8
1301 Words
คอนเซ็ปชุดในเซ็ตนี้เป็นชุดราตรีเรียบหรู ยิหวาเดินออกมาในชุดราตรียาวสีแดงเพลิงแบบเกาะอกอวดทรวงอกอวบเนียน แหวกด้านหน้าหน้าอวดขาเรียวสวย ผิวยิหวาขาวผุดผ่องใส่ชุดนี้แล้วสวยมาก สวยจนชานนท์ยังต้องอ้าปากค้าง
ชานนท์ไม่ต่างจากผู้ชายทั่วไปที่ชอบผู้หญิงหน้าสวยหุ่นสวย กลืนน้ำลายตัวเองลงคอหลายครั้ง ยกมือลูบปาก คอยหลบหน้าคนอื่นกลัวถูกจับได้ว่าเขากำลังชื่นชมเรือนร่างดงามของหญิงสาวเมื่ออยู่หน้ากล้อง
ยิหวาเป็นมืออาชีพ หล่อนโพสต์ท่าสวย ขยับองศาแต่ละครั้งยกมือยกขาทำมุมให้ภาพต่างไป
ช่างกล้องชมหล่อนว่าดี ดี และดีตลอดเวลา
จนชานนท์เริ่มหงุดหงิดว่ารูปดี หรือมันเพลินกับการมองหุ่นหล่อนกันแน่
ตลอดการถ่ายแบบชานนท์แทบไม่กะพริบตาเลยด้วยซ้ำ ยิหวากับนานาสลับกันถ่ายคนละคิว แต่ก็จะมีเซ็ตสุดท้ายที่ต้องถ่ายคู่กัน ดูยังไงยิหวาก็สวยกว่ามากในสายตาของชานนท์
ให้ตายเถอะ! เขาไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่ายิหวาได้แต่งหน้าแต่งตัวแบบนี้แล้วจะสวยขึ้นผิดหูผิดตา
ตอนนี้พี่ปุ้มให้พักกองถ่ายสี่สิบนาทีเพื่อทานมื้อเย็นง่ายๆ ข้าวกล่องธรรมดา ยิหวาเดินมาหยิบไปนั่งทานคนเดียวที่มุมห้องเช่นเดิมต่างจากนานาที่จำเป็นต้องอดทนไม่กินมื้อเย็นเพื่อที่จะได้ไม่ดูตกราคากินข้าวกล่องถูกๆ ในสายตาของชานนท์
“คุณนานาไม่ทานอาหารกับคนอื่นเหรอครับ” ชานนท์ถามทันทีที่หล่อนเดินเข้ามาหา เบื่อจะแย่ ไม่รู้จะตามเกาะหนึบอะไรนักหนา
“ปกติจะมีแม่ครัวมาทำอาหารดีๆ ให้ทานนะคะ แต่วันนี้แม่ครัวท้องเสียกะทันหันเลยได้สั่งอาหารแบบกล่องมาแทน แต่ประเด็นคือนานาไม่ชอบทานข้าวกล่องค่ะ คุณนนท์ล่ะคะหิวหรือเปล่าเราออกไปทานข้างนอกดีไหม”
“เหลือเวลาพักกองอีกแค่สามสิบนาที ผมเกรงว่าคุณนานาจะกลับมาไม่ทันครับ ขอตัวไปหายิหวาก่อนนะครับ” ชานนท์รีบพูดต่อก่อนที่สาวสวยจะได้อ้าปากพูดอะไรบางอย่าง ลุกจากเก้าอี้เดินไปหายิหวาแต่ช้าไปเพราะไอ้หนุ่มช่างกล้องถือข้าวกล่องเดินตัดหน้าเขาไปนั่งกับหล่อนเรียบร้อยแล้ว
“พี่ขอนั่งทานด้วยคนนะครับน้องยิหวา”
“ได้ค่ะพี่แมน” เสียงหวานเอ่ยตอบรับ ไม่รู้ว่าหล่อนจะยิ้มให้มันหรือเปล่าเพราะเขาเห็นเพียงข้างหลังหล่อนเท่านั้น เขารู้สึกหงุดหงิดมากไม่ชอบใจที่หล่อนนั่งทานอาหารกับผู้ชายสองต่อสองทั้งที่ได้ชื่อว่าเป็น ‘ว่าที่คู่หมั้น’ ของเขา!
