ฉันนั่งดื่มกับเพื่อนและเด็กเอ็นฯทั้งสองคนจนร้านปิด ตลอดเวลาที่นั่งดื่ม มีสายตาดุๆของเจ้าป่าส่งมาให้เป็นระยะ ฉันเลยพยายามหาตัวช่วย ยึดร่างเด็กเอ็นฯหน้าหล่อเป็นเกาะกำบัง พอเริ่มเมาฉันก็ไม่สนใจเจ้าป่าอีกเลย จนกระทั่งตอนนี้ ฉันถูกตัวตนของเจ้าป่าดึงความสนใจไปอีกแล้ว
“วาฬกลับไหวไหม ให้ไปส่งมะ?”
“หือ ไม่อาว กลับเองด้าย”
ฉันตอบเสร็จเจ้าป่าก็เดินมาถึงตัว เขาคว้าตัวฉันดึงขึ้นจากโซฟา ไม่พูดไม่จา ลากเอาๆ ฉันเดินเซไปตามการดึงรั้งของคนโตกว่า แผ่นหลังคือสิ่งเดียวที่มองเห็นอยู่ในตอนนี้ กระชับกระเป๋าชาแมวแน่น เมื่อรู้สึกอยากกอดแผ่นหลังนั่นขึ้นมาดื้อๆ
คนเขาไม่อยากหวั่นไหว ขยันเข้ามาป่วนหัวใจชะมัด
ฉันเดินตามเจ้าป่าไปจนถึงรถแลมโบกินี่ของเขา วันนี้ดื่มเหล้าผสม ถึงเมาแต่ก็ยังมีสติดีกว่าวันนั้น ฉันเอื้อมมือไปเปิดประตูรถ แต่เจ้าป่ากลับเอาตัวมาบังไว้ มองฉันด้วยใบหน้าที่อ่านสีหน้าไม่ออก
“กี่นิ้ว?”
เขายกน
