CHAPTER THIRTY-SIX
1164 Words
THIRD PERSON'S POV³
"Tahan na," pagpapatahan na ni Kandrick kay Aya dahil wala itong tigil ginawa na nga siyang panyo pati ang damit niya basa na ng luha nito.
"Sorry..." she apologized but there's still little sobs but she is still hugging him so tight not wanting to let him go. She feels the warmth and comfort in his arms...
"Is this the treatment you were talking about yesterday when you were at my house?" he asked seriously about yesterday when she was on the table eating with them.
Noong oras na napagsalitaan niya ito ng masasakit na aminado siyang sinadya niya sa kagustuhan niya lang na maitaboy ito.
Aya nodded but her face ramains hides on his hard chest hugging him. "Y-Yes... this house is so sick..." she answered in her cracked voice.
Her tears are now in control over her even though how much she stopped it, it flows. Mas humigpit pa nga ang yakap niya kay Kandrick, ayaw na niyang bitawan pa ito.
She heard him sighed. "I can't blame you," Kandrick commented in his low but hoarse voice.
Kita niya naman ang mga ugali ng bawat miyembro ng pamilya ng dalaga lalo na ng ama at mga kapatid nito ilang oras pa lang silang naglalagi rito lalo na sa pakikitungo ng panganay nitong kapatid sa kanya kanina.
Si Aya pa kaya na buong buhay nito sila na ang kasama? Napa-iling na lang siya at ang tanging masasabi niya lang, kaya pala.
Walang takot gumawa ng pagkakamali dahil sanay na ganito siyang tratuhin, pangit, hindi maganda ang klase ng pang-di-disiplina.
Nagawa niya pang hagurin ang likod ni Aya. "Sinabi ko nang tumahan ka na, hindi ka pa rin ba titigil?" Tumaas na ang isa niyang kilay nang bumaba ang tingin niya rito.
Umiling lang ito at mas humigpit pa ang yakap sa kanya at ramdam na ramdam niya na ayaw na talaga siya nitong pakawalan at bitiwan.
Nayari na. Bakit niya pa kasi niyakap?
Nahilot niya na lang ang sintido. "Tumahan ka na, Miss Laviñez dahil hindi ko magagawa ng mabilis ang trabaho ko kung nandito lang tayo, magyayakapan."
Napa-irap siya nang tingalain siya ni Aya kaya nag-iwas siya ng tingin dahil bigla na lang itong nagmukhang maamong baby sa paningin niya.
Nakakaasar.
"Kandrick..." she called his name so she left him no choice but to look down at her pretty face again.
"What?" His eyebrows furrowed.
"Thank you..." she said in a whisper.
Paos na rin ang boses nito kakaiyak at muli pa siyang niyakap ng mahigpit at muling inilapat ang mukha sa dibdib niya.
"Tumigil ka na sa kakaiyak paos ka na. And you don't have to thank me for this, I didn't do anything. H'wag mong bigyang malisya itong pagyakap ko sa 'yo, this is just a friendly hug," he said for Aya not to think maliciously.
Natawa naman siya sa sarili. Friendly hug, Kandrick? Kailan ka pa natuto gumamit ng ganiyang ka-corny na salita?
Muli namang nag-angat ng tingin si Aya sa kanya na tuluyan na ngang tumahan. "S-So... we are now... both friends?" she asked with so much hope while her eyes twinkled.
"No." Kandrick held her shoulders and slightly pushed her but gently away from him so he's now made a distance between them and broke the hug.
Lumungkot naman ang mukha ni Aya kaya naasar siya lalo. Bakit ba mukang kailangan na niyang mag-adjust ng emosyon para dito?
Nahilot niya ang sintido at ang isang kamay inilagay sa baywang at saka niya hinarap ang malungkot pa ring mukha ni Aya na hindi nagsasalita, nakatingin lamang sa kanya.
Para siyang nanlalambot na ewan. Ang babaeng ito... wala talagang magandang dulot.