“น้องยิหวาชอบทานข้าวกะเพราหมูเหรอครับ พี่เห็นทานเกือบจะทุกครั้งเลย” ธนกฤตชวนคุย
“ก็ส่วนหนึ่งค่ะ ยิหวาทานได้ทุกอย่างค่ะไม่ค่อยเกี่ยงอาหาร ให้ทานกับข้าวอย่างเดียวทุกมื้อต่อกันเป็นเดือนยังได้เลยค่ะ” ที่กล้าบอกเพราะเคยลองมาแล้ว สมัยที่ตนเองยังเด็กมารดาไม่ค่อยมีเงินแต่ยังสามารถเลี้ยงดูหล่อนเป็นอย่างดี โดยไม่ไปขอเงินผู้ชายที่ได้ชื่อว่าเป็นบิดาของหล่อนมาใช้เลยสักบาท หล่อนต้องกินเมนูไข่ติดต่อกันนานนับเดือนแต่หล่อนก็ทานอย่างมีความสุขไม่เคยปริปากบ่น
“เก่งจังเลยครับ เป็นพี่สองวันก็บ่นเบื่อจะแย่”
ธนกฤตหัวเราะเร่า กินไปชวนยิหวาคุยไปจนต้องมาสะดุดเพราะชายหนุ่มที่ควงมากับนานาเดินเข้ามาหา
“มีอะไรเหรอครับคุณ”
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะพี่แมน คนนี้คือคุณชานนท์ เป็นคนรู้จักของยิหวาเอง ยิหวาขอติดรถมากับเขาน่ะค่ะ” ยิหวารีบตอบก่อนชานนท์จะพูดอะไรออกมา ไม่ว่าสิ่งที่เขาตั้งใจจะพูดออกมาจะเป็นเรื่องที่ดีหรือไม่หล่อนก็ไม่อยากได้ยินในเวลานี้
เหนื่อยล้ากับการยืนบนส้นสูงนานๆ ก็ไม่อยากจะต้องเหนื่อยใจเพราะชานนท์อีก
“อ๋อ อย่างนี้นี่เอง ผมแมนนะครับ เป็นช่างกล้องประจำกองนี้” ธนกฤตญาติดีด้วยแทบจะในทันที
ชานนท์จิกสายตามองไอ้หนุ่มมาดเซอร์คนนี้ที่ฉีกยิ้มประจบยิหวายกใหญ่ ยัยว่าที่คู่หมั้นเขานี่ก็เสน่ห์แรงเหลือเกินมีผู้ชายรุมเร้าไม่ห่างหาย ล่าผู้ชายเก่งขนาดนี้น่าจะเลิกความคิดอยากจับเขาสักที
“ทานข้าวไหมครับ พี่ปุ้มสั่งข้าวมาเยอะเลยยังมีอีกหลายกล่องเลยครับ” ธนกฤตชวนคุยต่อ ในขณะที่ยิหวาเมินเฉยสนใจเพียงอาหารในกล่องของหล่อนเท่านั้น
“ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณ ผมไม่ชอบอาหารกล่องสักเท่าไหร่ ยิหวา ฉันจะนั่งรอที่เดิมนะ เสร็จทุกอย่างแล้วค่อยมาบอก”
“ค่ะ”
ทันทีที่ชานนท์เดินไป ธนกฤตก็บ่นไล่หลัง “ผู้ชายคนนั้นดูหยิ่งๆ ยังไงชอบกลนะครับ เขาไม่ใช่ญาติแท้ๆ ของน้องยิหวาใช่ไหม”
