“อือ”
“อืม! อย่ากัดเชียว”
“รู้น่า”
พูดจบริมฝีปากบางก็อ้าออกกว้าง ยัยตัวแสบกัดผมทีหนึ่ง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมอง ทั้งที่อมแท่งเนื้ออยู่ในปาก เมื่อเห็นว่าผมมองดุ แววตาคู่สวยก็ฉายประกายชอบใจ ผมเอื้อมมือไปคว้าเส้นผมของปลาวาฬไว้ ขยุ้มแรงๆ ซ้ำยังบังคับจังหวะด้วยตัวเอง
“อึก อือ”
“สมน้ำหน้า! บอกแล้วไงว่าอย่ากัด”
“อื้อ”
ดวงตาคู่นั้นดูชอบใจ ทั้งที่ผม ทั้งดุ ทั้งจับศีรษะเธอขึ้นลงแรงๆอย่างเอาแต่ใจ วาฬมองจ้องหน้าตากับผมไม่นาน ก็ละความสนใจไปจากใบหน้า เธอตั้งใจอมมันมากขึ้น เหมือนว่าเมื่อกี้ แค่แกล้งทำเพื่อลดอาการประหม่า
“อ่า! แม่ง!”
เหมือนปลาวาฬจะเคยทำเรื่องนี้มาก่อน ลิ้นนุ่มของเธอเคลื่อนไหวได้อย่างช่ำชอง แม้ขนาดแก่นกายผมจะใหญ่คับปาก ลิ้นเธอยังเคลื่อนไหวอยู่ด้านในได้เป็นอย่างดี เธอทั้งดูด ทั้งเลีย จนผมหมดแรงจะขยุ้มเส้นผมของเธอ
“อ๊ะ! แม่ง วาฬ! เอาออก เอาออกเดี๋ยวนี้! แม่ง! อ๊า!”
ผมร้องลั่น เมื่อ
