สามชั่วโมงต่อมา
ภายในห้องประชุมเต็มไปด้วยความตึงเครียด แม้ทุกฝ่ายจะไม่ยอมรับฉันเท่าพ่อกับแม่ แต่เวลาเกิดปัญหาที่เกี่ยวข้องกับความมั่นคงของบริษัท ทุกคนก็พร้อมรับฟังและช่วยเหลือฉัน แม้จะมีบางคนที่ไม่เชื่อ แต่ก็มีไม่น้อยที่เชื่อว่าปัญหาที่เผชิญอยู่ เป็นปัญหาที่ใหญ่กว่าที่ผ่านมา
“ถ้าหากทางนั้นไม่ร่วมงานกับเราจริงๆ หวังว่าทุกฝ่ายจะช่วยเตรียมตัวพร้อมสำหรับรับมือนะคะ”
เมื่อวางแผนงานเผื่อกรณีนั้นเสร็จ ฉันก็พูดย้ำกับพนักงานระดับหัวหน้าอีกครั้ง ภาวนาให้บริษัท K ยอมเปลี่ยนใจใช้บริการขนส่งจากบริษัทเรา แม้รู้ดีว่าคำภาวนานั้น อาจจะไม่เป็นผลก็ตาม
“ค่ะ / ครับ”
หัวหน้าแต่ละฝ่ายรับคำด้วยใบหน้าตึงเครียด ฉันมองนาฬิกานิดๆ เมื่อเห็นว่าเวลาล่วงเลยจนใกล้จะเที่ยงแล้ว ก็รีบกล่าวปิดการประชุม เดินตัวปลิวออกไปจากห้องประชุม ง่วงมาก ร่างกายฉันยังไม่ได้รับกาแฟเลย
“หว้าจ๋า ขอกาแฟด่วนๆ”
“ได้เลยค่ะ”
ฉันเดินเข้าไ
