong niluluko at ang babaeng iyan?" Mapait niyang tanong dito.

"Oo. I'm sorry, Carrena?"

"Mangluluko ka! Niluluko mo lang ako! Ginawang tanga! Ayaw ko na makita iyang pagmumukha mo!" Sabay labas niya ng pinto. Nangangatog ang mga tuhod niya sa pagbaba ng hagdan. Nang hindi makayanan. Sandali siyang naupo sa gilid upang pakalmahin ang sarili. Ang bigat bigat sa dibdib. Parag may butong nakadagan dito. Tumayo na siya ng maramdamang okay na ang pakiramdam niya. Pero napansin niya ang pagbaba ni Xanya sa hagdan. Tinaasan siya nito ng mga kilay. At hinarap ng boung tapang.

"Ngayong alam mo na ang totoo sa amin ni Rico. Naawa nga ako sayo, eh? Bakit nagawa ka naming lukuhin. Ay hindi pala... Pati din ikaw nagawa rin pumatol sa ibang lalaki. Ano ito gumaganti kaba kay Rico?"

"Wala akong alam sa mga pinagsasabi mo. Hindi ako nangluko! Kayo ang manluluko! Magsama kayong dalawa parihong manluluko!"

"Oh, really? Sabagay... Hindi naman ako iyong nag viral sa school ang babaeng pumatol sa lalaking mayaman at hindi lang iyon nagpabuntis pa..."

Naikuyom niya ang kaniyang kamao.

"Ano? Carrena? Hindi ka makasagot? Ano? Kasi totoo d'ba?"

"Siguro naman kakalimutan muna si Rico at hindi mona siya gugulohin ano?"

"Wala na anong pakialam sa inyo. Gusto mo saksak mo sa baga mo!" Sabay talikod niya dito. Pero napaigik siya sa sakit ng hawakan ang buhok niya ng mariin.

"Akin lang si Rico at huwag kang magkakamaling kausapin siya ulit kahit kailan..."

"Kahit kailan hindi mo makukuha ang puso niya."

"Hayop ka! Loser!"

"Mas hayop ka! at Desperada!" Galit niyang sabi dito.

Nagpalitan sila ng sampal at sabunot sa buhok. Pero dahil mahina na ang katawan niya. Sumuko agad ang katawan niya. Nang maramdamang hindi na siya gumanti sa pag-ataki sa kaniya ni Xanya. Tumigil din ito. Bigla sumama ang pakiramdam niya.

"Ang yabang yabang! Mong kalabanin ako. Mahina ka pala. b***h!"

Pinipilit pa rin ni Carrena makatayo at makalabas ng bahay. Kahit hilong- hilo na siya. Hindi pa siya nakalayo ay bigla siyang natisod at natumba. Humingi siya ng tulong kay Xanya pero hinayaan lang siya nito. At iniwan na lang basta.

"Sana mamatay kana..." Huling sabi sa kaniya, bago tinalikuran. Dahil walang ibang makakatulong sa kaniya pinipilit niyang makarating sa labas.

Pumara siya agad ng taxi ng may dumaan. Huminto ito, at agad siyang sumakay. Masakit ang boung katawan niya at tiyan. Gabi ng makarating sa bahay at hindi pa siya nakapasok putok ng baril ang sunod-sunod niyang narinig. Kanina na matamlay niyang pakiramdam... Bigla na lang nabuhay at ngayon napapalitan ng takot. Sa malaking halamanan siya nagtatago. Hinintay niya muna umalis ang mga lalaking minsan niya ng nakita noon. Nang wala na ang mga ito. Nagmamadali siyang pumasok a loob ng bahay. Muntikan pa siyang madulas dahil sa dugo sa sahig. Hinanap niya agad ang kapatid at sa silid nito, mismo nakita niya. Kaagad niya itong nilapitan.

"Ate???"

"C- Carrena... Mabuti naman dumating kana... Ingatan mo sarili mo, ha? Magpakatatag ka... Hindi ko na kaya... Patawarin mo si Ate... Ha... Mahal na mahal kita..." Putol-putol nito, sabi at pilit makabou ng salita.

"Ate.... Mabubuhay ka Ate? Dadalhin kita sa hospital! Ate???" Umiiyak niyang sabi ng yakapin ito. Naramdaman niyang wala na agad ito ng pulso. Hinihintay lang siyang dumating ng kapatid.

"Ate.... Sorry... Sorry... Mahal na mahal kita, Ate..." hagulgol niya ng iyak.

"Ate... Ang daya mo naman... eh?"

"Ate???" Sinubukan niya pa itong e-rivive gaya ng mga nakikita niya sa TV pero nakita niya agad saang parti ito binaril. Sa puso... Dahilan ng pagkamatay nito.

"Tulong! Tulongan niyo ako!" Sigaw niya. Hindi mapigilan ang mga mata niyang lumuha. Sobrang sikip ng dibdib niya dahil sa pag-iyak. Wala na rin siyang makikita dahil sa pagluha.

"Ate.... Bakit? Bakit?" Ate??"

Hindi nagtagal dumating ang mga police at mga kapitbahay sa bahay nila. Kinuha ang kapatid niyang walang buhay. Tahimik siyang umiiyak sa sulok. Habang ginagawa ang investigation.

"Carrena?" Blanko ang expression ng dalaga ng makita ang binata. Dala ng bugso ng damdamin. Hindi nagdalawang isip ang binata yakapin si Carrena.