"Fine!" he said like he has no choice. "We're now friends but act civil, ayoko ng clingy Ms Laviñez, magkaibigan, hindi magkasintahan kaya umayos ka," dagdag pa niya bilang paglilinaw at nag-set ng boundary.
Unti-unti lumiwanag ang mukha ng dalaga at nagpakawala ng napakalawak na ngiti na parang hindi nanggaling sa pag-iyak.
"Sabi mo iyan!" Hindi na nga napigilan nito ang yakapin siya ulit kaya marahan na niya itong itinulak at inalis ang kamay sa leeg niya.
"Kasasabi ko lang!" saway niya rito na kasasabi niya lang na ayaw niya ng ma-clingy at pala-hawak!
"Sorry!" she apologized but there's a ghost smile and her face so he rolled her eyes at her.
"Sorry pero yakap ka nang yakap. Tama ka na Miss Laviñez h'wag ka namang mapanamantala." Nanumbalik na nga siya sa normal niyang timpla, ang mag-sungit.
Pero magaan na ang loob ni Kandrick na makita na nailabas ng dalaga ang hinanakit nito sa paraang alam niya. It was his choice to comfort her, because he thought it was necessary.
Marahil hindi ganoon kaganda ang ugali niya, madalas siyang iritable ngunit hindi naman nangangahulugan masama siyang tao.
He's fair enough, and he doesn't want to see anyone in breaking stage. Kaya nga naiwas talaga siya sa mga taong alam niya na may masamang gawa, dahil may ugali siya na bigla-bigla nakikialam lalo na kapag may hindi siya nagustuhan.
Katulad na lang nito, hindi niya napigilan ang sariling aluin ang dalaga kahit sinabi niya na kay Samuel Laviñez na hindi siya para makipaglapit sa bunsong kapatid.
Pero nakakaasar lang dahil pagkakataon at mismong sitwasyon ang nagtutulak sa kanya kaya anong magagawa niya kung napaawa na siya? Malamang aaluin niya talaga ito.
At para sa kanya wala naman sigurong masama sa ginawa niya, nilinaw niya na rin naman dito na hanggang doon lang sila, he already and he still set his own boundary with this woman.
Yumuko naman si Aya dahil nakaramdam siya ng hiya sa kauna-unahang pagkakataon sa lalaking mahal niya pa. Isa rin sigurong dahilan iyong pagkapahiya niya kanina.
Naiintindihan niya ang naging kilos ni Kandrick, naawa lang ito sa kanya bilang tao na hiniya ng ganoon ng sariling magulang pero hindi bilang espesyal na babae pero laking tuwa na niya dahil hindi niya ito inasaahan gagawa ng ganitong kilos.
Pero ginawa iyon ng nag-iisang ni Kandrick.
Sa lahat ng tao na p'wedeng kumausap sa kanya... mismong si Kandrick Del Fuego pa na sa kauna-unahan pagkakataon nagawa siyang pakitaan at ginawaran siya ng malasakit.
Halos lumundag ang puso niya sa tuwa, sobra pa. Ang yakap na iyon na sobrang init, sobrang higpit, idagdag pa ang pag-hagod ng malaki nitong kamay sa likod niya para patahanin siya ay isang pakiramdam na hindi niya makakalimutan at hinding-hindi matatawaran.
Karanasan mula sa isang taong minsan lang niya mararamdaman kaya talagang sinulit niya.
Hindi niya lang lubos maisip na ang isang Kandrick na palagi siya tinataboy, madalas pang mag-bitiw ng masasakit na salita sa kanya ay siya pang dadamay sa kanya sa oras kung kailan mahina siya.
She really appreciates his softness even though it did not last long but it's enough for her to love him even more.
He doesn't want her attitude and everything about her but he prefers to listen to her even though he hates her, nakaya siya intindihin sa pagkakataon na hindi siya kainti-intindi.
- Writer
