6
535 Words
ยิหวากระชับกระเป๋าสะพายข้างขณะเดินลงบันไดหินปูนอ่อนหน้าตึกเรียน เดินบนส้นสูงสวยสง่าจนชายไหนเห็นเป็นต้องเหลียวหลังทว่าหล่อนไม่มีเวลาสนใจใครเพราะเร่งรีบเดินออกไปรอรถเมล์หน้ามหาวิทยาลัยเพื่อไปหาพี่ปุ้มที่สตูดิโอ
กระโปรงทรงเอค่อนข้างแคบทำให้หล่อนก้าวเดินยาวไม่ได้มาก ทว่าเดินไปได้ไม่ถึงไหนก็มีรถยุโรปคันคุ้นเคยขับมาปาดหน้ากระชั้นชิดจนหล่อนต้องอุทานด้วยความตกใจ
เจ้าของรถคันนั้นเลื่อนกระจกลงแล้วหันหน้ามามอง นั่นทำให้ยิหวาถึงกับอ้าปากค้างร้อง ‘เฮอะ!’ ออกมาเสียงดัง เพราะไม่คิดไม่ฝันว่าเจ้าของรถจะเป็นชานนท์!
“ขึ้นรถ อยากไปไหนฉันจะไปส่งเอง”
“ขอบคุณค่ะแต่ไม่เป็นไรดีกว่า ยิหวาขี้เกียจฟังคำพูดทวงบุญคุณของพี่นนท์ทีหลัง ขอตัวนะคะ วันนี้ยิหวารีบไม่มีเวลามาต่อล้อต่อเถียงด้วย” หล่อนเชิดปลายคางเรียวขึ้นสูงขณะตอบก่อนเดินหนี
แต่มีหรือคนอย่างชานนท์จะยอม เขาเดินลงจากรถมากระชากข้อมือหล่อนรุนแรง
“อย่าดื้อให้มากได้ไหม!”
“ทำบ้าอะไรของพี่นนท์คะ ยิหวาเจ็บนะ!” หล่อนบิดข้อมือออก แต่ไม่สามารถสู้แรงเขาได้
“ขึ้นรถ ฉันจะไปส่ง”
“ยิหวาไม่อยากให้พี่นนท์ไปส่ง ได้ยินชัดเต็มหูหรือยังคะ!”
“ได้ยินแต่ไม่สนมีปัญหาอะไรไหม!” ชานนท์ตวาดกลับแล้วช้อนกายบอบบางขึ้นแนบอกพาเดินกลับไปยังรถ ทุลักทุเลไปบ้างแต่สุดท้ายก็พายัยเด็กจอมพยศขึ้นรถสำเร็จจนได้
บนรถยนต์เงียบสงัดไร้เสียงใดๆ หลุดออกจากปากของทั้งสองคน ชานนท์ขับรถชะลอความเร็วในบริเวณมหาวิทยาลัยเพราะยังไม่รู้เลยว่าสถานที่ถ่ายแบบของยิหวาอยู่ที่ไหน
นัยน์ตาคมกริบปรายมองหล่อนที่นั่งเชิดปานนางพญา จงใจไม่ยอมปริปากพูดอะไรนั่นทำให้ชานนท์รู้สึกหงุดหงิดมาก
“เมื่อไหร่จะบอกทางสักที จะให้ฉันขับมั่วๆ ไปทั่วกรุงเทพฯ หรือยังไงห๊ะ”
“พี่นนท์ทำแบบนี้ไปเพื่ออะไรคะ” หล่อนไม่ตอบคำถามแต่กลับตั้งคำถามซะเอง หันหน้ามามองเขา “ร้อยวันพันปีพี่นนท์ไม่เคยมาหายิหวาแบบนี้ ไม่เคยคิดจะมองหน้ายิหวาสักครั้ง แล้วครั้งนี้มันเป็นเพราะอะไรคะ หรือพี่นนท์แค่อยากเห็นกับตาว่าสิ่งที่ยิหวาพูดไปคือเรื่องจริงหรือเรื่องลวงโลกเท่านั้น”
“หึ! ก็แล้วถ้ามันคือเรื่องจริง แล้วทำไมจะต้องกลัวด้วยล่ะ” ชานนท์ตอบกลับเสียงแข็งกระด้าง
คำตอบของเขาทำให้ยิหวาเจ็บปวดหัวใจมาก ชานนท์เป็นแบบนี้เสมอ มักจะคิดเองเออเองว่าหล่อนเลวร้ายสร้างเรื่องกุเรื่องและขยันเอาหน้าประจบประแจงมารดาของเขา
ในเวลานั้นน้ำตาหล่อนเอ่อคลอ ทำให้ต้องมองเมินออกไปนอกกระจกขณะตอบคำถามเขา หล่อนเหนื่อยจนต้องหลับตาลงปล่อยทุกอย่างให้เป็นไปตามสิ่งที่มันควรจะเป็น
- Writer