“ใช่ค่ะ เราแค่รู้จักกันธรรมดาเท่านั้น”
“พี่ว่าแล้ว ดูจากลักษณะท่าทางดูถูกคนเก่งอย่างนั้นไม่น่าจะเป็นคนร่วมสายเลือดของน้องยิหวาได้ อ้าว... อิ่มแล้วเหรอครับ ยังทานไม่ถึงครึ่งเลย” ถามเมื่อเห็นสาวสวยเก็บข้าวกล่อง
“ค่ะ ยิหวาอิ่มแล้ว อยากจะไปหามุมเงียบๆ นั่งพักสักนิด ขอตัวก่อนนะคะ”
“เชิญครับ” แม้จะแสนเสียดายแต่ธนกฤตก็ตอบรับด้วยรอยยิ้ม รู้จักยิหวามานานนับปีแล้วแต่เขาไม่มีโอกาสจีบหล่อนเลยสักครั้ง กำแพงในใจหล่อนสูงจนบางทีเขายังนึกกลัว
ชานนท์นั่งมองยิหวาถ่ายแบบเซ็ตสุดท้ายเพลินๆ ลืมความง่วงนอนไปได้ซะสนิท หลายครั้งที่ต้องเมินสายตาของนานาที่มองยั่วยวนมาทางนี้ ผ่านมาอีกร่วมชั่วโมงการถ่ายแบบก็จบลงรอคอยเพียงยิหวาเปลี่ยนชุดออกมาหาเท่านั้น
เขาชะเง้อคอมองหาหลายครั้งจนในที่สุดหล่อนก็เดินออกมาในชุดนักศึกษาเช่นเดิมแถมยังทำเก่งเดินเคียงคู่มากับไอ้ช่างกล้องคนนั้น ส่งยิ้มให้มัน หัวเราะให้มันจนเกินงาม
“ยิหวา กลับบ้าน!” มือแข็งแรงจับรอบข้อมือบอบบางดึงเข้ามาหาตนเอง
“อุ๊ย! พี่นนท์ยิหวาเจ็บนะคะ”
“เฮ้คุณ!”
“ไม่ต้องมาเสือก ยิหวา กลับบ้าน!” ชานนท์ด่าธนกฤต ทำให้ฝ่ายนั้นหน้าเหวอถึงกับอ้าปากค้าง ก่อนชานนท์จะออกแรงดึงข้อมือยิหวาออกไปจากสตูดิโอ เรี่ยวแรงที่แตกต่างกันทำให้ยิหวาไม่สามารถสู้ได้ได้แต่ยอมเดินตามแรงดึง
“เข้าไป” เขาสั่งทันทีที่เปิดประตูรถข้างคนนั่งออก
ยิหวามองด้วยสายตาจิกด้วยหน้างอง้ำ แต่ก็ยอมเข้าไปนั่งในรถแต่โดยดี
หยิ่งเข้าไป!
ชานนท์มองหล่อนด้วยหางตา เดินอ้อมมาฝั่งคนขับพาขับรถไปผับแทนที่จะพากลับบ้าน นั่นทำให้ยิหวาอดทนเงียบต่อไปไม่ได้
“ถ้าพี่นนท์จะเข้าไปดูแลผับก็ช่วยจอดรถด้วยค่ะ ยิหวาเหนื่อย อยากกลับบ้านไปพักผ่อน”
“พี่นนท์!”
หล่อนตะคอกใส่เสียงดังเมื่อเขาไม่มีทีท่าจะจอดตามคำขอร้องของหล่อน ในวินาทีนั้นเขาเพียงปรายสายตามองมาท้ายที่สุดก็หันกลับไปดูทางเช่นเดิมโดยไม่พูดอะไร
- Writer
